Η μαζικότητα της Αντίστασης

Μια ενδιαφέρουσα άποψη διατυπώνουν οι Καλύβας – Μαραντζίδης (Εμφύλια Πάθη, 2015,  σ. 127-8): «Παρά το γεγονός ότι μαζικοποιήθηκε, ιδιαίτερα το 1944, η Αντίσταση δεν υπήρξε καθολική.  Ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, παραδομένα στη μάχη της επιβίωσης,  ανέχθηκαν τους κατακτητές και επιχείρησαν άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι να συμβιώσουν μαζί τους. Μειονοτικές ομάδες, όπως οι Σλαβομακεδόνες ή οι Τσάμηδες, συνεργάστηκαν ενεργά μαζί τους, ενώ και άλλοι πληθυσμοί (π.χ. ένας αριθμός Βλάχων, τουρκόφωνοι Πόντιοι) ωθήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση για μια σειρά σύνθετους λόγους.

Η Μεταπολίτευση και το σύμπλεγμα της χούντας

Κωστής Κορνέτης

Ο σάλος που προκλήθηκε από την επιφυλλίδα του Στάθη Καλύβα για τη χούντα καταδεικνύει πόσο κοντινή μοιάζει η περίοδος της δικτατορίας, σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’40, δεδομένου ότι μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που αντέδρασε έντονα στο δημοσίευμα την έζησε και τη θυμάται καλά, ενώ η πλειοψηφία των δρώντων υποκειμένων της Κατοχής και του Εμφυλίου έχει αποδημήσει εδώ και καιρό σε τόπους χλοερούς.

Συστηματική αποδόμηση (ισοπέδωση) του Καλύβα από τον… Μαραντζίδη!

(Στο τέλος, αφού τον έχει κάψει καλά καλά, τον αλείφει με λίγο λάδι…)

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ*

Εννέα σημεία για τη δικτατορία ως γεγονός, ως κληρονομιά και ως πρόσχημα

Ο Στάθης Καλύβας περί της Χούντας

18.06.2017 

Η​​ επέτειος πενήντα χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου προσφέρεται ως ευκαιρία για αναστοχασμό. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η σημερινή πραγματικότητα είναι σε κάποιο, μάλλον όχι ασήμαντο, βαθμό προϊόν και της δικτατορίας.