Ένας ψυχίατρος, ο Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, μιλάει για τη Μακρόνησο. Ποιες ήταν οι επιδιώξεις του Συστήματος και ποιες οι άμυνες των κρατουμένων; Ποιες είναι οι απώτερες επιδράσεις στον ψυχισμό των κρατουμένων;
Βασικός σκοπός του συστήματος ήταν η διάλυση της προσωπικότητας του θύματος και όχι η ανάνηψη, δηλαδή να κερδηθεί ιδεολογικά ο βασανιζόμενος. Μέσω της διάλυσης της προσωπικότητας του ατόμου και κατ’ επέκταση της ομάδας του, θα εξουδετερωνόταν η αντίσταση ενός μεγάλου μέρους του λαού. Δηλαδή, ο βασανισμός, η διαδικασία της δήθεν ανάνηψης με τις υπογραφές, την αποστολή επιστολών και τις άλλες αντίστοιχες επιβαλλόμενες εκδηλώσεις ήταν τα μέσα για να καμφθεί η αντίσταση.
Το αποδοτικότερο μέσο, κατά τη γνώμη μου, για τη συντριβή της αντίστασης του ατόμου και της ομάδας ήταν το ότι παλιοί σύντροφοι, φίλοι, συναγωνιστές, γίνονταν βασανιστές. Αυτό είχε μια φοβερή επίδραση πάνω στον άνθρωπο που ζούσε στη Μακρόνησο.
Πρόκειται για ένα τραγικό παράδειγμα ταύτισης με τον επιτιθέμενο, για να χρησιμοποιήσουμε ψυχολογικούς όρους. Δηλαδή, σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, το θύμα ταυτίζεται πλήρως με τον επιτιθέμενο, εγκαταλείποντας τις αρχές που πίστευε προηγουμένως και ενστερνίζεται ιδέες και θέσεις κατά του εαυτού του, του προηγούμενου, δηλαδή, εαυτού του. Είναι διαφορετική η ψυχική διεργασία του ατόμου που ενδίδει για να επιζήσει. Αυτός επιλέγει να υποχωρήσει, σε συνειδητό επίπεδο, χωρίς να στραφεί εναντίον των συντρόφων του. Συνέχεια ανάγνωσης «Ένας ψυχίατρος μιλάει για τη Μακρόνησο»
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 