Η απονομή της δικαιοσύνης στην πόλη της Λαμίας την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου

ΦΘΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: 4^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΦΘΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

(Ιστορία – Αρχαιολογία – Λαογραφία) 9, 10 και 11 Νοεμβρίου 2007

ανακοίνωση της ιστορικού Βασιλική Λάζου[1]

Η απονομή της δικαιοσύνης στην πόλη της Λαμίας την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Η περίπτωση του Έκτακτου Στρατοδικείου Λαμίας.

Απονομή δικαιοσύνης ή πρόσχημα διώξεων;

Το Νομοθετικό πλαίσιο και η πολιτική του χρήση,

σελίδες 533-583 και ένας ενδιαφέρον διάλογος σελ 730-736[2].

αναδημοσίευση από: http://www.scribd.com/doc/35776682/

Ήδη από τον περίοδο του μεσοπολέμου είχαν θεσμοθετηθεί νομοθετικοί περιορισμοί των ελευθεριών οι οποίοι αφενός συνδέονταν με μέτρα διοικητικού χαρακτήρα και αφετέρου θέσπιζαν μια σειρά από κοινωνικά αδικήματα τα οποία προβλέπονταν κατά κύριο λόγο από το Νόμο 4229/1929 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Σύμφωνα με το νόμο αυτό, ο οποίος παρά τις αντιρρήσεις που προκάλεσε ψηφίστηκε

Βλάσης Αγτζίδης: Τα έκτακτα Στρατοδικεία του Εμφυλίου

(2014)

Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, στις σελίδες Ιστορίας της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας υπήρχε ένα αφιέρωμα στα έκτακτα Στρατοδικεία του Εμφυλίου, συμμετείχε η Φωτεινή Γεωργαντά και δημοσιεύτηκε η τελευταία επιστολή του Μήτσου Γεωργαντά, που γράφτηκε λίγο πριν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Η αδιαμφισβήτητη ένταξη της Ελλάδας -με τις ευλογίες της Σοβιετικής Ενωσης- στο δυτικό στρατόπεδο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προϋπόθετε την πλήρη συντριβή του μεγάλου λαϊκού αντιστασιακού κινήματος που είχε δημιουργηθεί την περίοδο της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγαρικής κατοχής

–

Τα 25 Έκτακτα Στρατοδικεία και τα 6 Μεραρχιακά  συστάθηκαν με βασιλικό διάταγμα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1946 βάσει του Γ’ Ψηφίσματος της Δ’ Αναθεωρητικής  Βουλής «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων στην δημόσιαν τάξιν και ασφάλειαν». Το Ψήφισμα αυτό στρεφόταν ευθέως κατά της Αριστεράς και ειδικότερα κατά των συμμετεχόντων στις οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος και επιχειρούσε με νομικά μέσα να εξαλείψει κάθε  μορφής αντιπαράθεση με το κράτος που προέκυψε μετά την ένοπλη βρετανική επέμβαση το Δεκέμβριο του ’44.

Οι πρώτες εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων μετά την απελευθέρωση

(απόσπασμα)

Αλλά τα μέσα υποταγής του λαού που χρησιμοποιεί το αδίστακτο αστικό καθεστώς, ένοπλη αντίδραση, φυλακές, εξορίες, δεν αρκούν. Χρειάζεται αίμα. Οχι μόνο με τις μάχες του εμφυλίου, αλλά με τις δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Οι εκτελέσεις δε θα αργήσουν.

Ετσι, στις 19 Ιούνη 1947, το μοναρχοφασιστικό καθεστώς προχωράει στην πρώτη εκτέλεση αγωνιστών από τις φυλακές της Αίγινας, στο λιμάνι Τούρλος του νησιού. Το θέμα αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Δημήτρη Στολίδη, «Οι καταβολές μας – σελίδες του αγώνα» (Εκδόσεις «Τυποεκδοτική»), ο οποίος έζησε το συγκεκριμένο γεγονός, όντας κρατούμενος εκείνη την περίοδο στις φυλακές της Αίγινας και μάλιστα καταδικασμένος σε θάνατο. Ο τρόπος που μεθοδεύτηκε το έγκλημα δείχνει το φόβο του καθεστώτος, μπροστά στη διάπραξή του.

Εκτελέστηκαν οι: Αποστολάκης Νίκος, Αυγέρης Μήτσος, Βουτσινάς Κώστας, Γκινανιώτης Θανάσης, Γκίνης Δημήτρης, Δημητρακόπουλος Παναγιώτης, Καλογιάννης Κυριάκος, Κόλλιας Αλέκος, Κωτούλιας Κώστας, Λάτσος Συνοδινός, Μονέδας Μιχάλης, Μπουρδής Αντώνης, Ντάλιος Δημήτρης, Σιδέρης Θόδωρος, Τόλιας Παναγιώτης Τριαντάφυλλου Θόδωρος, Χατζόπουλος Βαγγέλης. 

Το χρονικό των κομμένων κεφαλών

(απόσπασμα. Στην ανάρτηση της πηγής παρατίθενται 123 παρόμοια περιστατικά και πολλές φωτογραφίες)

95) Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα του αυτοβιογραφικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη Δρόμοι του Αρχάγγελου. 

(Βρισκόμαστε στην Κρήτη των τελών του 1949, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει επιστρέψει στο πατρικό του από την Μακρόνησο. Πρακτικά ο Εμφύλιος έχει λήξει)

Όταν πλησιάζαμε στην γέφυρα του Κλαδισού, για να μπεις στα Χανιά ένας χωροφύλακας μας έκανε σήμα να σταματήσουμε και να παρκάρουμε πίσω από την ουρά παρκαρισμένων λεωφορείων και αυτοκινήτων, που είχαν στηθεί στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Μας διέταξε να βγούμε έξω. Ο θείος του είπε «Τμηματάρχης της Γενικής Διοικήσεως». Όμως ο χωροφύλακας χωρίς να εντυπωσιαστεί από το αξίωμα, θα έλεγα ζοχαδιασμένος, του λέει «Κι ο Παπάγος να σουνα το ίδιο μου κάνει. Θα βγείτε όλοι για να δείτε όλοι.» Μια ουρά από χωριάτες και χωριάτισσες κάπου διακόσια μέτρα μάκρος, είχε σχηματιστεί και βάδιζε αργά προς τον Κλαδισό. Εκεί είχαν κρεμάσει τον καπετάν Γιώργη, τον φόβο και τον τρόμο της Χωροφυλακής και γενικότερα των «εθνικών δυνάμεων» της περιοχής. Είχαν φτιάξει ένα είδος κρεμάστρας, με χοντρά κλαδιά από δέντρα κι από εκεί κρέμονταν σαν σφαχτάρια οι σκοτωμένοι αντάρτες και αντάρτισσες. Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, όλοι όσοι έμπαιναν κι όσοι έβγαιναν από τα Χανιά και που θα περνούσαν υποχρεωτικά τη γέφυρα, θα έπρεπε να παρελάσουν μπροστά στους κρεμασμένους για «να δουν».

…όστις ερωτηθείς εδήλωσεν ότι ουδέν έχει να είπη

Ο Ηλίας Νικολακόπουλος κάνει λόγο για περισσότερους από 3000 εκτελεσμένους στον Εμφύλιο.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=508484

Προφανώς εννοεί τους εκτελεσμένους «συμμορίτες» στο διάστημα 1946-49.

Πέρα όμως από τις πολιτικές, δικαστικές και κοινωνικές πλευρές των εκτελέσεων, υπάρχει και μια ακόμα πλευρά, η λιγότερο ίσως σημαντική: η πλευρά της γραφειοκρατίας.

Όλες οι εκτελέσεις καλύφτηκαν γραφειοκρατικά με τον ίδιο τρόπο – σχεδόν με τις ίδιες λέξεις και φράσεις. Οι «εκθέσεις εκτελέσεως» δημοσιευόντουσαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με αποτέλεσμα να αποτελούν σήμερα ένα μοναδικό αρχειακό υλικό.