Το βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή «Υπόθεση Κατίν» (Επίκεντρο, 2017) είναι καρπός επίμονης και μεθοδικής μελέτης, ενδελεχούς και διεξοδικής έρευνας των πηγών και των ιστορικών δεδομένων.
Ταυτόχρονα είναι και μια θαρραλέα και μαχητική υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, μια ευθύβολη πολεμική εναντίον των νεοσταλινικών του σημερινού ΚΚΕ που πλαστογραφούν ανενδοίαστα την ιστορία.
Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα, ή τουλάχιστον πολλά, για τις ωμότητες και τις θηριωδίες που σημάδεψαν την ιστορία του εικοστού αιώνα.
Διαβάζοντας όμως αξιόλογες μελέτες, όπως αυτή του Κεφαλή για το Κατίν, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν σελίδες της ιστορίας στις οποίες το ψέμα πήρε τη θέση της αλήθειας, όπου με άλλα λόγια η ιστορική αλήθεια παραχαράχθηκε προκειμένου να υποταχθεί στην πολιτική σκοπιμότητα.
Στη συλλογική συνείδηση κυριαρχεί ακόμη και σήμερα στη χώρα μας η εικόνα μιας ειρηνικής Σοβιετικής Ενωσης, που δέχθηκε την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στις 22 Ιουνίου 1941.
Αντίθετα, δεν είναι ευρέως γνωστά τα όσα έγιναν στην κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς ζώνη της Πολωνίας στα χρόνια 1939-1941. Τότε που εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνοί είχαν συλληφθεί και εκτοπιστεί και πολλές δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν ή πέθαναν σε φυλακές και στρατόπεδα.
Το έγκλημα στο Κατίν είναι ένας μόνον κρίκος αυτής της μακράς αλυσίδας βιαιοτήτων. Αυτή η βάρβαρη πράξη μαζικής εξόντωσης αποτελεί ακόμη ένα τραγικό επεισόδιο από την ιστορία του σταλινικού τρόμου.
Η σφαγή του Κατίν χαρακτηρίζεται ωστόσο από ένα ιδιαίτερο γνώρισμα που τη διακρίνει από όλα τα άλλα μαζικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στον εικοστό αιώνα:συνδέθηκε με ένα ψέμα που άντεξε επί περίπου μισό αιώνα.
Καταβλήθηκαν επίμονες και συστηματικές προσπάθειες από τους ίδιους τους θύτες για να διαγραφεί το έγκλημά τους από την ιστορία και να σβήσει από τη συλλογική μνήμη.
Ας ξετυλίξουμε όμως πρώτα το κουβάρι των γεγονότων.
Στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε στη Μόσχα το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, ένα σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της σταλινικής ΕΣΣΔ.
Το σύμφωνο συνοδευόταν από μυστικό πρωτόκολλο που διαιρούσε την Ανατολική Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής και προέβλεπε μεταξύ άλλων τον διαμελισμό της Πολωνίας.
Στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, η χιτλερική Γερμανία θα εισβάλει στην Πολωνία. Δύο βδομάδες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου, μονάδες του Κόκκινου Στρατού θα εισβάλουν και θα καταλάβουν το 52% των πολωνικών εδαφών.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής κατοχής της χώρας του από τις δύο σκληρότερες δικτατορίες του εικοστού αιώνα, ο πολωνικός λαός θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές καταστροφές.
Οι Πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου συγκεντρώθηκαν από τους Σοβιετικούς σε τρία στρατόπεδα, που βρίσκονταν στη Ρωσία και την Ουκρανία: του Κοζέλσκ, του Οστάσκοφ και του Σταρομπέλσκ.
Ο Μπέρια, πιθανότατα σε συνεννόηση ή μετά από προτροπή του Στάλιν, με έκθεσή του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ, εισηγήθηκε τη μαζική εξόντωσή τους. Οι Πολωνοί αξιωματικοί θεωρούνταν άλλωστε ορκισμένοι εχθροί της σοβιετικής εξουσίας.
Επρόκειτο για επιστήμονες, καθηγητές, δικηγόρους, γιατρούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, πολιτικούς, μορφωμένους επαγγελματίες.
Με την εξόντωση αυτής της ελίτ η πολωνική κοινωνία θα έμενε ακέφαλη, ανίκανη για ισχυρή αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής.
Η εισήγηση του Μπέρια εγκρίθηκε από τον Στάλιν και από το Πολιτικό Γραφείο και έπειτα δόθηκαν οι σχετικές εντολές στους επαγγελματίες δήμιους της NKVD.
Ετσι, τον Απρίλιο-Μάιο του 1940, περίπου 22.000 Πολωνοί αξιωματικοί εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, με μια τουφεκιά στον σβέρκο και θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Αυτό το μαζικό έγκλημα κρατήθηκε μυστικό από τους Σοβιετικούς θύτες.
Για την τύχη των αθώων θυμάτων δεν ενημερώθηκαν καν οι οικογένειές τους και οι συγγενείς τους. Εξάλλου, μετά το έγκλημα, οι οικογένειες των δολοφονημένων εκτοπίστηκαν στο Καζακστάν.
Και βέβαια η εξόριστη στο Λονδίνο πολωνική κυβέρνηση του Σικόρσκι ποτέ δεν πήρε κάποια απάντηση από τη Μόσχα σχετικά με την τύχη των «αγνοούμενων» από το 1939 Πολωνών αξιωματικών.
Οταν ο γερμανικός στρατός προωθήθηκε προς την Ανατολή, ανακάλυψε τους ομαδικούς τάφους με τα χιλιάδες πτώματα στο δάσος του Κατίν, τον Απρίλιο του 1943.
Ο ίδιος ο Γκέμπελς εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά αυτό το εύρημα για να κλονίσει την αντιχιτλερική συμμαχία, δημιουργώντας προβλήματα στις σχέσεις της Μόσχας με την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση.
Οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν τις γερμανικές κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι οι Πολωνοί αξιωματικοί είχαν συλληφθεί και εξοντωθεί από τους ναζί τον Αύγουστο του 1941.
Η αλήθεια για τη σφαγή στο Κατίν κρατήθηκε μυστική επί πολύ καιρό. Το Κρεμλίνο κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να φορτώσει την ευθύνη στους ναζιστές, οι οποίοι βέβαια, την ίδια περίοδο, είχαν διαπράξει τρομερές φρικαλεότητες σε όλες τις περιοχές που είχαν καταλάβει.
Για την τεκμηριωμένη εξιστόρηση των γεγονότων, ο Κεφαλής στηρίζεται στέρεα στα αποτελέσματα της μεθοδικής έρευνας έγκυρων ιστορικών, που αξιοποίησαν όλες τις διαθέσιμες πρωτογενείς πηγές.
Χάρη σε αυτές τις έρευνες και χάρη στο μερικό άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων τα τελευταία χρόνια, σήμερα γνωρίζουμε καλά ποιοι ακριβώς ήταν εκείνοι που έδωσαν τις εντολές για τη σφαγή, ακόμη και ποιοι ήταν εκείνοι που τις εκτέλεσαν.
Γνωρίζουμε επίσης τις κατοπινές μεθοδεύσεις τους για τη συγκάλυψη και την πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας: συνέλαβαν Πολωνούς συνεργάτες των ναζί και υπό την απειλή της εκτέλεσης, τους υποχρέωσαν να κάνουν ψευδείς δηλώσεις, ανέθεσαν σε ειδική επιτροπή να ερευνήσει το έγκλημα στο Κατίν, το τελικό πόρισμα της οποίας (Εκθεση Μπούρντενκο) βασίστηκε σε σημείωμα που είχαν συντάξει εκείνοι που είχαν οργανώσει τις εκτελέσεις κ.ο.κ.
Στη διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, οι Σοβιετικοί προσπάθησαν με κάθε μέσο να εγκριθούν τα συμπεράσματα της Εκθεσης Μπούρντενκο από το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο όμως αρνήθηκε να τα αποδεχθεί εξαιτίας της έλλειψης βάσιμων στοιχείων και αποδείξεων.
Ωστόσο, επί περίπου μισό αιώνα, η σοβιετική προπαγάνδα κατόρθωνε να πείθει τον υπόλοιπο κόσμο ότι το έγκλημα στο Κατίν το είχαν διαπράξει οι ναζί.
Η αλήθεια για την ενοχή του σταλινικού καθεστώτος άρχισε να αποκαλύπτεται μετά την «περεστρόικα» και την «γκλάσνοστ», στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Και μόνον από τη δεκαετία του 1990 θα ριχτεί πλήρες φως στην υπόθεση Κατίν και θα αναγνωριστεί με τον πιο επίσημο τρόπο ότι το έγκλημα διαπράχθηκε με διαταγή της σταλινικής ηγεσίας. Θα δημοσιοποιηθούν μάλιστα στην πορεία και όλες οι σχετικές αποδείξεις και τα στοιχεία.
Στη χώρα μας ωστόσο τα στελέχη του ΚΚΕ και οι αρθρογράφοι του «Ριζοσπάστη» επιμένουν να προβάλλουν και να υποστηρίζουν τη σταλινική εκδοχή για το Κατίν, αναμασώντας κραυγαλέα ψεύδη και παραχαράσσοντας αναίσχυντα και αδίστακτα την ιστορική αλήθεια.
Ο Κεφαλής ανασκευάζει πειστικά και συντρίβει μία προς μία όλες τις ψευδολογίες, τις πλαστογραφίες και τις απάτες των νεοσταλινικών δημοσιολόγων του ΚΚΕ (των Ν. Μπογιόπουλου, Ε. Βαγενά, Μ. Μαΐλη, Α. Γκίκα, Σ. Λουκά κ.ά.). Αποκαλύπτει μάλιστα τις βασικές πηγές της αρθρογραφίας τους, που είναι διάφοροι ακραίοι αντιδραστικοί συνωμοσιολόγοι και τσαρλατάνοι «ερευνητές», συχνά με φασιστικές συμπάθειες και με αντισημιτικές απόψεις!
Η κυριότερη πηγή είναι ο ακροδεξιός και συμπαθών των ναζί Γιούρι Μούχιν, ένας «Ρώσος Λιακόπουλος», που δεν είναι καν ιστορικός, ο οποίος δηλώνει «πατριώτης» και αντικομμουνιστής! Στα βιβλία του συνδυάζει μεγαλορωσικό σοβινισμό, αντισημιτισμό και φιλοσταλινισμό.
Τα σαθρά επιχειρήματα του Μούχιν αναμηρυκάζουν και άλλοι ανάλογου φυράματος απολογητές του σταλινισμού, όπως ο Αμερικανός Γκρόβερ Φουρ και οι Ρώσοι Σλομπότκιν, Ζούκοφ και Ιλιούχιν.
Οπως δείχνει ο Κεφαλής, στον εξωραϊσμό και την εξύμνηση των σοβινιστικών και καταπιεστικών πρακτικών του Στάλιν συγκλίνουν και συνασπίζονται ο ρωσικός νεοφασισμός με τον φιλοσταλινικό κομμουνισμό.
«Η συμπόρευση του ΚΚΕ -γράφει χαρακτηριστικά- με φασιστοειδή τύπου Μούχιν και σοβινιστές ή ανερμάτιστους ιστορικούς και προσωπικότητες όπως οι Σλομπότκιν, Φουρ, Ιλιούχιν, Ζούκοφ κ.ά. δεν είναι τυχαία. Απορρέει από την όλη τωρινή διαδικασία σταλινικής αναπαλαίωσης, που κάνει αναγκαία μια απολογία της σταλινικής κτηνωδίας».
Πράγματι, το να δηλώνει κανείς σήμερα σταλινικός -όπως το κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ- σημαίνει ουσιαστικά ότι δικαιολογεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ, τις μαζικές εκκαθαρίσεις, τις δίκες της Μόσχας, τον «μεγάλο τρόμο», τον λιμό στην Ουκρανία και μια σειρά μαζικά εγκλήματα που άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς.
Ολα αυτά, όσο αποτρόπαια και αν είναι, θεωρούνται αναγκαία βήματα στην πορεία της ανθρωπότητας προς τον σοσιαλισμό.
Ο ιστορικός σταλινισμός ξαναέγραφε την ιστορία και πλαστογραφούσε μεθοδικά τα γεγονότα, προκειμένου, για παράδειγμα, να υποβαθμιστεί ο ρόλος του Τρότσκι και άλλων μπολσεβίκων ηγετών στην επανάσταση και να υπογραμμιστεί αντίθετα η πρωταγωνιστική συμβολή του Στάλιν.
Δεν δίσταζε να χαλκεύει και να παραποιεί στοιχεία, για να κατασκευάζει ψευδή κατηγορητήρια με βάση τα οποία ο Στάλιν οδηγούσε τους ίδιους τους συντρόφους του στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Οι σημερινοί θλιβεροί επίγονοι θεωρούν «επαναστατικό» και «κομμουνιστικό» τους χρέος να δικαιολογούν σε κάθε περίπτωση τη σταλινική πολιτική, ακόμη και αν αυτή η στάση υπαγορεύει -όπως στην περίπτωση του Κατίν- την παραγνώριση ή και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Ετσι και οι αρθρογράφοι του «Ριζοσπάστη», καθοδηγούμενοι από τον τυφλό κι επιθετικό φανατισμό τους, αγνοούν τα πορίσματα της σοβαρής ιστορικής έρευνας και εμπιστεύονται τις συνωμοσιολογικές ψευδολογίες αντιδραστικών απατεώνων. Αποκρύπτουν από το αναγνωστικό τους κοινό αντικειμενικά διαπιστωμένα και τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, τροποποιούν αυθαίρετα χρονολογίες και ημερομηνίες, παραποιούν το νόημα δηλώσεων και τοποθετήσεων που αποσπώνται από τα συμφραζόμενά τους και παρουσιάζονται με τρόπο που αλλοιώνει το περιεχόμενό τους.
Η στοιχειώδης διανοητική εντιμότητα επιβάλλει σε όσους έχουν δημόσιο λόγο τον κριτικό έλεγχο όλων των δεδομένων, τη διασταύρωση των στοιχείων, την αποφυγή εκείνης της ιδεολογικής προκατάληψης που γεννάει δογματική τύφλωση, ανειλικρίνεια και υποκρισία, υπεκφυγές και ψέματα.
Οι δημοσιολόγοι του νεοσταλινικού ΚΚΕ αρνούνται πεισματικά την αναμέτρηση με τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα της υπόθεσης Κατίν. Τους ενδιαφέρει μόνον η επικράτηση της δικής τους «αλήθειας», που, όπως δείχνει ο Κεφαλής, κρύβει πίσω της ένα βουνό απάτης, ψευδών, πλαστογραφιών, θράσους και αναισχυντίας.
Πηγή: Αλήθειες και ψέματα για τη σφαγή του Κατίν | Η Εφημερίδα των Συντακτών
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 
Πριν απο χρονια,ειχε προβληθει μια εκπομπη στην ΕΡΤ,με θεμα,το Κατυν.Σ’ αυτην,οι οικογενειες των εκτελεσθεντων Πολωνων αξιωματικων,ελεγαν καθαρα πως αυτοι που τους συνελαμβαναν στα σπιτια τους, ησαν Ρωσοι.Επισης,μιλησε κι ενας πρωην Ρωσος πρακτορας,που συμμετειχε στην επιχειρηση,και το επιβεβαιωσε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπογιόπουλος
Ο γλίτσας της «Εφημερίδας των Συντακτών»
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ
Τι παράγεται όταν ένας γλίτσας συναντά έναν ακόμα γλίτσα; Γλίτσα στο τετράγωνο παράγεται, τι άλλο θα παραγόταν. Η συγκεκριμένη, δε, γλίτσα, βρήκε φιλόξενο χώρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στο φύλλο της 17-18/3/2018 και μάλιστα σε ένα ολόκληρο δισέλιδο (ίσως γιατί η γλίτσα, ειδικά όταν είναι γλίτσα στο τετράγωνο, θέλει το χώρο της). Ο τίτλος του δισέλιδου ήταν «Αλήθειες και ψέματα για τη σφαγή του Κατίν».
Στο Κατίν θα επιστρέψουμε στο τέλος του κειμένου αφού όμως πρώτα σας δώσουμε κάποια στοιχεία για την κατινιά του ζευγαριού της γλίτσας.
Ο γλίτσας Νο1
Ο ένας γλίτσας είναι ένας τύπος που η αντιΚΚΕδίλα του συναγωνίζεται σε «ευπρέπεια» και σε «αξιοπιστία» κάθε νεοτροτσκιστικό νούμερο από εκείνα που όσο και να μην συμφωνείς με τον Τρότσκι δεν μπορείς παρά να του αναγνωρίσεις ότι αν ποτέ τους συναντούσε στη ζωή του θα τον έκαναν να αναφωνήσει «εάν αυτοί είναι Τροτσκιστές, τότε εγώ δεν είμαι».
Αυτός, λοιπόν, ο γλίτσας Νο1, είναι το ίδιο πρόσωπο που το 2012 κατηγορούσε το ΚΚΕ από τις… δίκες της Μόσχας μέχρι και για την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη, αλλά γιατί; Για να καταλήξει να εγκαλεί το ΚΚΕ- με μένος ούλτρα «μαρξιστή» – επειδή το τελευταίο δεν συναινούσε σε καμία συζήτηση περί… συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για να σιγοντάρει το τότε παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, ο τύπος έφτανε να το πιάνει από τις… δίκες της Μόσχας.
Πρόκειται για τον ίδιο γλίτσα που σαν «σταλινολόγος» – και πάντα για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ – έφτανε να γράφει τότε, το 2012, στο ίδιο κείμενο («Ενθέματα», 3/6/2012) ότι η άρνηση του ΚΚΕ να παίξει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ είναι «μια γραμμή παραπλήσια με τις σταλινικές υπεραριστερές τακτικές του Μεσοπολέμου, που έδωσαν τη νίκη στον Χίτλερ» και να ισχυρίζεται ότι «η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ (σσ: να μην παρέχει άλλοθι στον ΣΥΡΙΖΑ) εξυπηρετεί ακριβώς τις ακροδεξιές δυνάμεις» και τη Χρυσή Αυγή! Περιττό να πούμε ότι τα τότε περισπούδαστα του γλίτσα Νο1 αναπαράγονταν αυθημερόν από σάιτ φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως το TVXS.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της γλίτσας του γλίτσα Νο1 είναι χαρακτηριστικό ένα πόνημα που εξέδωσε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Εκεί, λοιπόν, όπου ο γλίτσας Νο1 πραγματεύεται με… χιούμορ και …παιγνιώδη διάθεση την διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, ο Χαρίλαος Φλωράκης καταγράφεται σαν «Χαρίλαος Φτωχάκης», ο Αντώνης Αμπατιέλος σαν «Αντώνης Αγαθιέλος», ο Κώστας Τσολάκης σαν «Κώστας Τσογλάνης», ο Ορέστης Κολοζόφ σαν «Ορέστης Καρεκλόφ», ο Γιώργης Τρικαλινός σαν «Γιώργης Τριχαλινός» κι άλλα τέτοια… «μαρξιστικά».
Αυτός ο γλίτσας, ως «σταλινολόγος» της πλάκας έχει ενταχθεί και στα τσικό (λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων) των επιτελείων των απολογητών της ναζιστικής προπαγάνδας που πασχίζουν το ναζιστικό έγκλημα στο Κατίν με την δολοφονία των Πολωνών αξιωματικών το 1941 να καταγραφεί σαν «έγκλημα της Σοβιετικής Ένωσης». Ως εκ τούτου, για αυτόν και τους ομοίους του, ό,τι σερβιρίστηκε από τον Γκέμπελς και τους ναζί το 1943 και ό,τι σερβίρεται έκτοτε κατά της ΕΣΣΔ από την δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα (της ρώσικης συμπεριλαμβανομένης) γύρω από τη σφαγή του Κατίν είναι «έγκυρο» και «αξιόπιστο». Ενώ ό,τι στοιχείο αμφισβητεί τα ναζιστικά ψεύδη και την κατοπινή πλαστογραφία γύρω από το Κατίν είναι «αναξιόπιστο», είναι «ψευδές» και τελικά είναι «ψευδολόγημα των σταλινικών απολιθωμάτων»…
Έτσι, λοιπόν, με αφορμή μια σειρά δημοσιεύματα στον «Ριζοσπάστη» που αντικρούουν την ναζιστική και δυτική προπαγάνδα για το Κατίν, πήρε και σύρραψε την αντισοβιετική προπαγάνδα, την τύπωσε, ονόμασε τη συρραφή «βιβλίο» και μέσα από εκεί καταγγέλλει τον «Ριζοσπάστη», τους συντάκτες που έχουν αρθρογραφήσει μέσα από τον «Ριζοσπάστη» για το Κατίν και το ΚΚΕ ότι αναπαράγουν το «σταλινικό ψεύδος» κόντρα στην… ναζιστική αλήθεια.
Ο γλίτσας Νο2
Εδώ κάπου εμφανίζεται ο γλίτσας Νο2, που έκλεψε στο παρόν κείμενο τη «δόξα» του προηγούμενου γλίτσα καθώς προσφέρθηκε πρόθυμα ως διαφημιστής του γλίτσα Νο1.
Αυτός, ο δεύτερος, είναι συνεργάτης της «Εφημερίδας των Συντακτών». Τούτος, στο πλαίσιο της αλογόκριτης δημοκρατίας της δημοσίευσης, πήρε το πόνημα του γλίτσα Νο1 για το Κατίν και με πρόσχημα την παρουσίαση αυτής της «επίμονης και μεθοδικής μελέτης» εξαπέλυσε ένα δισέλιδο που θα το ζήλευαν οι Πατέρες της «θεωρίας των δυο άκρων».
Εκεί , λοιπόν, χωρίς – εννοείται – να γίνεται καμία αναφορά στον δικό μας αντίλογο, διαβάζουμε ότι όσοι αρθρογράφησαν και αρθρογραφήσαμε κόντρα στη ναζιστική και δυτική προπαγάνδα αυτά τα χρόνια είμαστε υπόλογοι
ότι εκπροσωπούμε «ένα βουνό απάτης, ψευδών, πλαστογραφιών, θράσους και αναισχυντίας»
ότι δεν διαθέτουμε «στοιχειώδη διανοητική εντιμότητα»,
ότι αναπαραγάγουμε «ψευδολογίες αντιδραστικών απατεώνων»,
ότι είμαστε γεννήματα «δογματικής τύφλωσης, ανειλικρίνειας, υποκρισίας, υπεκφυγών και ψεμάτων»
κι άλλα τέτοια υπέροχα κι απολύτως… στοιχειοθετημένα (ευτυχώς για τη μανούλα μας δεν είπε τίποτα…).
Το ενδιαφέρον με τον γλίτσα Νο2 είναι το ποιος απευθύνει τις παραπάνω κατηγορίες σε εμάς, δηλαδή σε εκείνους που δεν συμφωνούν με την ναζιστική και δυτική προπαγάνδα. Προσέξτε:
Αυτός που εκτοξεύει τις προηγούμενες ύβρεις είναι το ίδιο πρόσωπο – ο γλίτσας Νο 2 της «Εφημερίδας των Συντακτών» – που στο ίδιο κείμενο, σε ένα κρεσέντο «αντικειμενικότητας» και «ιστορικής ακρίβειας», γράφει τα εξής:
α) «Στη συλλογική συνείδηση κυριαρχεί ακόμη και σήμερα στη χώρα μας η εικόνα μιας ειρηνικής Σοβιετικής Ένωσης, που δέχτηκε την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στις 22 Ιουνίου 1941».
Όπα! Όπως βλέπετε ο γλίτσας Νο2 πολύ λυπάται για την άποψη που επικρατεί στη χώρα μας σχετικά με την Σοβιετική Ένωση καθότι ο ίδιος έχει άλλη… άποψη. Η οποία μπορεί να μη συμφωνεί με την Ιστορία, αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα θέταμε σε αμφισβήτηση την υπέρτατη αρχή της αλογόκριτης δημοκρατίας της «Εφημερίδα των Συντακτών» ζητώντας να λαμβάνεται ως κριτήριο δημοκρατίας ο σεβασμός στην Ιστορία. Η άποψη του γλίτσα Νο 2 δεν θέλει την ΕΣΣΔ και τόσο ειρηνική σε σχέση με την επίθεση που δέχτηκε από την ναζιστική Γερμανία (τώρα πόσο ναζιστική θέλει την Γερμανία είναι δικό του θέμα), λες και δεν ήταν η ΕΣΣΔ που δέχτηκε την επίθεση. Αυτός, τώρα, κόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
β) Παρακάτω ο γλίτσας Νο2 αποκαλύπτει σε μόλις έξι λέξεις όλο το ιδεολογικό του σύμπαν όταν μας παρουσιάζει την «ιστορική» του αποτίμηση σχετικά με την ναζιστική Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση. Τι ήταν, λοιπόν, αυτές οι δυο χώρες; Ήταν «(οι) δυο σκληρότερες δικτατορίες του εικοστού αιώνα»!
Αυτά γράφει ο γλίτσας Νο2! Αυτός τώρα, το «επίτιμο» μέλος του «κολλεγίου» της «θεωρίας των δυο άκρων», αυτός που κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Πινοσέτ και ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ και ο Τρούμαν της αστικής δικτατορίας που έριξε τις ατομικές βόμβες στον πλανήτη δεν έπιαναν χαρτοσιά μπροστά στην «σκληρότερη δικτατορία του 20ου αιώνα», την ΕΣΣΔ (μαζί με την ναζιστική Γερμανία), είναι το ίδιο πρόσωπο πουκόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
γ) Στη συνέχεια ο τύπος χάνει εντελώς τον έλεγχο κι αφού απευθύνει το μέγιστο ανάθεμα του «σταλινικού» σε όποιον δεν εννοεί να καταπιεί την ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, εφορμά ως εισαγγελέας μετασοβιετικού στρατοδικείου εναντίον όποιου («σταλινικού» φυσικά) «δικαιολογεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ, τις μαζικές εκκαθαρίσεις, τις δίκες της Μόσχας, τον «μεγάλο τρόμο», τον λιμό στην Ουκρανία και μια σειρά μαζικά εγκλήματα που άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς»…
Αυτός ο τύπος είναι, ο γλίτσας Νο2, με αυτή την «ιστορική αποτίμηση», με ύφος ούγκανου που αναβλύζει από όλους του τους πόρους η δογματίλα της άκριτης και στερεότυπης αναπαραγωγής του πιο καθυστερημένου αντικομμουνισμού, αυτός είναι που μέσα από το δισέλιδο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» κόπτεται για την αλήθεια, γενικώς, και για την αλήθεια όσον αφορά το Κατίν, ειδικώς…
δ) Αυτός ο «ιστορικός» τενεκές – το να είσαι γλίτσας δεν αποκλείει, ως γνωστόν, το τενεκές – γράφει παρακάτω: «Το σύμφωνο (σσ: Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) συνοδευόταν από μυστικό πρωτόκολλο που διαιρούσε την Ανατολική Ευρώπη σε δυο σφαίρες επιρροής και προέβλεπε μεταξύ άλλων τον διαμελισμό της Πολωνίας».
Όπα! Αυτό ήταν το νόημα της συμφωνίας Μολότοφ – Ριμπεντροπ από τη σκοπιά της ΕΣΣΔ, που υπεγράφη ένα ολόκληρο χρόνο μετά από τη συμφωνία του Μονάχου ανάμεσα σε Χίτλερ, Μουσολίνι και Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές; Ο γλίτσας Νο2 και οι παρόμοιοι μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:
«Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για να μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους – είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
«Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
«Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ.
«Ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
Αλήθεια, πέρασαν 5 μέρες από τις αθλιότητες του γλίτσα Νο2, και δεν βρέθηκε εκεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών» προς υπεράσπιση της αλογόκριτης δημοσίευσης της ιστορικής αλήθειας ένας με πέντε ιστορικές γνώσεις για να παρουσιάσει και να εξηγήσει, όχι στον γλίτσα, αλλά στους αναγνώστες της εφημερίδας την αλήθεια κόντρα στην λαθροχειρία του γλίτσα Νο2;
Για το Κατίν
Όσο η βαρβαρότητα προελαύνει, μαζί της προωθούνται και τα «τεθωρακισμένα» του ξαναγραψίματος της Ιστορίας.
Το μιαρό «σιδηρούν παραπέτασμα» μπορεί να ηττήθηκε αλλά ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται στο ιδεολογικό και πολιτικό στόχαστρο όσων φοβούνται – βάσιμα – ότι το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται πάνω από τον κόσμο.
Στα εργαλεία τους ώστε να καθυστερήσουν την αναγέννηση του φαντάσματος είναι η αναπαραγωγή της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων», η συκοφαντική συσχέτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό και τελικά η αθώωση του πρώτου έναντι του «χειρότερου» δεύτερου.
Από τα πιο προσφιλή θέματα στο πλαίσιο αυτής της τακτικής είναι το «Κατίν». Τι έγινε, όμως, στο Κατίν; Από τη μια μεριά υπάρχει ο ναζιστικός γκαιμπελισμός και η αναπαραγωγή του από το παγκόσμιο «αστικό δημοκρατικό τόξο». Από την άλλη υπάρχει η αλήθεια και τα στοιχεία στα οποία ουδέποτε απάντησαν επί της ουσίας ούτε απαντούν οι θλιβεροί σαλτιμπάγκοι που καθότι ντροπαλοί, δεν δηλώνουν ευθέως«αντικομμουνιστές»,ούτε «αντισοβιετικοί», αλλά προτιμούν να ποζάρουν μετην εδώ και δεκαετίες επαγγελματική τους – και πιο «ανανεωτική» – μπούργκα, εκείνη του τάχα μου εστέτ «αντισταλινικού».
Τι έγινε, λοιπόν, στο Κατίν; Προτείνουμε – για αρχή – τα παρακάτω άρθρα:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/218874/katin-pes-pes-kati-tha-meinei
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7038752&textCriteriaClause=%2B%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9D
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5708171
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5601479
Πηγή: http://www.imerodromos.gr/o-glitsas-tis-efimeridas-ton-syntakton-tou-nikou-bogiopoulou/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κεφαλής
Ένα σχόλιο στην αρθρογραφία του κ. Μπογιόπουλου για το Κατίν
27.03.2018,
Χρήστος Κεφαλής*
Στο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών της 17-18 Μάρτη 2018 δημοσιεύθηκε μια εκτενής βιβλιοκριτική του Θανάση Γιαλκέτση για το βιβλίο μου, Υπόθεση Κατίν. Η Ιστορική Αλήθεια και ο Ριζοσπάστης. Σε αυτή την κριτική απάντησε ο κ. Μπογιόπουλος στο σάιτ imerodromos.gr με ένα έντονα απαξιωτικό κείμενο, «Ο γλίτσας της “Εφημερίδας των Συντακτών”» (20/3/2018), όπου αποκαλεί τον γράφοντα «γλίτσα νο1» και τον Θ. Γιαλκέτση «γλίτσα νο2», προβαίνοντας σε πλήθος ακόμη χαρακτηρισμούς και κάνοντας ένα σωρό αρνητικούς συνειρμούς για την Εφημερίδα των Συντακτών, που δίνει βήμα στους «γλίτσες».
Στο κείμενό του ο κ. Μπογιόπουλος βάζει μια σειρά θέματα, που αφορούν από την προσωπική πορεία του γράφοντος ως την εκτίμηση των πεπραγμένων του Στάλιν και της πορείας της ΕΣΣΔ στη δεκαετία του 1930. Μετά χαράς θα επανέλθω σε αυτά σε πρώτη ευκαιρία. Εδώ θα περιοριστώ στην κριτική που ασκώ στο βιβλίο μου στον κ. Μπογιόπουλο, συνοψίζοντας μια σειρά ατοπήματα στην αρθρογραφία του για το Κατίν που εντοπίζω εκεί. Αν τυχόν βρει κάτι ψεύτικο στην κριτική μου, ας το υποδείξει, δικαιολογώντας έτσι τους χαρακτηρισμούς που απευθύνει. Διαφορετικά, ας βρει το θάρρος να παραδεχτεί ότι έσφαλε.
Ο κ. Μπογιόπουλος, ενώ μιλά επί παντός επιστητού, δεν λέει δυστυχώς τίποτα για το επίμαχο ζήτημα της σφαγής του Κατίν. Σε σχέση με αυτό παραπέμπει στα παλιότερα άρθρα του στο Ριζοσπάστη, καθώς και σε εκείνα του κ. Γκίκα. Ωστόσο, ακριβώς τα συγκεκριμένα άρθρα τυχαίνει να καταρρίπτω στο βιβλίο μου. Δείχνω ότι πρόκειται για συρραφές από ψεύδη και ανακρίβειες, τα περισσότερα από τα οποία έχουν αντιγραφεί σχεδόν κατά γράμμα από ακροδεξιούς και αντισημίτες, θαυμαστές του Στάλιν Ρώσους ψευδο-ιστορικούς, όπως οι Γ. Μούχιν, Σ. Στρίγκιν, Γ. Ζούκοφ, κ.ά. Για χάρη του κ. Μπογιόπουλου θα επισημάνω εδώ μόνο μερικά σημεία της κριτικής μου, παραπέμποντάς τον στις αντίστοιχες σελίδες του βιβλίου.
*
Υπόμνημα του Μπέρια Υπόμνημα του Μπέρια για την εκτέλεση των Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου (5/3/1940), με υπογραφές των Στάλιν, Βοροσίλοφ, Μολότοφ και Μικογιάν, και σημείωση της συμφωνίας των απόντων Καλίνιν και Καγκάνοβιτς στο περιθώριο από γραμματέα | ΕΦ.ΣΥΝ. (φωτογραφία στην πηγή)
*
1. Ο κ. Μπογιόπουλος υποστηρίζει ότι η πρόταση του Μπέρια προς το ΠΓ για την εκτέλεση των Πολωνών είναι ένα πλαστό έγγραφο, φέρνοντας το επιχείρημα ότι έχει υπογραφές των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν που ήταν απόντες στη συνεδρίαση του ΠΓ της 5 Μάρτη 1940 όπου συζητήθηκε το ζήτημα. Αυτό είναι ένα ψέμα που το αντιγράφει κατά λέξη από τον Μούχιν. Η απόφαση φέρει τις υπογραφές των Στάλιν, Βοροσίλοφ, Μολότοφ, Μικογιάν και στο περιθώριο σημείωση της συμφωνίας των απόντων Καγκάνοβιτς και Καλίνιν από γραμματέα. Το ότι πρόκειται για σημείωση των ονομάτων από γραμματέα πιστοποιείται από το γεγονός ότι έχουν μπει στο περιθώριο (σε αντίθεση με τις υπογραφές που είναι πάνω στο σώμα του κειμένου), συνοδεύονται εμπρός από το αρχικό «τ.» (τοβάριτς, σύντροφος), ενώ έχουν γίνει με ομοιόμορφα μικρά γράμματα, που διαφέρουν εντελώς από τις υπογραφές των δυο στελεχών (σελ. 36-40).
2. Ο κ. Μπογιόπουλος επικαλείται ως τεκμήριο για την πλαστότητα του υπομνήματος του Σελέπιν προς τον Χρουστσόφ (1959), στο οποίο αναφέρεται ο ακριβής αριθμός των εκτελεσμένων Πολωνών, το ότι ο Σελέπιν χρησιμοποίησε εκεί τον όρο «απόφαση του ΚΚΣΕ», ενώ ως το 1952 το ΚΚΣΕ ονομαζόταν ΠΚΚ (Μπ.). Είναι ένα ανόητο επιχείρημα, γιατί ο όρος ΚΚΣΕ ήταν σε πλατιά χρήση ήδη από τη δεκαετία του 1930, για παράδειγμα στις επίσημες ιστορίες του κόμματος, όπως η διαβόητη Ιστορία του ΚΚΣΕ (Μπ.), ώστε δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στη χρήση του από τον Σελέπιν το 1959. Και αυτό ο Μπογιόπουλος το αντιγράφει από τον Μούχιν, παραθέτει μάλιστα λαθεμένα το όνομα του Σελέπιν ως «Σέπελιν», όπως παρατίθεται από τον Μούχιν (σελ. 41).
3. Ο κ. Μπογιόπουλος αναφέρει ότι στους τάφους των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες με την επωνυμία Genshovik ή Geko, από το όνομα της γερμανικής εταιρείας που τις παρήγαγε, και το επικαλείται αυτό ως απόδειξη ότι οι εκτελέσεις των Πολωνών έγιναν από τους ναζί.
Αυτή την επωνυμία Genshovik ή Geko τη δίνουν μόνο ο Μούχιν, ο Μπογιόπουλος και οι άλλοι αρθρογράφοι του Ριζοσπάστη. Τέτοια εταιρεία δεν υπήρχε. Το πραγματικό όνομα της εταιρείας ήταν Genschow&Co ή Geco (από τα αρχικά του Genschow & Company). Αυτή η εταιρεία εξήγαγε τα πυρομαχικά της στην ΕΣΣΔ και την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες προτιμούσαν τα γερμανικά πιστόλια για την ανώτερή ευστάθειά τους απέναντι στα αντίστοιχα σοβιετικά, ώστε δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στη χρησιμοποίησή τους στις εκτελέσεις του Κατίν (σελ. 84-85, 50-51).
4. Ο κ. Μπογιόπουλος παραθέτει παραπέρα ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του Γκέμπελς όπου αναφέρεται αρνητικά στο γεγονός ότι στους μαζικούς τάφους στο Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες, υπονοώντας ότι αυτό αποτελεί έμμεση ομολογία του Γκέμπελς ότι επρόκειτο για έγκλημα των ναζί. Κόβει όμως τη συνέχεια του ημερολογίου, όπως ακριβώς κάνει και ο Μούχιν, όπου ο Γκέμπελς εξηγεί αυτό το εύρημα λέγοντας ότι πρόκειται για πυρομαχικά που είχαν πουλήσει οι ναζί στην ΕΣΣΔ στην περίοδο του συμφώνου φιλίας. Η αρνητική αναφορά στο γεγονός της ανακάλυψης των γερμανικών σφαιρών από τον Γκέμπελς και την ανάγκη απόκρυψής του, εξηγείται από το ότι αν μαθαινόταν θα δυσχέραινε την προπαγανδιστική εκμετάλλευση της υπόθεσης από τους ναζί (σελ. 31-33).
5. Ο κ. Μπογιόπουλος, όπως και οι αρθρογράφοι του Ριζοσπάστη, παρουσιάζει με ανακριβή και παραπλανητικό τρόπο στοιχεία για να δημιουργεί εντυπώσεις στους αναγνώστες του. Ενδεικτικά:
Ι. Αναφέρεται στο γεγονός ότι δυο από τους δώδεκα ιατροδικαστές που είχαν υπογράψει την Έκθεση των ναζί, ο Βούλγαρος Μαρκόφ και ο Τσέχος Χάγιεκ, ανακάλεσαν την αρχική τους γνωμάτευση, υποστηρίζοντας ότι είχε εκμαιευτεί υπό πίεση και υποδεικνύοντας ως ενόχους τους ναζί. Ωστόσο, και οι δυο αυτοί ιατροδικαστές ήταν υπόδικοι ως συνεργάτες των ναζί στη χώρα τους το 1944 και υπόκεινταν στη θανατική ποινή. Αυτό εύλογα δημιουργεί την υπόνοια ότι ανακάλεσαν με αντάλλαγμα να παυθεί η εναντίον τους δίωξη, όπως και έγινε.
Από τους άλλους δέκα ιατροδικαστές, που βρίσκονταν στη Δύση, οι πέντε κατέθεσαν το 1951 στην Επιτροπή Μάντεν του Αμερικάνικου Κογκρέσου, επιβεβαιώνοντας την αρχική τους γνωμάτευση πως επρόκειτο για έγκλημα των σταλινικών μυστικών υπηρεσιών, ενώ κανείς από τους υπόλοιπους δεν έχει ακουστεί να ανακάλεσε. Ανάμεσα σε αυτούς που επιβεβαίωσαν το 1951 την αρχική εκτίμησή τους περιλαμβανόταν και ο Δανός Χέλγκε Τράμσεν, ο οποίος συμμετείχε στην αντίσταση στη Δανία και το 1944 είχε συλληφθεί και βασανιστεί από τους ναζί (σελ. 83-84, 184-185).
ΙΙ. Αναφέρει ότι σε πτώματα στις εκταφές του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία 20 Οκτωβρίου 1941, χωρίς να εξηγεί περί τίνος πρόκειται.
Στην πραγματικότητα, αυτή η αναφορά υπάρχει στη Γερμανική Έκθεση, όχι όμως σε έγγραφο, αλλά σε σημείωση στο περιθώριο, κάτω από επισυναπτόμενο έγγραφο, από τον Γερμανό καταγραφέα.
Στο ίδιο το έγγραφο, μια άδεια στον κάτοχό του να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, η ημερομηνία δεν διακρίνεται, καθώς το σημείο έχει φθαρεί. Δεδομένου ότι οι Πολωνοί στρατιωτικοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι το Σεπτέμβρη του 1939, είναι φανερό ότι το συγκεκριμένο πιστοποιητικό εκδόθηκε λίγο πριν την ίδια χρονιά, και ο κάτοχός του δεν πρόλαβε λόγω της σύλληψής του να γραφτεί στη σχολή. Η αναφορά του 1941 από τον καταγραφέα οφείλεται πιθανότατα σε λάθος, λόγω της βιασύνης με την οποία συνέταξαν την έκθεσή τους οι ναζί.
6. Ο κ. Μπογιόπουλος και ο κ. Γκίκας επικαλούνται την Έκθεση Μπούρντενκο, στην οποία παρουσιάζεται η σταλινική εκδοχή, ως ένα αξιόπιστο ντοκουμέντο που τεκμηριώνει την ενοχή των ναζί. Ωστόσο, πρόκειται για μια εντελώς ανυπόληπτη και γεμάτη αντιφάσεις έκθεση, η οποία ουσιαστικά καταρρίφθηκε στη Νυρεμβέργη. Ενδεικτικά:
Ι. Η Έκθεση δίνει 3-4 διαφορετικές εκδοχές για το χρόνο εκτέλεσης των Πολωνών (Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1941, Σεπτέμβρης 1941, Φθινόπωρο 1941 και, στην αναφορά της Ιατροδικαστικής Επιτροπής Ειδικών, Σεπτέμβρης-Δεκέμβρης 1941. Οι αντιφάσεις συνδέονται με την προσπάθεια να κρυφτεί η αναντιστοιχία ανάμεσα στην ένδυση των Πολωνών και τη βασική σταλινική εκδοχή ότι οι Πολωνοί εκτελέστηκαν από τους ναζί μετά την κατάληψη της περιοχής του Σμολένσκ στα τέλη Ιούλη του 1941. Τα πτώματα στις εκταφές βρέθηκαν με βαριά, χειμερινή ένδυση, γεγονός που ταιριάζει με την εποχή του χρόνου (Απρίλης 1940) αν επρόκειτο για σταλινικό έγκλημα, ενώ αν είχαν εκτελεστεί από τους ναζί τον Αύγουστο-Σεπτέμβρη του 1941 θα αναμενόταν να έχουν ελαφριά ένδυση (σελ. 65-66).
ΙΙ. Η Έκθεση κατονομάζει ως υπεύθυνους για το έγκλημα το 537 Τάγμα Κατασκευών της Βέρμαχτ που, σύμφωνα με τους συντάκτες της, βρισκόταν το φθινόπωρο του 1941 στο Κατίν, και τον επικεφαλής του, αναφερόμενο ως αντισυνταγματάρχη Άρνες. Πρόκειται για εντελώς απίθανη εκδοχή, αφού αν οι ναζί είχαν κάνει το έγκλημα, θα αναμενόταν να το αναθέσουν στα Ες-Ες και όχι σε μονάδα κατασκευών. Επιπρόσθετα, οι ναζί παρουσίασαν στη Νυρεμβέργη τον επικεφαλής της μονάδας που βρισκόταν τότε στο Κατίν, συνταγματάρχη Άρενς, ο οποίος δήλωσε ότι η μονάδα του δεν ήταν το 537 Τάγμα Κατασκευών αλλά το 537 Σύνταγμα Διαβιβάσεων και ο ίδιος είχε έρθει στο Κατίν το Νοέμβρη του 1941, μετά τον προσδιοριζόμενο στην Έκθεση Μπούρντενκο χρόνο τέλεσης του εγκλήματος. Οι Σοβιετικοί κατήγοροι δεν μπόρεσαν να αναιρέσουν τους ισχυρισμούς του και άλλαξαν την αρχική τους εκδοχή στο μέσο της διαδικασίας, αναφέροντας ότι μια μονάδα των Ες-Ες βρισκόταν στην περιοχή, χωρίς όμως να προσκομίσουν οποιοδήποτε στοιχείο που να τη συνδέει με το έγκλημα (σελ. 66-68).
ΙΙΙ. Τα ελάχιστα πραγματικά στοιχεία που περιέχει η Έκθεση Μπούρντενκο συνηγορούν υπέρ της σταλινικής ενοχής. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι: «Μαρτυρίες ότι ο ρουχισμός των θυμάτων, τα μεταλλικά μέρη, τα παπούτσια και τα ίδια τα σώματα ήταν καλοδιατηρημένα, προσφέρθηκαν από όλους τους μάρτυρες που είχαν συμμετάσχει σε “επισκέψεις” στους τάφους στο Κατίν και μετά τους εξέτασε η Ειδική Επιτροπή».
Αυτό το περιστατικό, που το βεβαιώνουν και οι Αμερικανοί στρατιωτικοί Στιούαρτ και Βαν Βλιέτ, που επισκέφθηκαν τους μαζικούς τάφους, δεν ταιριάζει με τη σταλινική εκδοχή, ότι οι Πολωνοί χρησιμοποιούνταν σε επισκευές δρόμων από τον Απρίλη του 1940 ως τον Ιούνη του 1941, γιατί τότε τα ρούχα τους θα είχαν υποστεί μεγάλη φθορά. Αν αντίθετα εκτελέστηκαν από τους Ρώσους τον Απρίλη του 1940, λίγους μήνες μετά τη σύλληψή τους το Σεπτέμβρη του 1939, είναι πολύ λογικό οι στολές και οι μπότες τους να μην πρόλαβαν να φθαρούν (σελ. 76-79, 175-176).
7. Ο κ. Μπογιόπουλος παλιά είχε διαμαρτυρηθεί όταν, σε άρθρα του γράφοντος στην Αυγή το 2009, είχε γίνει αναφορά στην αναπαραγωγή του των ψεμάτων του Μούχιν. Στο τωρινό κείμενό του παραπέμπει στο άρθρο του Α. Γκίκα στον Ριζοσπάστη, «Κατίν: Όταν η Ιστορία πλαστογραφείται και κατασκευάζεται από την αρχή» (2010). Το συγκεκριμένο όμως άρθρο, μια συρραφή από ανοησίες για τη δήθεν χάλκευση των ντοκουμέντων για το Κατίν, κοσμείται στο Ριζοσπάστη με φωτογραφία, όπου πλάι στον Ιλιούχιν, ένα σταλινικό στέλεχος του ΚΚΡΟ, παρευρίσκονται οι Σεργκέι Στρίγκιν και Βλάντισλαβ Σβεντ, που αποκάλυψαν, όπως αναφέρει η λεζάντα, «τα ντοκουμέντα και τα ειδικά εργαλεία πλαστογραφίας». Λεπτομέρεια: και οι δυο αυτοί είναι ακροδεξιοί και αντισημίτες Ρώσοι. Ο Στρίγκιν μάλιστα είναι ο υπαρχηγός του κόμματος του Μούχιν, και οι τρεις τους, Μούχιν, Στρίγκιν και Σβεντ, έχουν γράψει μαζί βιβλίο για το Κατίν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο συγκεκριμένο άρθρο του κ. Γκίκα, στο οποίο παραπέμπει ο κ. Μπογιόπουλος, παρουσιάζεται σαν βασική, αξιόπιστη μαρτυρία για την ύπαρξη ενός «κέντρου πλαστογραφίας» όπου χαλκεύτηκε δήθεν το έγγραφο του Μπέρια, η κατάθεση ενός ανώνυμου(!) μάρτυρα. Δηλώνεται δε ότι το όνομά του δεν αποκαλύφθηκε για λόγους προστασίας του από απειλές για τη ζωή του, ενώ από την άλλη αποκαλύπτεται πως πρόκειται για το άτομο που πρόσθεσε τις υπογραφές στο έγγραφο του Μπέρια, φωτογραφίζοντάς τον έτσι γι’ αυτούς που θα ήθελαν να τον βλάψουν. Έκτοτε, στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν, δεν παρουσιάστηκε κανένα απολύτως στοιχείο ούτε για την ταυτότητα του μάρτυρα, ούτε για το υποτιθέμενο «κέντρο πλαστογραφίας».
Πώς συμβαίνει να παραπέμπει ο κ. Μπογιόπουλος σε τέτοιες καταφανώς ανυπόληπτες πηγές και «στοιχεία»; Τις θεωρεί άραγε αξιόπιστες και αν ναι, πού βασίζει αυτή του τη γνώμη; (σελ. 112-115, 137-141)
8. Τέλος, ο κ. Μπογιόπουλος, όπως και όλοι οι αρθρογράφοι του Ριζοσπάστη, παρακάμπτουν πλήρως μια σειρά ενοχλητικά περιστατικά και ερωτήματα, που υποδεικνύουν ισχυρά τη σταλινική ενοχή. Ενδεικτικά:
Ι. Ενώ είναι βέβαιο, από αναφορές του NKVD, ότι οι Πολωνοί αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στο Κατίν και τους άλλους τόπους εκτέλεσης, δεν έχουμε διόλου στοιχεία για τη μετέπειτα περίοδο, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν αν η σταλινική εκδοχή, ότι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα σωφρονιστικής εργασίας, ήταν αληθινή. Δεν ξέρουμε τίποτα για το πού ήταν αυτά τα στρατόπεδα, οι κρατούμενοι Πολωνοί δεν αναφέρονται σε έγγραφα του NKVD, κοκ.
Αυτό είναι αφύσικο, γιατί αν ήταν ζωντανοί στο διάστημα Απρίλης 1940 – Ιούνης 1941, θα υπήρχαν οπωσδήποτε υπηρεσιακές αναφορές με πληροφορίες για την κράτησή τους. Γιατί δεν παρουσίασε ποτέ καμιά, στη Νυρεμβέργη και αλλού, η σταλινική πλευρά, όταν και μια μόνο τέτοια αναφορά θα αποδείκνυε αναμφισβήτητα την αθωότητά της; (σελ. 185-186)
ΙΙ. Ακόμη και οι ναζί σύστησαν μια Διεθνή Επιτροπή για το θέμα, και επέτρεψαν σε εκπροσώπους του Πολωνικού Ερυθρού Σταυρού, αιχμαλώτους, κοκ, να παραστούν στις εκταφές. Αντίθετα, στις εργασίες της Επιτροπής Μπούρντενκο δεν επιτράπηκε να παραστεί κανείς, ούτε καν ένας εκπρόσωπος της φιλοσοβιετικής πολωνικής κυβέρνησης. Αν το Κατίν ήταν όντως έγκλημα των ναζί, γιατί να το κάνει αυτό η σταλινική πλευρά; Αν, βέβαια, ήταν δικό της έγκλημα, υπάρχει η προφανής εξήγηση ότι η μυστικότητα επέτρεπε να χαλκεύσουν όποιες μαρτυρίες και «στοιχεία» ήθελαν…
Θα μπορούσε να παρατεθούν ακόμη ένα πλήθος στοιχεία για την υπόθεση του Κατίν και παραχαράξεις σε άρθρα του κ. Μπογιόπουλου και άλλων αρθρογράφων του Ριζοσπάστη. Αυτά όμως αρκούν.
Αν ο κ. Μπογιόπουλος έχει να πει κάτι για την ουσία της υπόθεσης –«για την ταμπακιέρα», που λέει ο λαός– ας το κάνει. Αν όμως δεν μπορεί να τα αντικρούσει, οι «γλίτσες» επιστρέφουν στον ίδιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας είναι πιο σεμνός την επόμενη φορά, για να μην του επιστρέψουν εκ νέου. Και ας προβληματιστούν κυρίως εκείνοι που διαβάζοντας τα κείμενά του, από προφανή άγνοια του θέματος, τα θεωρούν τεκμηριωμένα και έγκυρα.
*Ο Χρήστος Κεφαλής είναι μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης. Το 2017 δημοσιεύθηκαν τα βιβλία του, Λένιν. Η Διάνοια της Επανάστασης (εκδόσεις Τόπος) και Υπόθεση Κατίν. Η Ιστορική Αλήθεια και ο Ριζοσπάστης (εκδόσεις Επίκεντρο).
Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/ena-sholio-stin-arthrografia-toy-k-mpogiopoyloy-gia-katin
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://tvxs.gr/news/ellada/ksana-semna-kyrie-mpogiopoyle
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Μπογιόπουλος και ο Στάλιν… σθένος άξιο ενός καλύτερου σκοπού…
04 Απρ. 2018
Χρήστος Κεφαλής
Με αυτά τα λόγια είχε χαρακτηρίσει πριν 70 χρόνια ο Ερνέστ Μαντέλ τις επίμονες προσπάθειες των απολογητών του Στάλιν, στην περίοδο της ζντανοφτσίνα, να αποδείξουν ότι όλες οι μεγάλες εφευρέσεις από το 18ο αιώνα και μετά είχαν γίνει από Ρώσους, και ότι όσοι υποστήριζαν ότι είχαν γίνει από Άγγλους, Γάλλους και άλλους δυτικούς το έκαναν επειδή ήταν πράκτορες του ιμπεριαλισμού.
Έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό διαβάζοντας την απάντηση του κ. Μπογιόπουλου σε κείμενό μου στο tvxs για τη σφαγή του Κατίν και τη σχετική του αρθρογραφία1. Αν και το θέμα του Κατίν είναι λυμένο και εξαντλημένο για όσους μελετούν σοβαρά την ιστορία, θα επανέλθω με μερικά σχόλια, κυρίως για χάρη ενός κοινού που παραπλανείται από τη σταλινική αρθρογραφία, η οποία ανθεί μόνο στη χώρα μας.
Η αρθρογραφία του κ. Μπογιόπουλου είναι μέρος μιας ευρύτερης αρθρογραφίας που έχει εμφανιστεί στα τελευταία 13 χρόνια στο Ριζοσπάστη, περιλαμβάνοντας κείμενα των κ.κ. Σλομπότκιν, Μαΐλη, Γκίκα, Κρητικού, Αντωνάκου, κομματικές ανακοινώσεις, κ.ά., που στο σύνολό τους αναμασούν πάνω-κάτω τα ίδια επιχειρήματα. Θα αναφερθώ στα επόμενα στο σύνολο αυτής της φιλολογίας.
1. Το πρώτο που εκπλήσσει στη σταλινική φιλολογία, δείγμα του «σθένους» που ανέφερα, είναι η φανατική επιμονή τους ότι όποιος υποστηρίζει πως το Κατίν είναι έγκλημα του Στάλιν είναι οπαδός του Γκέμπελς. Αυτό επεκτείνεται ακόμη και σε μέσα ενημέρωσης που δίνουν βήμα σε υποστηρικτές της σταλινικής ενοχής για το Κατίν. Παλιότερα ο Ριζοσπάστης είχε παρουσιάσει με αυτό τον τρόπο την εκπομπή για το θέμα στο «Κουτί της Πανδώρας» και την ταινία του Βάιντα ως έργα της CIA και των οργάνων της, ενώ και η πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου μου από τον Θ. Γιαλκέτση στην Εφημερίδα των Συντακτών χαρακτηρίστηκε δημοσιογραφία για «γραφικές φασιστοφυλλάδες».
Η ελάχιστη σκέψη θα αρκούσε να τους δείξει ότι με το Κατίν μπορεί να ισχύουν δυο πράγματα: Είτε πρόκειται για σταλινικό έγκλημα που τελέστηκε τον Απρίλη-Μάη του 1940, και τότε μοιραία λέγαν την αλήθεια οι ναζί, που το εκμεταλλεύτηκαν ασφαλώς για τους δικούς τους σκοπούς. Είτε πρόκειται για έγκλημα των ναζί που τελέστηκε το φθινόπωρο του 1941, και τότε λέει την αλήθεια η σταλινική πλευρά.
Η απάντηση στο τι από τα δυο ισχύει μπορεί να δοθεί μόνο με μελέτη και εκτίμηση των στοιχείων για την υπόθεση (που είναι στο μεγαλύτερο μέρος έμμεσα, αφού οι κρατούμενοι Πολωνοί στο Σμολένσκ, το Σταρομπέλσκ και το Οστάσκοφ, εκτελέστηκαν). Δεν μπορεί να δοθεί με φωνασκίες του στιλ, «Για να το είπε ο Γκέμπελς αποκλείεται να είναι έτσι». Ο λόγος που προσφεύγουν σε αυτές οι υποστηρικτές της σταλινικής άποψης είναι ότι τα «στοιχεία» που επικαλούνται είναι διαστρεβλώσεις, ψεύδη ή παρερμηνείες γεγονότων και προσπαθούν να θολώσουν τα νερά.
2. Αν η σταλινική ηγεσία δεν είχε διαπράξει ποτέ τίποτα επιλήψιμο και έβγαιναν κάποιοι και έλεγαν στα καλά των καθουμένων, «Το Κατίν είναι έγκλημα του Στάλιν», δικαιολογημένα να διαμαρτύρονταν: «Ο Στάλιν; Ποτέ δεν θα το έκανε αυτό! Είστε απολογητές του Γκέμπελς». Στην ΕΣΣΔ όμως έγινε ένα πλήθος ανάλογων εγκλημάτων στην περίοδο 1936-38, που κόστισαν τη ζωή σε πάνω από 600.000 άτομα, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, διανοούμενους και καλλιτέχνες, απλούς αθώους πολίτες και μέλη εθνικών μειονοτήτων, που δεν μπορεί να τα προσπερνά κανείς. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά:
Ι. Η εξόντωση των πιο αξιόλογων καλλιτεχνών, Πιλνιάκ, Μπαμπέλ, Μέγιερχολντ, Μαντελστάμ, Βασίλιεφ, οι Ουκρανοί της «εκτελεσμένης αναγέννησης», μεταπολεμικά ο Μίκοελς, οι Εβραίοι ποιητές και συγγραφείς της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής που εκτελέστηκαν το 1952 και πολλοί άλλοι.
ΙΙ. Η εξόντωση των πιο αξιόλογων μαρξιστών, Ριαζάνοφ, Πασουκάνις, Πρεομπραζένσκι, Βορόνσκι, Ρούμπιν, Χέσεν, Κάρεφ, Στεν, και πλήθος άλλοι. Ακόμη η εξόντωση επιφανών επιστημόνων όπως ο Βαβίλοφ, μια σειρά φυσικοί, γλωσσολόγοι, κ.ά., και η ανάδειξη τσαρλατάνων όπως ο Λισένκο.
ΙΙΙ. Η εξόντωση όχι μόνο σχεδόν όλης της ηγεσίας του Οκτώβρη, αλλά ακόμη και εκείνων που υποστήριξαν τον Στάλιν ενάντια στις εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις. Στο σοβιετικό κόμμα εκκαθαρίστηκαν πάνω από τους μισούς συνέδρους του 17ου Συνεδρίου, που είχαν υποστηρίξει τον Στάλιν. Το ίδιο έγινε και με τους περισσότερους δυτικούς κομμουνιστές που κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ.
Πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μάριου Μαρκοβίτη, που αναφέρεται στη συνταρακτική ιστορία του θείου του, στελέχους του ΚΚΕ, Μάρκου Μαρκοβίτη και σε αρκετές ακόμη. Ο Μαρκοβίτης καταδικάστηκε σε θάνατο στην Ελλάδα για στάση στο στρατό, δραπέτευσε μαζί με άλλους Έλληνες κομμουνιστές από τις φυλακές Συγγρού το 1931, διέφυγε στην ΕΣΣΔ και εκεί εκτελέστηκε το 1938, με την κατηγορία ότι η απόδραση από τις φυλακές Συγγρού ήταν σκηνοθετημένη από την Ελληνική Ασφάλεια και ότι ήταν πράκτοράς της σε κατασκοπευτική αποστολή στην ΕΣΣΔ (αυτό παρότι δεν αποδέχτηκε την ενοχή του, και στο φάκελό του αναφερόταν ότι «αποδεικτικά στοιχεία για την υπόθεση δεν υπάρχουν»)2.
V. Στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων του 1936-38 έλαβαν χώρα και εθνικές εκκαθαρίσεις, με 250.000 περίπου θύματα, από τα οποία πάνω από 100.000 ήταν Πολωνοί. Στο λήμμα της Wikipedia για την Πολωνική Επιχείρηση διαβάζουμε ότι στα 1937 συνελήφθησαν στα πλαίσιά της 139.835 άνθρωποι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους πολωνικής καταγωγής πολίτες της ΕΣΣΔ, και εκτελέστηκαν οι 111.0913.
Την ίδια εικόνα δίνει και ο Τέρι Μάρτιν, που αναφέρει στο βιβλίο του The Affirmative Action Empire4 (σελ. 338-339) ότι στα 1936-38 έγιναν συνολικά 681.692 εκτελέσεις, και από αυτές οι 247.157 αφορούσαν σε θύματα εθνικών εκκαθαρίσεων στα 1937-38, η πλειονότητα των οποίων ήταν Πολωνοί. Ο Μάρτιν παραθέτει στοιχεία και για τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών από διάφορες περιοχές της ΕΣΣΔ σε άλλες, που αφορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, μεγάλο μέρος από τα οποία χάθηκαν από τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (μερικά εκατομμύρια άνθρωποι εξορίστηκαν σε αυτά) είτε στους τόπους όπου μεταφέρονταν.
Ο Μάρτιν είναι σοβαρός, αντικειμενικός ιστορικός, τονίζει τις δημοκρατικές εθνικές πολιτικές και τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές εκείνης του 1930, και δεν είναι αντισοβιετικός. Στο βιβλίο του αφιερώνει ένα κεφάλαιο στις σταλινικές εθνικές εκκαθαρίσεις, «Εθνικές εκκαθαρίσεις και εχθρικά έθνη» (σελ. 311-343) όπου αναφέρεται σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Για την ελληνική επιχείρηση, που έλαβε χώρα την ίδια περίοδο, δεν αναφέρει αριθμό, τα θύματά της όμως υπολογίζονται σε περίπου 20.000.
Το να θεωρεί κανείς αδιανόητο να διαπράξει η σταλινική ηγεσία ένα έγκλημα όπως το Κατίν και να αγνοεί όλα τα υπόλοιπα ή να τα εμφανίζει ως μέτρα «υπεράσπισης του σοσιαλισμού» ή μικρολάθη, κοκ, όπως γίνεται κατά κόρο στη φιλοσταλινική φιλολογία, είναι το λιγότερο αστείο.
Η σταλινική ηγεσία είχε διαπράξει 100 ανάλογα εγκλήματα πριν, το Κατίν ήταν το 101ο. Είχε εκτελέσει στην Πολωνική Επιχείρηση πάνω από 100.000 πολωνικής καταγωγής πολίτες της ΕΣΣΔ στα 1937-38, πώς αποκλείεται να σκότωσε και 20.000 από εκείνους που συνέλαβε στην Πολωνία το 1939.
3. Ακόμη και το ίδιο το Κατίν αν πάρουμε, αφήνοντας κατά μέρος όλα τα άλλα, η πιο πειστική μαρτυρία για το ότι ήταν σταλινικό έγκλημα είναι τα ντοκουμέντα και η φιλολογία της σταλινικής πλευράς.
Αυτό που αποκαλούμε «Σφαγή του Κατίν» αφορά περί τους 22.000 Πολωνούς αιχμαλώτους πολέμου που κρατούνταν στα στρατόπεδα του Κοζέλσκ (περίπου 4400), του Σταρομπέλσκ (3800), του Οστάσκοφ (6300) και περί τις 7000 ακόμη σε διάφορες ουκρανικές και λευκορωσικές φυλακές. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα γνωρίζουν ότι για τους 15.000 που ήταν στα τρία στρατόπεδα υπάρχουν αναφορές του NKVD που πιστοποιούν τη μεταφορά τους αντίστοιχα στο Κατίν, το Χάρκοβο και το Καλίνιν, όπου έγιναν οι εκτελέσεις.
Αυτό είναι αποδειγμένο, οι αναφορές παρατίθενται σε βιβλία για το Κατίν όπως της Λεμπέντεβα κ.ά. (Katyn: A Crime Without a Punishment, Yale University Press, 2007), ώστε το παραδέχονται ακόμη και υποστηρικτές της σταλινικής εκδοχής. Ο Σλομπότκιν, στο κείμενό του με το οποίο ξεκίνησε η σχετική αρθρογραφία του Ριζοσπάστη το 2005, αντικρούοντας τον Φάλιν, που είχε υποστηρίξει από το 1990 στην ΕΣΣΔ ότι το Κατίν είναι έγκλημα του Στάλιν, λέει: «Ο Φάλιν… βγάζει το συμπέρασμα ότι οι εκτελέσεις των Πολωνών αξιωματικών είναι έγκλημα του Μπέρια, δεδομένου ότι μεταφέρθηκαν με συνοδεία στρατευμάτων από το Κοζέλσκ στο Κατίν (πραγματικά μεταφέρθηκαν, αλλά όχι για εκτέλεση αλλά σε σωφρονιστικά στρατόπεδα εργασίας)»5.
Το ερώτημα είναι, υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι ως τον Ιούνη του 1941 οι Πολωνοί αιχμάλωτοι ήταν ζωντανοί και όντως χρησιμοποιήθηκαν σε τέτοιες εργασίες, και μετά τους βρήκαν εκεί και τους εκτέλεσαν οι ναζί, όταν κατέλαβαν αυτές τις περιοχές; Η απάντηση είναι αρνητική, όπως θα γίνει φανερό από μια στοιχειώδη αναφορά.
Ι. Πρώτ’ απ’ όλα μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα για την τοποθεσία των στρατοπέδων. Στην Έκθεση Μπούρντενκο6 αναφέρονται αόριστα ως «Στρατόπεδα 1, 2, και 3» και παρατίθεται σχετική μαρτυρία του ταγματάρχη Βετοσίνικοφ, που ήταν υποτίθεται επικεφαλής ενός από αυτά. Τέτοιο όνομα αξιωματούχου δεν έχει βρεθεί σε αρχεία του NKVD. Πού ήταν αυτά τα στρατόπεδα, στον αέρα;
ΙΙ. Ακόμη και αν το παρακάμψουμε αυτό, είναι φανερό ότι αν ίσχυε η σταλινική εκδοχή ότι οι κρατούμενοι έμειναν για πάνω από ένα χρόνο στα αναφερόμενα στρατόπεδα, θα υπήρχαν έγγραφα που θα το αποδείκνυαν. Θα υπήρχαν αναφορές για την κατάσταση στο κάθε στρατόπεδο, τις διαθέσεις των Πολωνών, ανακρίσεις που τους έκαναν οι αρχές, κοκ. Το NKVD είχε φοβερή οργάνωση και τα στοιχεία διαβιβάζονταν στο κέντρο. Είναι δυνατό για 15.000 ανθρώπους να μην είχε γίνει για πάνω από ένα χρόνο ούτε μια υπηρεσιακή αναφορά; Αν υπήρχαν τέτοια έγγραφα, γιατί δεν τα παρουσίασε η σταλινική πλευρά στη Νυρεμβέργη;
Στην Έκθεση Μπούρντενκο (που η σταλινική πλευρά κατέθεσε στη Νυρεμβέργη χωρίς το συνοδευτικό υλικό, καταθέσεις, τεκμήρια, κ.λπ.) δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο. Γίνεται μόνο αναφορά σε επιστολές Πολωνών στις ρωσικές εκταφές με ημερομηνία μετά το Μάη του 1940, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν εκτεθεί ως πλαστές (σύμφωνα με στοιχεία της Λεμπέντεβα7, μια προερχόταν από αιχμάλωτο που δεν είχε εκτελεστεί και άλλες δυο από κρατούμενους στο Οστάσκοφ, που δεν είχαν μεταφερθεί στο Κατίν).
ΙΙΙ. Μετά την είσοδο του σοβιετικού στρατού στην Πολωνία συνελήφθησαν περί τις 310.000 Πολωνοί, 240.000 στρατιώτες και αξιωματικοί, και 70.000 μέλη οικογενειών τους, που κλείστηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα ή εκτοπίστηκαν σε διάφορες περιοχές της ΕΣΣΔ. Οι εκτελέσεις στο Κατίν και τις άλλες περιοχές αποφασίστηκαν το Μάρτη του 1940, όταν η ΕΣΣΔ είχε αποβληθεί από την Κοινωνία των Εθνών και γίνονταν συζητήσεις για βρετανική εισβολή στη Φιλανδία, την οποία υποστήριζε η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, γεγονός που έκανε τη σταλινική ηγεσία να θεωρεί τους Πολωνούς αιχμαλώτους ως εσωτερική απειλή για την ΕΣΣΔ. Το Μάη του 1940 οι ναζί επιτέθηκαν στη Γαλλία και δεν έγιναν άλλες εκτελέσεις, γιατί οι Πολωνοί ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν τους ναζί.
Αρχές Ιούλη του 1941 ξεκίνησαν στο Λονδίνο συνομιλίες ανάμεσα στον πρόεδρο της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης Β. Σικόρσκι και τον Σοβιετικό πρεσβευτή στην Αγγλία Μάισκι και στις 30 Ιούλη υπογράφηκε το σύμφωνο Σικόρσκι-Μάισκι, με το οποίο ακυρώνονταν οι συμφωνίες ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη ναζιστική Γερμανία. Ως αποτέλεσμα δόθηκε στις 12 Αυγούστου 1941 αμνηστία στους Πολωνούς αιχμαλώτους, που άρχισαν να συγκεντρώνονται στην περιοχή Τότσκογιε στο Όρενμπουργκ, σχηματίζοντας μονάδες υπό τη διοίκηση του Πολωνού στρατηγού Άντερς. Ο Άντερς συγκέντρωσε περί τις 80.000 στρατό και 40.000 αμάχους Πολωνούς, που το 1942 πέρασαν στο Ιράν και αργότερα πήραν μέρος σε μάχες στην Ιταλία, όπου διακρίθηκαν ιδιαίτερα στη μάχη του Μόντε Κασίνο και αλλού. Αρκετές χιλιάδες Πολωνοί σχημάτισαν μονάδες που εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό.
Οι ναζί έφτασαν στο Σταρομπέλσκ στα μέσα Ιούλη του 1941, στο Σμολένσκ στα τέλη Ιούλη και στο Καλίνιν στα τέλη Οκτώβρη, όταν δηλαδή η ΕΣΣΔ και η Πολωνία ήταν πλέον σύμμαχες χώρες. Από τα τρία στρατόπεδα όμως δεν εμφανίστηκε στις μονάδες του Άντερς ούτε ένας από τους κρατούμενους εκεί Πολωνούς. Αυτό ακριβώς, το ότι δεν εμφανίστηκε ούτε ένας, δείχνει ότι οι αιχμάλωτοι των συγκεκριμένων στρατοπέδων δεν ζούσαν όταν οι ναζί κατέλαβαν αυτές τις περιοχές, είχαν εκτελεστεί πιο πριν.
Αν το Κατίν ήταν σταλινικό έγκλημα είναι πολύ λογικό να μη γλιτώσει ούτε ένας από τους κρατούμενους. Τους οδήγησαν οργανωμένα στους τόπους εκτέλεσης, δεν ήξεραν τι σκόπευαν να τους κάνουν και δεν είχαν δυνατότητα διαφυγής. Αν ήταν έγκλημα των ναζί, και στο Κατίν και στο Σταρομπέλσκ κάποιοι θα είχαν καταφέρει να ξεφύγουν, ήταν έμπειροι στρατιωτικοί και οι ναζί δεν είχαν αντίστοιχο μηχανισμό όπως το NKVD για να τους πιάσουν όλους. Ιδιαίτερα αυτοί που βρίσκονταν στο Καλίνιν (αν ήταν ζωντανοί) δεν δικαιολογείται τέλη Οκτώβρη που το κατέλαβαν οι ναζί να έμειναν εκεί· θα είχαν απελευθερωθεί και κάποιοι θα κατάφερναν να πάνε στον Άντερς.
ΙV. Η ίδια η Έκθεση Μπούρντενκο και η κατάθεση του Μπαζιλέφσκι, του δωσίλογου αντιδήμαρχου στο Κατίν, που παρουσίασε η σταλινική πλευρά ως βασικό μάρτυρα στη Νυρεμβέργη, περιέχουν τέτοιες απιθανότητες και αοριστολογίες που προκαλούν ευθυμία.
Η Έκθεση Μπούρντενκο, πέρα από όσα έχουμε επισημάνει αλλού, αναφέρεται στον μάρτυρα Γιεγκόροφ, ο οποίος δραπετεύει από τους ναζί, παρουσιάζεται σε μια Ρωσίδα της περιοχής ονόματι Μοσκόσκαγια το Μάρτιο του 1943 και της αφηγείται πώς οι ναζί απασχόλησαν τον ίδιο και άλλους Ρώσους αιχμαλώτους στο στήσιμο της ιστορίας του Κατίν τον Απρίλιο!
«[Η Μοσκόσκαγια] είπε στην Ειδική Επιτροπή ότι μια φορά, το Μάρτιο του 1943 μπαίνοντας στο κατάλυμά της, σε μια φάρμα στις όχθες του Δνείπερου, βρήκε ένα άγνωστο πρόσωπο, το οποίο, όπως αποδείχθηκε, ήταν ένας Ρώσος αιχμάλωτος πολέμου… Στις αρχές Μάρτη, τον έστειλαν στο δάσος του Κατίν με μια φάλαγγα 100 αιχμαλώτων από το στρατόπεδο.
Διατάχθηκαν όλοι, περιλαμβανόμενου του Γιεγκόροφ, να σκάβουν τάφους που περιείχαν πτώματα Πολωνών αξιωματικών σε στολές, να τα σύρουν έξω από τους τάφους και να απομακρύνουν όλα τα ντοκουμέντα, φωτογραφίες και άλλα αντικείμενα από τις τσέπες τους… Στις αρχές Απρίλη, όλη η δουλειά που είχαν σχεδιάσει οι Γερμανοί είχε τελειώσει. οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν εξαναγκάστηκαν να πάνε να δουλέψουν για τρεις μέρες. Τη νύχτα οι Γερμανοί τους ξύπνησαν και τους οδήγησαν κάπου. Η φρουρά ήταν ενισχυμένη. Ο Γιεγκόροφ ήταν υποψιασμένος και παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή όλα όσα συνέβαιναν»8.
Προφανώς, είναι λίγο δύσκολο να συναντιέσαι με κάποιον το Μάρτιο και να του λες τι έκανες τον Απρίλιο, σε χρόνο μεταγενέστερο της συνάντησης…
Η κατάθεση του Μπαζιλέφσκι στη Νυρεμβέργη βρίθει από αοριστολογίες του στιλ, «δεν είχα δει εγώ Πολωνούς, αλλά οι σπουδαστές μου μου είπαν ότι τους είδαν», ο Μενσαγκίν (ο κατοχικός δήμαρχος) του είχε πει ότι οι ναζί εκτέλεσαν τους Πολωνούς, αλλά «δεν ανέφερε το ακριβές μέρος… δεν μου έδωσε αριθμό»9, κοκ.
Είναι χαρακτηριστικός ο εξής διάλογός του με τον Γερμανό συνήγορο Στάμερ:
«Ερ.: Γνωρίζετε πού βρέθηκαν οι τάφοι του Κατίν, στους οποίους θάφτηκαν 11.000 Πολωνοί αξιωματικοί;
Απ.: Δεν ήμουν εκεί. Δεν είδα τους τάφους στο Κατίν.
Ερ.: Δεν είχατε ποτέ βρεθεί στο δάσος του Κατίν;
Απ.: Όπως ήδη είπα, ήμουν εκεί όχι μια αλλά πολλές φορές.
Ερ.: Ξέρετε πού βρισκόταν αυτή η τοποθεσία των μαζικών τάφων;
Απ.: Πώς μπορώ να ξέρω πού βρίσκονταν οι μαζικοί τάφοι, δεδομένου ότι δεν είχα ποτέ βρεθεί εκεί στη διάρκεια της κατοχής;»
Αυτό είναι πλήρης ανοησία, γιατί αν ο Μπαζιλέφσκι είχε επισκεφτεί «πολλές φορές» το μέρος πριν το 1941, όπως είπε στην κατάθεσή του, δεν μπορεί να μην κατάλαβε πού ήταν οι μαζικοί τάφοι, όταν ήταν κατοχικός αντιδήμαρχος και οι ναζί έκαναν τις εκταφές με πλήρη δημοσιότητα.
Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι η απάντηση του Μπαζιλέφσκι, όταν ο Στάμερ τον ρώτησε αν ήξερε ότι το στρατόπεδο όπου ήταν, υποτίθεται, οι Πολωνοί έπεσε τα χέρια των Γερμανών με τους Πολωνούς να είναι εκεί:
«Ερ.: Γνωρίζετε αν αυτό το στρατόπεδο, μαζί με τους εγκλείστους του, έπεσε σε γερμανικά χέρια;
Απ.: Προσωπικά, δηλαδή από τη δική μου παρατήρηση, δεν το ξέρω· αλλά σύμφωνα με φήμες, φαίνεται ότι αυτή ήταν η περίπτωση».
Τι μάρτυρας ήταν αυτός που δεν ήξερε ούτε πού βρέθηκαν οι μαζικοί τάφοι και για την υπόθεση ήξερε τι «φαίνεται» σύμφωνα με «φήμες»; Αν το Κατίν ήταν όντως έγκλημα των ναζί, κοτζάμ Στάλιν, δεν βρήκε κανένα καλύτερο μάρτυρα να μας φωτίσει;
Να σημειωθεί ότι στην ίδια την Έκθεση Μπούρντενκο αναφέρονται ως αυτόπτες μάρτυρες, που είχαν δει εκτελέσεις Πολωνών, τρεις Ρωσίδες μαγείρισσες που είχαν προσληφθεί στη γερμανική μονάδα στο Κατίν το καλοκαίρι του 1941. Αν η σταλινική εκδοχή ήταν αληθινή, γιατί δεν τόλμησαν να εμφανίσουν αυτές στη Νυρεμβέργη και εμφάνισαν τον Μπαζιλέφσκι; Ο λόγος είναι προφανής. Θα τις ρωτούσαν οι Γερμανοί, «Τι ρούχα φορούσαν οι Πολωνοί που είχατε δει να εκτελούνται το Σεπτέμβρη;», θα έλεγαν «Ελαφριά» και μετά στην ερώτηση, «Πώς σχεδόν όλοι οι Πολωνοί βρέθηκαν με παλτά στις εκταφές;», και σε κάμποσα άλλα ακόμη, δεν θα είχαν απάντηση.
Σε κάποιο σημείο ο Μπαζιλέφσκι έβγαλε ένα χαρτί και διάβαζε τις απαντήσεις του, τις οποίες ήξεραν από τα πριν οι Ρώσοι μεταφραστές, γεγονός για το οποίο όταν ρωτήθηκε δεν έδωσε εξήγηση:
«Ερ.: Μάρτυρα, όταν καταθέτατε, λίγο πριν το διάλειμμα, διαβάσατε την κατάθεσή σας, αν παρατήρησα σωστά. Θα μου πείτε αν ήταν όντως έτσι ή όχι;
Απ.: Δεν διάβασα τίποτα. Είχα μόνο ένα σχέδιο του δικαστηρίου στο χέρι μου.
Ερ.: Μου φάνηκε σαν να διαβάζατε τις απαντήσεις σας. Πώς μπορείτε να εξηγήσετε το γεγονός ότι ο διερμηνέας ήδη είχε τις απαντήσεις σας στα χέρια του;
Απ.: Δεν γνωρίζω πώς οι διερμηνείς μπορούσε να έχουν τις απαντήσεις μου από πριν…».
Προφανώς, όλοι οι μάρτυρες σε δίκες έχουν στην τσέπη τους ένα σχέδιο του δικαστηρίου, που το ανοίγουν όταν τους ρωτά ο πρόεδρος, να δουν αν είναι όντως στο δικαστήριο ή έχουν πάει κατά λάθος στην τουαλέτα και τους ρωτά κανένας περαστικός. Πάλι καλά που δεν είπε ότι και οι διερμηνείς είχαν ένα σχέδιο στο χέρι και έβλεπαν από εκεί τις απαντήσεις. Και προφανώς, όποιος πει ότι μια τέτοια μαρτυρία είναι αναξιόπιστη, θα είναι τσιράκι των ναζί και των ιμπεριαλιστών· για να είμαστε αντιναζί πρέπει να εκστασιαζόμαστε με τις Εκθέσεις Μπούρντενκο…
4. Αντί άλλου επιλόγου μερικές ομολογίες του Αλεξάντερ Φαντέγιεφ για τις διώξεις των καλλιτεχνών στην ΕΣΣΔ επί Στάλιν, στο σημείωμα που άφησε όταν αυτοκτόνησε, το 1956.
Ο Φαντέγιεφ, ως πρόεδρος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων στα 1946-54, είχε πάρει έμμεσα μέρος σε αυτές τις διώξεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν τα υπομνήματά του για το κλείσιμο των εβραϊκών εκδοτικών και εφημερίδων της ΕΣΣΔ το 1949, που κατέληξαν στις εκτελέσεις Εβραίων λογοτεχνών το 1952, ακόμη υπομνήματά του στα 1940, που οδήγησαν στο κλείσιμο του περιοδικού του Λίφσιτς και λίγο μετά στη σύλληψη του Λούκατς, κοκ. Ήταν όμως ένας υποκειμενικά έντιμος και αξιόλογος λογοτέχνης. Μπολσεβίκος από το 1918, είχε πάρει μέρος στον εμφύλιο και στο τέλος της ζωής του, παρότι στο σημείωμά του φαίνεται και η προσπάθεια να δικαιολογηθεί, παραδέχτηκε το προφανές, ότι όλα αυτά δεν ήταν για το σοσιαλισμό. Έλεγε μεταξύ άλλων:
«Είναι αδύνατο για μένα να ζήσω άλλο, αφού η τέχνη στην οποία έχω δώσει τη ζωή μου έχει καταστραφεί από την επαρμένη, αδαή ηγεσία του Κόμματος και δεν μπορεί πλέον να διορθωθεί. Τα καλύτερα στελέχη της λογοτεχνίας –σε αριθμό πολύ μεγαλύτερο από ό,τι ακόμη και οι τσαρικοί σατράπες θα μπορούσε να ονειρευτούν– έχουν εξοντωθεί φυσικά ή έχουν πεθάνει χάρη στην εγκληματική συμπαιγνία όσων είναι στην εξουσία. Οι καλύτεροι λογοτέχνες πέθαναν σε μια αφύσικα νεαρή ηλικία. Όλοι οι υπόλοιποι που ήταν, ακόμη και σε ελάχιστο βαθμό, ικανοί να παράγουν αληθινά έργα αξίας έχασαν τη ζωή τους πριν φτάσουν τα 40-50 χρόνια… Με τι αίσθημα ελευθερίας και ανοιχτότητας η γενιά μου μπήκε στη λογοτεχνία όταν ζούσε ο Λένιν· τι απεριόριστη δύναμη ήταν στην ψυχή μας και ποια όμορφη εργασία δημιουργήσαμε και θα μπορούσε να έχουμε δημιουργήσει! Μετά τον θάνατο του Λένιν μας έφεραν στο επίπεδο των παιδιών. Μας κατέστρεψαν· μας απειλούσαν ιδεολογικά και το αποκαλούσαν αυτό “κομματικό πνεύμα”… Η λογοτεχνία, ο ανώτατος καρπός της νέας τάξης, έχει εξευτελιστεί, διωχθεί και καταστραφεί»10.
Τι ήταν ο Φαντέγιεφ που τα είπε αυτά; Γλίτσας, εχθρός του σοσιαλισμού, τσιράκι των ναζί και των ιμπεριαλιστών;
Αν οι συντάκτες του Ριζοσπάστη, πρώην και νυν, ήθελαν να δείξουν ένα σθένος όπως αυτό που έδειξε ο Φαντέγιεφ στο τέλος της ζωής του, θα έπρεπε να παραδεχτούν την ιστορική αλήθεια για το Κατίν, για τους Έλληνες κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην ΕΣΣΔ και για πολλά άλλα θέματα. Αυτό θα ήταν πράγματι ένα σθένος στην υπηρεσία ενός καλύτερου σκοπού.
Είναι βέβαια απίθανο, αλλά με όλη τη δυνατή καλή διάθεση θα ευχηθώ, στον Ν. Μπογιόπουλο και στους υπόλοιπους, να βρουν κάποτε αυτό το σθένος.
Σημειώσεις
1. Ν. Μπογιόπουλος, «Σεμνά και φιλοναζιστικά», http://tvxs.gr/news/ellada/ksana-semna-kyrie-mpogiopoyle. Για τη ρήση του Μαντέλ, βλέπε Ε. Μαντέλ, «Purge of Soviet Culture», 1949, https://www.marxists.org/archive/mandel/1949/09/sovcult.htm.
2. Μ. Μαρκοβίτης, Όχι δεν Είμαι Εχθρός του Λαού, εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα 2017, ιδιαίτερα σελ. 220, 222-223.
3. “Polish Operation of the NKVD”, https://en.wikipedia.org/wiki/Polish_Operation_of_the_NKVD.
4. Τέρι Μάρτιν, The Affirmative Action Empire. Nations and Nationalism in the Soviet Union, 1923-1939, Cornell University Press, Λονδίνο 2001.
5. Γ. Σλομπότκιν, «ΚΑΤΙΝ: Πώς και γιατί οι χιτλερικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς», Ριζοσπάστης, 29/5/2005.
6. «REPORT of the Special Commission for the examination and investigation of the circumstances of the shooting of Polish prisoners of war in the Katyn forest by the German fascist invaders», http://soviethistory.msu.edu/1943-2/katyn-forest-massacre/katyn-forest-massacre-texts/report-of-soviet-special-commission/.
7. Ν. Λεμπέντεβα, «Η Ειδική Επιτροπή και ο Πρόεδρός της Μπούρντενκο» (στα ρωσικά), http://katynfiles.com/content/lebedeva-burdenko-commission.html.
8. «REPORT of the Special Commission…», ό.π.
9. «Nuremberg Trial Proceedings Volume 17», http://avalon.law.yale.edu/imt/07-01-46.asp.
10. «Fadeev kills himself. Blames “ignoramuses”», http://www.sovlit.net/fadeevsuicide/.
* Ο Χρήστος Κεφαλής είναι μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης
http://tvxs.gr/news/ellada/o-mpogiopoylos-kai-o-stalin-sthenos-aksio-enos-kalyteroy-skopoy
Μου αρέσει!Μου αρέσει!