Αγτζίδης: Η Δύση και το Ισλάμ, εμείς και το Ισλάμ

Στην πρόσφατη έρευνα του οργανισμού διαΝΕΟσις, μια προσπάθεια να χαρτογραφηθούν οι αντιλήψεις και πεποιθήσεις των Ελλήνων, αναφέρθηκε στους συμμετέχοντες μία σειρά κοινωνικών ομάδων, ρωτώντας τους στη συνέχεια αν γι’ αυτούς αντιπροσωπεύουν κάτι «καλό» ή κάτι «κακό». Στην τελευταία θέση βρίσκονταν οι μουσουλμάνοι, με δύο στους τρεις Ελληνες να δηλώνουν πως τους βλέπουν κατεξοχήν αρνητικά. Σαφώς, η επανεμφάνιση των θρησκευτικών πολέμων και η εξάπλωση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας σπιλώνουν σημαντικά την αντίληψη του Ελληνα για το Ισλάμ. Ωστόσο, σε ένα παρόν που η ισλαμοφοβία διογκώνεται, ο Βλάσης Αγτζίδης ανατρέχει για απαντήσεις στο παρελθόν. Με αφορμή το νέο του βιβλίο, «Εμείς και το Ισλάμ», η «Κ» συζήτησε με τον ιστορικό για την ώσμωση του Ελληνισμού με τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και τη σημασία της διαδραστικής αυτής συνάντησης στην επικοινωνία με τις σύγχρονες εκφάνσεις του Ισλάμ.

Βλάσης Αγτζίδης: Από τους νεοπαγανιστές στην ανάμνηση της Ρωμανίας

Παρακολουθώντας κάποιες από τις συζητήσεις στη δημόσια ιστορία βρίσκεσαι μπροστά σε ενδιαφέροντα σχήματα. Ένα από αυτά σχετίζεται με την εμφάνιση ενός νεοπαγανιστικού αντιχριστιανικού ρεύματος που διεκδικεί την αποκλειστικότητα επί της αρχαίας Ελλάδας, οργανώνει ετήσιες γκροτέσκο συναντήσεις στις υπώρειες του Ολύμπου και στις Θερμοπύλες. Ελάχιστα απασχολεί τους ηγήτορες της τάσης αυτής το γεγονός ότι η συζήτηση για τις διαδικασίες υπέρβασης του παλιού παγανιστικού κόσμου από το νέο μονοθεϊστικό ολοκληρώθηκαν κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα και έκτοτε έχουν μεσολαβήσει περί τους 15 αιώνες.

Το Α΄ Συνέδριο των Ελλήνων της Ρωσίας

Οι συμμετέχοντες στο συνέδριο των Ελλήνων στο Ταγκανρόκ (φωτ. από το βιβλίο του Ελευθέριου Παυλίδη «Ο ελληνισμός της Ρωσίας και τα 33 χρόνια του εν Αθήναις συλλόγου των εκ Ρωσίας Ελλήνων»).

Βλάσης Αγτζίδης

To έτος 1917 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ευρωπαϊκή ήπειρος είχε μπει από το 1914 σε μια περίοδο πλήρους ανατροπής των έως τότε ισορροπιών. Η εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο είχε ξεκινήσει τον Ιούλιο του 1914.

Οι σιωπές των σχολικών βιβλίων

Βλάσης Αγτζίδης

Οι πρώτοι προβληματισμοί για το περιεχόμενο της σχολικής εκπαίδευσης, για την καταλληλότητα των βιβλίων και των μεθόδων διδασκαλίας άρχισαν να συστηματοποιούνται από τη ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» (1910).

Βλάσης Αγτζίδης: Τα έκτακτα Στρατοδικεία του Εμφυλίου

(2014)

Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, στις σελίδες Ιστορίας της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας υπήρχε ένα αφιέρωμα στα έκτακτα Στρατοδικεία του Εμφυλίου, συμμετείχε η Φωτεινή Γεωργαντά και δημοσιεύτηκε η τελευταία επιστολή του Μήτσου Γεωργαντά, που γράφτηκε λίγο πριν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Η αδιαμφισβήτητη ένταξη της Ελλάδας -με τις ευλογίες της Σοβιετικής Ενωσης- στο δυτικό στρατόπεδο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προϋπόθετε την πλήρη συντριβή του μεγάλου λαϊκού αντιστασιακού κινήματος που είχε δημιουργηθεί την περίοδο της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγαρικής κατοχής

–

Τα 25 Έκτακτα Στρατοδικεία και τα 6 Μεραρχιακά  συστάθηκαν με βασιλικό διάταγμα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1946 βάσει του Γ’ Ψηφίσματος της Δ’ Αναθεωρητικής  Βουλής «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων στην δημόσιαν τάξιν και ασφάλειαν». Το Ψήφισμα αυτό στρεφόταν ευθέως κατά της Αριστεράς και ειδικότερα κατά των συμμετεχόντων στις οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος και επιχειρούσε με νομικά μέσα να εξαλείψει κάθε  μορφής αντιπαράθεση με το κράτος που προέκυψε μετά την ένοπλη βρετανική επέμβαση το Δεκέμβριο του ’44.

Ο θρήνος των «Τούρκων» της Καρύστου

Πώς αντιμετώπισαν οι Μουσουλμάνοι την νίκη των Ελλήνων και τα γεγονότα που ακολούθησαν

Καθημερινή της Κυριακής, 25 Μαρτίου 2001

Του Βλάση Αγτζίδη*

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη επέτειος του νεότερου ελληνισμού είναι η 25η Μαρτίου. Η συμβολική αυτή ημερομηνία παριστά στην πραγματικότητα την έναρξη της ένοπλης διαδικασίας που στόχευε στην πολιτική αποκατάσταση του γένους. Μόνο που χρόνια τώρα, η αναφορά μας στη συγκεκριμένη επέτειο περικλείεται μέσα στο ομοιόμορφο και το αυτονόητο, κάτι που αποτρέπει το στοχασμό για την ίδια την επέτειο, για τα σύμβολα και τους μύθους.