ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 18 ΝΕΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ

Του Αντώνη Ματζάρη
Όταν κατεβήκαμε από το σπίτι της άνω Περαίας σαυτό της κάτω Περαίας Αμπελοκήπων 21(33) ήταν πρώτη Ιανουαρίου του 1960. Τότε τα σπίτια στον κάμπο ήταν ελάχιστα Στην Αμπελοκήπων ξεκινώντας από τη Θερμαϊκου προς τη λεωφόρο Θεσσαλονίκης ήταν το σπίτι του Νιζάμη (Αμπελοκήπων 13) το σπίτι υπάρχει ακόμα. Του Κώστα Καλαϊτζή (Αμπελοκήπων 22) απέναντι του Κώστα Ανθουλάκη (Αμπελοκήπων 29) έγινε πολυκατοικία και το δικό μας (Αμπελοκήπων 31) υπάρχει ακόμα. Τα γράφω αυτά για να δείξω ότι είμαστε τόσο αραιοκατοικημένοι ώστε μπορούσαμε να δούμε από το σπίτι μας το λεωφορείο όταν ερχότανε από του Νέους Επιβάτες. Σαυτή την ερημιά λοιπόν και συγκεκριμένα στην θέση Θερμαϊκού 152 (Δημοκρατίας) σήμερα ερείπιο έκτισε την πρώτη χασαποταβέρνα στη νοτιοανατολική ακτή του Θερμαϊκού ο
Μανόλης Τσιφρής. Όλοι οι Περαιώτες τον λυπόμασταν που πήγε και έκανε μαγαζί στην ερημιά. Ψυχή δεν θα πατούσε.
Δεν υπολογίζαμε όμως στη μοναδικότητα της νοστιμιάς των μπιφτεκιών του. (σουτσουκάκια).Τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα αποτελούν κίνητρο για τους καλοφαγάδες Θεσσαλονικείς να επισκεφτούν την Περαία και να φάνε τα σουτσουκάκια του Μανόλη.
Όπως δήλωσε και ο ίδιος
«Ξεκίνησα το 1954 δουλεύοντας στη Γλυφάδα της Αττικής, σε ταβέρνα συγγενών όπου έμαθα τα μυστικά επεξεργασίας του κρέατος. Εκεί έμαθα πως φτιάχνονται τα σουτζουκάκια, από μια γιαγιά πρόσφυγα του 1922. Το 1960 ήρθα στη Θεσσαλονίκη και το 1962 στην γενέτειρα μου Περαία και δημιούργησα την πρώτη χασαποταβέρνα στην περιοχή.»
Συγγενής του ήταν ο Γεώργιος Κατσαρίδης, αδελφός της μητέρας του και καταγόταν από το Γαλατά της Καλλίπολης πρώτος που άνοιξε χασαποταβέρνα
στη Γλυφάδα με μεγάλη απήχηση, ώστε ο δρόμος της Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία βρισκότανε να γεμίσει με παρόμοιες χασαποταβέρνες για τις οποίες ο Κατσαρίδης έλεγε.
-Σχεδόν όλες οι ταβέρνες άνοιξαν από δικούς μας σερβιτόρους. Ξεκινούσαν από εδώ, και κατά καιρούς κάποιοι έφευγαν και άνοιγαν δικά τους μαγαζί».
Το ίδιο έγινε και με το Μανόλη. Άτομα που δούλεψαν κοντά του και έμαθαν τα μυστικά πως φτιάχνεται το σουτζουκάκι αποχώρησαν για να άνοιξαν δική τους χασαποταβέρνα.
Εκεί που βρισκότανε το σπίτι του Μιχαηλίδη άρχισε να κτίζεται ένα νέο κτίριο, που το ισόγειο ήταν μαγαζί και ο πάνω όροφος διαμερίσματα. Δεν ξέρω το λόγο, κάποιοι λέγανε ότι σταμάτησε λόγω αιφνίδιου θανάτου της κόρης του της Όλγας, το κτίριο πάντως έμεινε ατελείωτο. Το 1970 άρχισε να φτιάχνεται το μαγαζί γιατί κάποιοι το είχαν νοικιάσει για να το κάνουν ταβέρνα. Ήταν τρεις συνεταίροι ο Νότης, ο πόντιος ο Κώστας που παρέλαβαν το γιαπί του κτιρίου του Μιχαηλίδη και το μαγαζί το έκαναν ταβέρνα με την επωνυμία Μπιφτέκι του Φαλήρου και εισήγαγαν στην Περαία μια άλλη γεύση εξίσου απολαυστική με τα σουτσουκάκια του Μανόλη.
Ο Νότης το δούλεψε μέχρι το 1974 οπότε το αγόρασε ο Γιάννης Μύρβαλης που για πολλά χρόνια συνέχισε να το σερβίρει.
Ένα άλλο φαγώσιμο που ξετρέλαινε κυρίως τα παιδιά ήταν τα τυροπιτάκια του Κούκου που ακόμα και τώρα προσφέρει τα καλοκαίρια το προϊόν του από το μαγαζί του που βρίσκεται δυτικά της πλατείας.
Το έχω ήδη αναφέρει στου Κάλφα στην παραλία δίπλα στη Γλυφάδα στη δεκαετία του 60 ο Τριγωνίδης από το Πανόραμα πρόσφερε το καλοκαίρι δυό πρωτόγνωρες για μας γεύσεις το πεϊνιρλί και το τρίγωνο. Έμεινε αρκετά χρόνια και όταν έφυγε χάσαμε ένα στέκι που τουλάχιστον οι δικές μας παρέες έλειψε γιατί το επισκεπτόμασταν σχεδόν καθημερινά
Τα goody’s άνοιξαν στο κτίριο του Παρίση και προσέφερε τότε τα νόστιμα μπιφτέκια του και παρόλη την πολλή δουλειά, που είχαν μετά από κάποια χρόνια έκλεισαν.
Στην δεκαετία του 70 εμφανίζονται και άλλα δύο είδη που από τότε μέχρι σήμερα μας ευφραίνουν το ουρανίσκο.
Η Πίτσα που πρωτοεμφανίστηκε με την φίρμα Πίτσα Ρόμα στο μαγαζί του Λάκη Καλαϊτζή δίπλα στο εκκλησάκι
Ο Γύρος που πρωτοεμφανίστηκε από το Χ Διάκογλου στο ανατολικό μέρος της πλατείας στο μαγαζί που σήμερα είναι το Melrose. Η επιτυχία του γύρου ήταν τέτοια που άρχισαν να εμφανίζονται τότε αλλά και σήμερα διάφορα γυράδικα
Κλείνω με κάτι προσωπικό.(Ζητώ την κατανόησή σας)
Όταν ο πατέρας μου βγήκε στη σύνταξη αποφάσισε να ανοίξει ένα καφενείο δίπλα από το πατρικό μου σπίτι.(Αμπελοκήπων 21 τώρα31). Η άξια μάνα μου άρχισε να κάνει τηγανιτό μπακαλιάρο με κουρκούτι τη σύνθεση του οποίου κρατάει ακόμα μυστικό(είναι 96 χρονών) σαν την κοντέσα Βαλέρενα. Αυτός ο τηγανητός μπακαλιάρος πήρε τέτοια φήμη ώστε γεμίζαμε καθημερινά με πλήθος κόσμου. Το δουλεύαμε σαν οικογενειακή επιχείρηση και είναι ίσως η μοναδική επιχείρηση που έκλεισε γιατί πέτυχε.
Και ο λόγος ήταν γιατί εξουθενωθήκαμε από τη δουλειά.