ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΩΣΙΛΟΓΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΣΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΟΙΚΙΣΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ, (ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1943);

Σπυρίδων Α. Θεοδωρόπουλος

Τον Δεκέμβριο του 2005, σε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ*, είχε υποστηριχτεί η άποψη ότι στην πασίγνωστη φρικώδη καταστροφή / σφαγή τών Καλαβρύτων και των γύρω χωριών, μέσα στο πρώτο 15νθήμερο του Δεκεμβρίου τού 1943, είχαν λάβει μέρος και πάρα πολλοί «γερμανοντυμένοι» Έλληνες συνεργάτες τών Γερμανών…

Κατά το δημοσίευμα αυτό, σύμφωνα με (κατατεθείσα το 1988) μαρτυρία τού Γιάννη Λαμπρόπουλου, (φερομένου ως διερμηνέα-μεταφραστή τών Γερμανών στην περιοχή Αιγίου), επρόκειτο για 300 άνδρες (Έλληνες) του δωσιλογικού τάγματος «Λεωνίδας» (του Λεωνίδα Βρεττάκου) από τη Λακωνία.

Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, εκτός από τους ως άνω «300» άνδρες (του τάγματος «Λεωνίδας»), στη γερμανική στρατιωτική Επιχείρηση «Καλάβρυτα», υπό τον αντισυνταγματάρχη Βέλφινγκερ, έλαβαν μέρος, (παραταχθέντες περιμετρικά τής περιοχής, μαζί με τους Γερμανούς), και 1500 (!!) ακόμα «γερμανοντυμένοι» Έλληνες «ταγματασφαλίτες», προερχόμενοι από την Αρκαδία (Μεγαλόπολη), την Ηλεία, την Κορινθία, τη Βοιωτία (Θήβα) και την Αττική (Μέγαρα)….

ΜΙΑ (ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΗ) ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Σπύρος Α. Θεοδωρόπουλος

Ολόκληρη η από 5 Μαρτίου 1968 επιστολή τού Πέτρου Γουναράκη, διατελέσαντος Γενικού Γραμματέα τής Ύπατης Αρμοστείας Σμύρνης, προς την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, (η οποία δεν την δημοσίευσε ποτέ)…

Μια συγκλονιστική συνηγορία υπέρ τού τραγικού Υπάτου Αρμοστού Σμύρνης Στεργιάδη, του Μεγάλου αυτού Αδικημένου της ΝΕ Ιστορίας, τον οποίον πάρα πολλοί Έλληνες θεωρούν, ακόμα σήμερα, εντελώς άδικα, ως ένα εκ των μεγάλων υπαιτίων τού ξερριζωμού τού Μικρασιατικού Ελληνισμού…

Ο Μέγας αλλά ατυχής Αριστείδης Στεργιάδης (1861-1949), ο εκλεκτός τού Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και των (φιλοβασιλικών) διαδόχων του (μετά την μοιραία εκείνη για τον Ελληνισμό τής Ανατολής ήττα του στις εκλογές τού Νοεμβρίου 1920), ο άνθρωπος που έφαγε τη Μικρασιατική Επιχείρηση με το κουτάλι από την αρχή ως το πικρό τέλος (Μάιος 1919-Αύγουστος 1922), που τη γνώριζε όσο ελάχιστοι, και έδωσε και την τελευταία του ικμάδα του για την επιτυχία της, δεν έγραψε και δεν μίλησε, ουσιαστικά, γι’ αυτήν ποτέ!

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΘΑΥΜΑ!

Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου

Μια συγκλονιστική αποκάλυψη που φαίνεται ότι καταρρίπτει έναν (ακόμα) βενιζελικό / «δημοκρατικό» (αντιδεξιό) μύθο.

Επί ένα σχεδόν αιώνα, αρχής γενομένης από το 1930, η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται ανηλεώς με ένα -όπως αποδεικνύεται- τερατώδες ιστορικό ψεύδος!

Ότι ο περιβόητος Νόμος 2870 του 1922, (ΦΕΚ 119 της 20.7.1922), ψηφίστηκε από την τότε φιλοβασιλική κυβέρνηση, ειδικά για να παρεμποδιστεί η μαζική έλευση στην Ελλάδα, των Ελλήνων προσφύγων τής Μικράς Ασίας, των θυμάτων, δηλαδή, της «διαβλεπόμενης» από την κυβέρνηση ως βέβαιης και επικείμενης, καταστροφής (κατάρρευση μετώπου)· οι «ανάλγητοι» εκείνοι κυβερνήτες, άφησαν, τάχα, ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας στο έλεος των μανιασμένων Τούρκων, για μη «μιάνουν», με τον ερχομό τους εδώ, την Αθήνα και «χαλάσουν» Παλάτι…

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ (ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ) ΣΤΟ ΣΕΛΤΣΟ

Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου

Τον Απρίλιο* του 1804, εδώ δηλαδή και 216 χρόνια, στο μοναστήρι τού Σέλτσου**, κοντά στον οικισμό Πηγές (πρώην Βρεστενίτσα) Άρτης, γράφτηκε ο (ελάχιστα γνωστός) τραγικός μα και τρισένδοξος επίλογος της Τραγωδίας τού Σουλίου και των Σουλιωτών…

Από το τέλος τού 1799, (4 δηλαδή χρόνια πριν από την άλωση τού Σουλίου από τον Αλή Πασά), τα οικονομικά συμφέροντα της ηγετικής (και τότε κατ’ ουσίαν ηγεμονεύουσας) στο Σούλι φάρας τών Μποτσαραίων, αλλά και το άφθονο χρήμα τού Αλή Πασά, οδήγησαν τη φάρα αυτή (170 οικογένειες!) στην εθελούσια υποταγή της στην οθωμανική «νομιμότητα» του Αλή Πασά (ΑΠ).

Η αναφορά των διασωθέντων του Μεσολογγίου, προς την Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος. Το Μεσολόγγι και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης

Σπύρος Θεοδωρόπουλος

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Γραμμένη στη Δερβέκιστα, (τη σημερινή Ανάληψη Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας), στις 12 Απριλίου 1826, δυο μέρες μετά την Έξοδο. 194 χρόνια, ακριβώς, από σήμερα.

# Σεβ[αστή] Διοίκησις!
Με την ελπίδα να μας καταφθάσουν τα καράβια και να μας μπάσουν ζαερέν [προμήθειες, τρόφιμα], εφθάσαμεν εις την αθλιωτάτην κατάστασιν. Εφάγαμεν όλα τα άλογα, μο[υ]λάρια, γομάρια, σκύλους και γάτες, τα οποία ετελείωσαν και αυτά. Τα καράβια δε τα ελληνικά μίαν φοράν εφάνηκαν εις τον λιμένα μας και επειδή ήτον [ήσαν] ολίγα, όχι [μόνο] δεν έβλαψαν τον εχθρόν, αλλά και εδιώχθησαν. Και επεριμέναμεν οκτώ ημέρας τρώγοντες θαλάσσια χόρτα και πλέον δεν τα μεταείδαμεν [τα καράβια].

«Ανδρέας Βασιλόπαις», ο Έλληνας παππούς τού Καρόλου τής Αγγλίας

(Του Σπύρου Α. Θεοδωρόπουλου)

Εξ αφορμής τής επίσκεψης στη χώρα μας του διαδόχου τού θρόνου τής Αγγλίας πρίγκιπα Καρόλου, είπα να «ανεβάσω» εδώ μια σημαδιακή αν όχι συγκλονιστική επιστολή την οποία έγραψε στις 19.12.1921, διαρκούσης δηλαδή της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο (τόσο κακολογημένος και απαξιωμένος) τότε αντιστράτηγος πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδος, παππούς (από πατέρα) τού Καρόλου τής Αγγλίας.

Tο δραματικό εμφυλιοπολεμικό τετραήμερο 23-26 Δεκεμβρίου του 1947, στην περιοχή Καλλιθέας (Προστοβάς) – Δρυμώνα (Μπερίκου) – Θέρμου Τριχωνίδας – Νέα και Ειδήσεις για το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία

(Ένα ιστορικό σχεδίασμα του Σπύρου Α. Θεοδωρόπουλου).

Είναι γνωστό ότι ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος άρχισε ουσιαστικά το 1943, (εν μέσω Κατοχής δηλαδή), και τελείωσε το 1949.

Τον Δεκέμβριο του 1947, η τελευταία φάση τής απαίσιας εκείνης αδερφοσφαγής, («ανθρωποκτόνο παράκρουση» την χαρακτηρίζει ο καθηγητής Χ. Δ. Γούδης), βρισκόταν στο αποκορύφωμά της.

Ένας «άλλος» Καρανίκας…

Σπυρίδων Α. Θεοδωρόπουλος (από το fb)

Στην Αθήνα, επί της Λεωφόρου Μεσογείων, (στο ύψος τού Νοσοκομείου Παίδων και λίγο πριν από το πάρκο τών πρώην Σχολών Χωροφυλακής), υπάρχει ακόμα η γνωστή στάση «Καρανίκα».
Η στάση αυτή οφείλει το όνομά της σε έναν Παναγιώτη Καρανίκα από το Λιδωρίκι, ο οποίος είχε στο σημείο αυτό ονομαστή ταβέρνα, εγκατεστημένη εκεί από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταβέρνα αυτή, (εμβληματική για την περιοχή, όπως και το αφεντικό της), έγινε λέσχη (σφαιριστήριο).

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων

Αντίποινα (για την εκτέλεση των Γερμανών αιχμαλώτων), ή προσχεδιασμένο έγκλημα;

(Αντίλογος στα γραφόμενα για το ζήτημα αυτό στο βιβλίο τού κ. Β. Λάζαρη, «Η Αχαΐα στην Κατοχή 1941-1944»).

Του Σπυρίδωνα Α. Θεοδωρόπουλου

Γιατί και πώς τυφλώθηκε ο Τειρεσίας ή το Στραντιβάριους και ο (βιολιστής) Μπετόβεν…

Δημήτρης Λιαντίνης

(ΓΚΕΜΜΑ, Βιβλιογονία, Αθήνα 1997, σελ. 170-180)

Πρόλογος και επιμέλεια: ΣΑΘ

Την περίφημη αυτή σονάτα του, (1803), ο Μπετόβεν την είχε αρχικά αφιερώσει στον εξαίρετο βιολονίστα και φίλο του Μπριτζτάουερ, που ήταν και ο πρώτος ερμηνευτής της. Μια παρεξήγηση, όμως, μεταξύ τους, έγινε αιτία να αποσύρει ο Μπετόβεν την αφιέρωση αυτή. Αργότερα ο Μπετόβεν την αφιέρωσε στον βιολονίστα Κρόυτσερ (ο Κανελλόπουλος τον θεωρεί Γάλλο και προφέρει Κροϋτσέρ), ο οποίος πράγματι δεν την ερμήνευσε ποτέ, διότι τη θεωρούσε «εξοργιστικά ακατανόητη»!
Κακότυχη ήταν στην αρχή και η νουβέλα τού Τολστόι «Η σονάτα του Κρόυτσερ» (1889). Στη Ρωσία το έργο αυτό του Τολστόι απαγορεύτηκε! Το ίδιο έγινε και στις ΗΠΑ, διότι, θεωρήθηκε «σεξουαλικά και ηθικά διεστραμμένο»…