Ο Γιώργος Μαργαρίτης για το Μπούλκες

Η πρώτη αναφορά για την ενεργή ανάμειξη στον Εμφύλιο μαχητών από το Μπούλκες που μπόρεσα να εντοπίσω βρίσκεται σε μια έκθεση της 1^ης Στρατιάς «επί των γεγονότων περιοχής Ηπείρου από 13-16 Ιουλίου ε.έ» (1947):

Το 1821 ανάμεσα στο μύθο και στην αλήθεια. Καλύτερα μιας ώρας…

Γιώργος Μαργαρίτης, 2011

Η Επανάσταση του 1821 και ο μακρόχρονος πόλεμος της ελληνικής ανεξαρτησίας που ακολούθησε, εγγράφηκαν με ιδιαίτερο τρόπο στην ιστορία της Ευρώπης.

Ηταν οι εποχές της Παλινόρθωσης, της ανατροπής δηλαδή των πολιτικών σχημάτων που προήλθαν από τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, αλλά και των αξιών, των κληροδοτημάτων της τελευταίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι βασιλικοί και αυτοκρατορικοί ηγεμόνες είχαν εγκατασταθεί με ασφάλεια στους θρόνους τους και αναζητούσαν σε σχήματα, όπως η Ιερή Συμμαχία, τρόπους για να εξασφαλίσουν την εξουσία τους στο παρόν και το μέλλον. Τις προσδοκίες των λαών και των ανήσυχων πνευμάτων της ηπείρου τις σκέπαζε η μαύρη καταχνιά της Θείας Πρόνοιας, Υψιστου Τοποτηρητή της τυραννικής ισορροπίας του κόσμου.

Ο Γ. Μαργαρίτης για τη Μακρόνησο

[…]

Η ιδέα της δημιουργίας ενός ειδικού στρατοπέδου ή χώρου συγκέντρωσης όπου θα εκτοπίζονταν οι στρατεύσιμοι αυτών των κατηγοριών ήρθε με ορμή στο προσκήνιο. Δεν ήταν οι Βρετανοί που θα έφερναν αντίρρηση σε κάτι τέτοιο. Τη σχετική πρακτική την είχαν χρησιμοποιήσει οι ίδιοι τον Μάιο του 1944, μετά την εξέγερση των ελληνικών στρατευμάτων στη Μέση Ανατολή. Περισσότεροι από τους μισούς άνδρες των ελληνικών μονάδων κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε ιδιαίτερα άσχημες συνθήκες. Τα στρατόπεδα αυτά, στην έρημο συνήθως, με σχεδόν ανύπαρκτες εγκαταστάσεις και άθλιες συνθήκες ζωής, αποτέλεσαν πρότυπο για την ελληνική εμφυλιοπολεμική πραγματικότητα. Στη χώρα δεν έλειπαν οι άνυδρες και αφιλόξενες νησίδες όπου οι ανεπιθύμητοι και ασφαλισμένοι θα ήταν – ως προς τυχόν παρορμήσεις τους για δημιουργία προβλημάτων στην κυβέρνηση και τη δεξιά παράταξη – και  θα είχαν όλο τον καιρό και όλους τους λόγους να μετανοήσουν και να επανεξετάσουν τόσο τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, όσο και τον γενικότερο προσανατολισμό της ζωής τους. Το χειμώνα του 1946-1947, πριν ακόμη οι Βρετανοί παραδώσουν τη σκυτάλη στους Αμερικανούς, η ιδέα για τη δημιουργία ενός «ειδικού» κέντρου νεοσύλλεκτων είχε ωριμάσει. Η υλοποίηση του καθυστέρησε εξαιτίας δύο προβλημάτων: πρώτον, της κάλυψης του κόστους που θα απαιτούσε μια εγκατάσταση αυτού του μεγέθους και, δεύτερον, των τυχόν παρενεργειών που θα είχε η δημιουργία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης – και βασανισμού – στη  μεταπολεμική ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που, εύλογα, συνέδεε αυτές τις πρακτικές με τις ναζιστικές αντίστοιχες.

Νίκος Πλουμπίδης

Το άρθρο του  Βαγγέλη Καργούδη για τον Νίκο Πλουμπίδη μπορείτε να το δείτε στην καλύβα (σύνδεσμος στο τέλος). Στο παρόν υπάρχει μια παρουσίαση των δικών μου σχολίων σ’ εκείνη την ανάρτηση και πρόσθετο υλικό. 

Ενδιαφέρουσα, σχετικά με την αποκήρυξη του Πλουμπίδη από το ΚΚΕ, είναι η ερμηνεία που άκουσα να αναπτύσσει ο Γιώργος Μαργαρίτης.

Κατ΄ αυτόν, ο Πλουμπίδης εξέφραζε μια άποψη για συνεργασία της αριστεράς με το κέντρο, την οποία δεν αποδεχόταν η ζαχαριαδική ηγεσία. Εξ ου και η αποκήρυξη.