Γράφει ο kokkiniotis
(απόσπασμα)
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης κηδεύτηκε δύο φορές.
-Την πρώτη, στα μουλωχτά, με πλαστό πιστοποιητικό θανάτου που ανέγραφε σαν αιτία θανάτου ‘οξεία καρδιακή προσβολή’.
-Τη δεύτερη, στην Ελλάδα, ένα παγωμένο και βροχερό Σάββατο 29 του Δεκέμβρη του 1991. Συγκέντρωσε στην δεύτερη αυτή κηδεία του ένα εντυπωσιακά ετερόκλιτο πολιτικά πλήθος παλαιότερων και ‘εν ενεργεία’ αγωνιστών.
Δεν είναι παράξενο. Όσοι αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, όσοι ενδιαφέρονται οι θυσίες αυτές να γίνουν κάποτε αποτελεσματικές, σε όποιο ιδεολογικό ή πολιτικό μετερίζι και αν στέκονται, αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Νίκου Ζαχαριάδη το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.
Όπως και το ότι ο Ζαχαριάδης συμβόλιζε ταυτόχρονα την ενότητα και την αγωνιστικότητα του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς.
Ήταν εκεί και ο Χαρίλαος Φλωράκης με το μπερέ του. Στην εκκλησία μόνο, μετά αποχώρησε.
‘΄Ατυπα’, είχαν μοιραστεί οι χώροι: Οι ‘επίσημοι’ στην εκκλησία, οι εξωκοινοβουλευτικοί στον τάφο…
Αποχώρησε μετά την εκκλησία ο Χαρίλαος, «μην τυχόν και σηκωθεί ο νεκρός», είπαν κάποιοι… Πρόσφατο ήταν το ’89, υπήρχε όμως και το τραγικό σημείωμα ‘από την άλλη μεριά’ του αυτόχειρα: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία…», και «βγαίνει ότι ο Λουλές τόχασε το στοίχημα».
Σε κάποια στιγμή, σ’ αυτή τη δεύτερη κηδεία, ανοίχτηκε το φέρετρο και -δεκαοχτώ χρόνια μετά- η σορός με τα γένια ήταν αναλλοίωτη.
Διατηρήθηκε λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών της Σιβηρίας, συμβολίζοντας παράλληλα την ένταση της απελπισμένης προσπάθειας για δικαίωση της αγωνιστικής του τιμής που σπιλώθηκε από την κατηγορία του χαφιέ που τόσο απεγνωσμένα προσπαθούσε να αποσείσει.
Πηγή: Βαθύ Κόκκινο | 1 Αυγούστου 1973, ‘αποχωρεί’ ο Νίκος Ζαχαριάδης
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 
2 Αυγούστου 2004
Τιμή στον αταλάντευτο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη
Τη μνήμη του τίμησαν χτες η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και η Οργάνωση Αττικής της ΚΝΕ με εκδήλωση στον τάφο του, στο Α’ Νεκροταφείο Αθήνας
Με μια σεμνή εκδήλωση τίμησαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και η Οργάνωση Αττικής της ΚΝΕ, χτες το πρωί στο Α’ Νεκροταφείο όπου βρίσκεται ο τάφος του. Η εκδήλωση έγινε με αφορμή τη συμπλήρωση 41 χρόνων από το θάνατό του, την 1η Αυγούστου 1973. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στην είσοδο του νεκροταφείου και πορεύτηκε μέχρι τον τάφο του, όπου κατατέθηκαν λουλούδια. Στην εκδήλωση τιμής συμμετείχαν πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους Θεοδόση Κωνσταντινίδη και Τηλέμαχο Δημουλά, μέλη του ΠΓ, καθώς και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ. Πήρε επίσης μέρος ο γιος του Ν. Ζαχαριάδη, Σήφης, καταθέτοντας λουλούδια στον τάφο του πατέρα του.
Σε δήλωσή του, αμέσως μετά την κατάθεση λουλουδιών, ο Θανάσης Τζίμας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε: «Τιμάμε σήμερα τη μνήμη του κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η αταλάντευτη στάση του, η αφοσίωσή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, παραμένει και σήμερα πηγή έμπνευσης για τις νεότερες γενιές κομμουνιστών. Στα ίδια χνάρια των αλύγιστων της ταξικής πάλης και μελετώντας την 100χρονη ηρωική πορεία του ΚΚΕ γινόμαστε και σήμερα πιο ικανοί στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό».
Εκ μέρους της ΚΟΑ του ΚΚΕ ο Θανάσης Τζίμας
Η Ελένη Μητικάρη, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, σημείωσε: «Τιμάμε τον Νίκο Ζαχαριάδη για την πρωτοπόρα πολιτική του σκέψη, για την αυτοθυσία και την αφοσίωσή του στον πιο σπουδαίο κοινωνικό σκοπό του τελευταίου αιώνα, την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Τιμάμε τον Νίκο Ζαχαριάδη γι’ αυτό που ήταν, μέλος του ΚΚΕ, μέχρι την τελευταία στιγμή πιστός, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Χάρη στον σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη και σε άλλους πολλούς κομμουνιστές, μπορούμε σήμερα, χιλιάδες νέοι, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, κοιτάζοντας πίσω να προχωράμε μπροστά».
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8057059
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
1 Αυγούστου 2016
Λουλούδια στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Α’ Νεκροταφείο, κατέθεσαν πλήθος κόσμου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ και της Οργάνωσης Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ, καθώς σήμερα συμπληρώνονται 43 χρόνια από το θάνατό του.
Στη σεμνή εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.Το «παρών» έδωσαν επίσης ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος και ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής. Συμμετείχαν επίσης o Σήφης Ζαχαριαδης, γιος του Ν. Ζαχαριάδη και μέλη της οικογένειας.
Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος του Γραφείου της ΚΟΑ του ΚΚΕ, ο οποίος τόνισε ότι τα μέλη του ΚΚΕ, πατώντας στα βήματα του Νίκου Ζαχαριάδη, θα συνεχίσουν «στα χνάρια των αλύγιστων της ταξικής πάλης», μέχρι να φτάσουν «στο βασίλειο της ελευθερίας».
Από την πλευρά του, ο Αλέκος Ελευθερίου μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, σημείωσε ότι τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ τιμούν το Ν. Ζαχαριάδη και πρόσθεσε ότι η συμβολή του στην ανάπτυξη του δρόμου του Κόμματος κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες αποτελούν πηγή έμπνευσης. Καταλήγοντας τόνισε ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί η ζωή και η δράση του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη είναι οι νέοι άνθρωποι να συνεχίσουν τον αγώνα τους για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. (Δείτε εδώ βίντεο με αποσπάσματα από τους σύντομους χαιρετισμούς τους).
http://www.902.gr/eidisi/politiki/104872/plithos-kosmoy-timise-ti-mnimi-toy-nikoy-zahariadi-foto
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
4 Οχτώβρη 2011
Λαϊκό προσκύνημα στο μνήμα του Ν. Ζαχαριάδη
Από το λαϊκό προσκύνημα που ακολούθησε την εκδήλωση
Ενα μπουκέτο με λουλούδια, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, άφησε η Αλέκα Παπαρήγα στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, λίγο πριν αρχίσει η εκδήλωση στο Α’ Νεκροταφείο. Μαζί με το γιο του Σήφη και άλλα μέλη της οικογένειας του Νίκου Ζαχαριάδη, απέτισαν τον ελάχιστο φόρο τιμής στον πρωτοπόρο κομμουνιστή. Αργότερα και μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, η εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ μετατράπηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, με τους συγκεντρωμένους κάθε ηλικίας να ανηφορίζουν προς το μνήμα του, για να αφήσουν ένα λουλούδι.
Η Αλέκα Παπαρήγα, αφήνει λίγα λουλούδια στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη. Πίσω αριστερά, ο γιος του Σήφης
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6473140
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
2 Αυγούστου 2013
ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Τίμησε τα 40 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη
Πολιτικό μνημόσυνο χτες, στο Α’ Νεκροταφείο, όπου βρίσκεται ο τάφος του
Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
Τον Νίκο Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (1931 – 1956), την αταλάντευτη στάση και αφοσίωσή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, το σοσιαλισμό, τίμησε χτες, στα 40 χρόνια απ’ το θάνατό του (1/8/1973), η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με πολιτικό μνημόσυνο στο Α’ Νεκροταφείο, όπου βρίσκεται ο τάφος του.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Παραβρέθηκε ακόμα ο γιος του, Σήφης Ζαχαριάδης, με μέλη της οικογένειάς του. Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με κόκκινα λάβαρα, πορεύτηκαν σιωπηλά από την είσοδο του Α’ Νεκροταφείου, μέχρι το σημείο που τάφηκε ο Νίκος Ζαχαριάδης στις 28/12/1991, με ευθύνη της ΚΕ του ΚΚΕ, που μετέφερε τη σορό του από τη Ρωσία.
Μετά τη σύντομη ομιλία απ’ τον Γ. Μανουσογιαννάκη, μέλος της ΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ Αττικής του ΚΚΕ, αναγνώστηκε το ποίημα του Γ. Ρίτσου «Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης». Ακολούθησε η κατάθεση λουλουδιών στον τάφο του Ν. Ζαχαριάδη απ’ τον Δ. Κουτσούμπα, εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματος, την Β. Δάγκα εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ και τον Σήφη Ζαχαριάδη. Η εκδήλωση έκλεισε με τον «Υμνο της Διεθνούς».
Αφοσιωμένος στην πάλη για το σοσιαλισμό
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καταθέτει λουλούδια στον τάφο του Ν. Ζαχαριάδη
Στην ομιλία του, ο Γ. Μανουσογιαννάκης σημείωσε: «Συμπληρώνονται σήμερα 1η του Αυγούστου, 40 χρόνια από τη μέρα που «έφυγε» από τη ζωή ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο από το 1931 έως το 1956. Η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ τιμώντας τη μνήμη του πραγματοποιεί αυτή τη λιτή εκδήλωση. Ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ηταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς του. Γεννήθηκε στις 27 Απρίλη του 1903, στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» συνδικαλιστική οργάνωση στην Κωνσταντινούπολη λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια Γραμματέας.
Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα. Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα, έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ και έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά.
Το 1927, έγινε Γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε ξανά και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε το 1931 με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κατά την παραμονή του στη Σοβιετική Ενωση έγινε μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
Ηγέτης σε συνθήκες δύσκολες
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών, εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931 – 1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946 – 1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949 – 1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό. Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.
Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από ΓΓ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ, στις 11 και 12 Μάρτη του 1956, που συγκάλεσε η Επιτροπή των έξι ΚΚ, και στη συνέχεια η διαγραφή του στην 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το Φλεβάρη του 1957 ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.
Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ, αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Πλήρης αποκατάσταση στο ΚΚΕ
Το ΚΚΕ επί της ουσίας εδώ και πολλά χρόνια έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη. Με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, τον Ιούνη του 2011, ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας της ΚΕ του 1956 και 1957 σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα της 7ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1964, που άφηνε ερωτηματικά για το πρόσωπό του ως ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα και της 11ης Ολομέλειας του 1967, που ενώ έχει απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, άφηνε να αιωρείται η υποψία.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ. Η ΚΟ Αττικής, τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, για άλλη μια φορά, τιμούμε τη μνήμη του».
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7557545
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
(απόσπασμα)
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
α. Ολωσδιόλου αναξιόπιστες οι δυο εκδοχές περί «καρδιακής προσβολής»(!) και «αυτοκτονίας»(!) των διωκτών δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ
Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ο θάνατος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «καρδιακή προσβολή»(!) εμείς οι δεκάδες χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (95%) απ’ την πρώτη στιγμή της θλιβερής είδησης αντιδράσαμε βροντοφωνάζοντας οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ».
Απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «καρδιακή προσβολή» ως μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB. Ήμασταν πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε τη δική μας εκδοχή: ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα προδοτικά σχέδια της αντεπαναστατικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (σοβιετικής-ελληνικής).
18 χρόνια αργότερα ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάνδρ Πετρούσιν διέψευσε την πρώτη εκδοχή περί «καρδιακής προσβολής»(!), ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας. Ανακοίνωσε μια δεύτερη εκδοχή: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Ρ»9/12/1990).
Έτσι από την πλευρά των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ περί «καρδιακής προσβολής»–«αυτοκτονίας», εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, κατά συνέπεια είναι και οι δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις δυο περιπτώσεις είπαν προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.
Επιπλέον και οι δυο είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες. Ακόμα – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα – μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά»-«αυτοκτονία»): δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας και οι δυο προγραμματισμένα ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
Τέλος, και η τελευταία εκδοχή περί «αυτοκτονίας» είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη, αφού και οι δυο πλευρές ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ αρνήθηκαν στο παρελθόν αλλά και σήμερα (Ρώσοι-«Κ»ΚΕ) ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουν στη δημοσιότητα το σχετικό με το «θάνατο» ΦΑΚΕΛΟ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη αποκάλυψε δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι «τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Πέρα απ’ το γεγονός της αλληλοδιάψευσης των δυο εκδοχών περί θανάτου από «καρδιά»-«αυτοκτονία» της ίδιας πηγής δηλ. των KGB-ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ και της ΑΡΝΗΣΗΣ των δυο πλευρών να δοθεί στη δημοσιότητα ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» μια σειρά πολύ σημαντικά πολιτικο-ιδεολογικά ερωτήματα και γεγονότα «τινάζουν στον αέρα» τελείως και τη νέα εκδοχή-ΜΥΘΟ περί «αυτοκτονίας», την καθιστούν εντελώς αβάσιμη και ολωσδιόλου αναξιόπιστη:
– Γιατί να «επιλέξει» ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ να «αυτοκτονήσει»(!) μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας;
– Γιατί να «αποφασίσει» ο ίδιος να «λύσει εθελοντικά» με την «αυτοκτονία»(!) του, το μόνιμο, πολύ μεγάλο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ πρόβλημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών (σοβιετικών-ελλήνων) που εκκρεμούσε απ’ το 1956 και δώθε – ενώ είναι πασίγνωστο ότι ΑΡΝΗΘΗΚΕ πάντα απ’ την αρχή να το πράξει, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό διάλεξε συνειδητά το δρόμο της εξορίας που του επιβλήθηκε – ώστε να διευκολύνει την προώθηση των γενικότερων προδοτικών σχεδίων της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ειδικότερα εκείνων ενόψει της τότε σχεδιαζόμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα;
– Πως αλήθεια, συνέπεσε-«επέλεξε» να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα ή μήπως ΑΝΤΙΘΕΤΑ επέλεξαν-αποφάσισαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί του αντίπαλοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) να τον παραμερίσουν ως φυσική παρουσία δηλ. να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ, ώστε, απαλλαγμένοι πλέον από αυτόν, να εφαρμόσουν ανενόχλητα τα προδοτικά τους σχέδια στα πλαίσια της προώθησης των γενικότερων σχεδίων για την «μεταδικτατορική περίοδο» που αναφέρει-ομολογεί ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ το 1995 (παρακάτω γι’ αυτό), προώθηση που ΚΥΡΙΟ εμπόδιό τους στέκονταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ο οποίος ΔΕΝ έπρεπε να γυρίσει ζωντανός στην Ελλάδα, γιατί το «Κ»ΚΕ θα γινόταν «φύλλο-φτερό» και θα διαλύονταν;
– Πως, λοιπόν, «επέλεξε» να «αυτοκτονήσει» σε μια τόσο πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή για τον τόπο δηλ. ούτε καν χρόνο απ’ τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» και μάλιστα όταν επιπλέον γνώριζε απ’ τις διεθνείς ειδήσεις ραδιοφώνου (τουλάχιστον σε τρείς γλώσσες: ελληνικά-ρωσικά-γερμανικά) την κατάσταση στην Ελλάδα και όταν ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού, και πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, είχε πάρει μαζική και ανοιχτή μορφή κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας: 1. Κινητοποιήσεις εργαζομένων ΟΤΟΕ, Νοέμβρης 1972, 2. Μέτρα χούντας κατά του φοιτητικού κινήματος, Γενάρης 1973, 3. Συνεχιζόμενες αποχές φοιτητών και συγκέντρωση χιλιάδων φοιτητών ενάντια στο ΝΔ 1347 στην οποία η Αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο, γίνονται 100 συλλήψεις και 11 φοιτητές παραπέμπονται σε δίκη, 14 Φλεβάρη 1973, 4. Φοιτητικές συνελεύσεις στη Νομική με περίπου 4000 φοιτητές και πρώτη κατάληψη της Νομικής, 21 Φλεβάρη 1973, 5. Δεύτερη κατάληψη της Νομικής, 20 Μάρτη 1973, κλπ.
– Τέλος, οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα ως φιλοσοφία του είχε τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό: «Ο Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός – λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).
β. Η αξιόπιστη εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: «ο ΝΙΚΟΣ μας δολοφονήθηκε»
Σχετικά με την ορθότητα και πειστικότητα της εκδοχής των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, την οποία υποστήριξε ευθύς εξαρχής ΠΡΩΤΗ η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, αυτές ενισχύονται επιπλέον και από τα παρακάτω:
Πρώτο, την ΟΜΟΛΟΓΙΑ-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Έθνος», 29/12/1990).
Δεύτερο, τη σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβα (Σουργκούτ Σιβηρίας) που, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17), αφού αναφέρει ότι «ο ιατροδικαστής έγραψε ψέματα μετά από πίεση», λέει: «ό τ α ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά δ ο λ ο φ ο ν ί α».
Τρίτο, τη δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…
Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Η αρνητική αυτή δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων «Αρχείων» ενισχύει, ακόμα περισσότερο, την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
Σχετικά με την πειστικότητα της δικής μας εκδοχής των σταλινικών-ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ, μοναδική ως τώρα εξαίρεση στο χώρο των δημοσιογράφων, στα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» αναφέρει και την εκδοχή μας σημειώνοντας: «οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» (Γιώργου Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, «Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).
Σχετικά με τους «φανατικούς οπαδούς» του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτοί δεν ήταν και δεν είναι άλλοι απ’ τις πολλές δεκάδες χιλιάδες σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους σημερινούς νεότερους. Ο χαρακτηρισμός «ζαχαριαδικός» αποτελεί για μας τίτλο ιδιαίτερης και ξεχωριστής τιμής και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν τον τιμητικό χαρακτηρισμό.
γ. Το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράχτηκε παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.
Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ τη συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί όμως ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Επίσης ήταν πληροφορημένοι για το ίδιο ζήτημα και απ’ την πλευρά της ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, (ΦΛΩΡΑΚΗΣ) όπως συμπεραίνει κανείς από την αποκαλυπτικότατη γραπτή τοποθέτηση-ΟΜΟΛΟΓΙΑ του πρώην πρόεδρου του μοναροφασιστικού κόμματος της ΝΔ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στον πρόλογο του βιβλίου του Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ (1995) στην οποία αποκαλύπτει ότι είχε συζητήσει με ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα («συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος») δηλ. το «Κ»ΚΕ με γραμματέα τον αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ και είχαν συμφωνήσει από κοινού το πλαίσιο της «μεταδικτατορικής πολιτικής αλλαγής»: «συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων» (Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995).
ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ την παραπάνω αποκαλυπτικότατη γραπτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.Μητσοτάκη για τους πολιτικούς σχεδιασμούς και τις συμφωνίες μεταξύ των μεγαλο-αστικών κομμάτων – «Κ»ΚΕ εκείνη την περίοδο: ούτε ο αποστάτης φίλος του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ, που συνεργάστηκε μαζί του, ούτε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.
Όμως η επιστροφή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – όπως και έγινε πλην των Σλαβομακεδόνων (η χειρότερη και μεγαλύτερη προδοσία των χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ) – συνδέονταν στενά και άνοιγε ΑΜΕΣΑ το δρόμο της επιστροφής του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη Ελλάδα, επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί – κι’ αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη – και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική Πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, θα ήταν υποχρεωμένοι-αναγκασμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν, και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα της χώρας, αποφάσισαν να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-ΑΠΑΙΤΗΣΗ της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας ΦΛΩΡΑΚΗ για τρεις λόγους, και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πατρίδα του σήμαινε: α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενου απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό (τα πάνω από 20.000 μέλη του παλιού ΚΚΕ στην προσφυγιά ήταν το 1974 από 43-64 χρονών, ενώ ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν μόνο 71 χρονών) με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σ’ εκείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του αντεπαναστατικού αστικού ρεύματος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν το μέγεθος της ηγετικής φυσιογνωμίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και γνώριζαν πολύ καλά το νανοειδές πολιτικο-ιδεολογικό ανάστημα των διαφόρων ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ, αφού κάμποσες 12δεκάδες απ’ αυτούς ΔΕΝ έφταναν ούτε στο ύψος του αστράγαλου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι’ αυτούς ΑΚΡΙΒΩΣ τους λόγους τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ, κρατώντάς τον μια ολόκληρη 35ετία εξόριστο στη Σιβηρία (17 χρόνια «ζωντανό νεκρό» και 18 πεθαμένο), ενώ η μεταφορά της σορού του επιτράπηκε μόλις στα τέλη Δεκέμβρη 1991 δηλ. μετά τη διάλυση του αστικού σοσιαλφασιστικού ΚΚΣΕ.
http://zaxariadis.blogspot.gr/2017/01/blog-post.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κομσομόλσκαγια Πράβντα: Ο Μυστικός δεσμώτης του ΚΚΣΕ (9.12.1990)
http://zaxariadis.blogspot.gr/2016/08/9121990.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συνέντευξη Β. Κουζνετσόβα στην εφημερίδα της Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών 1994
http://zaxariadis.blogspot.gr/2016/05/1994.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!