ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ (ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ) ΣΤΟ ΣΕΛΤΣΟ

Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου

Τον Απρίλιο* του 1804, εδώ δηλαδή και 216 χρόνια, στο μοναστήρι τού Σέλτσου**, κοντά στον οικισμό Πηγές (πρώην Βρεστενίτσα) Άρτης, γράφτηκε ο (ελάχιστα γνωστός) τραγικός μα και τρισένδοξος επίλογος της Τραγωδίας τού Σουλίου και των Σουλιωτών…

Από το τέλος τού 1799, (4 δηλαδή χρόνια πριν από την άλωση τού Σουλίου από τον Αλή Πασά), τα οικονομικά συμφέροντα της ηγετικής (και τότε κατ’ ουσίαν ηγεμονεύουσας) στο Σούλι φάρας τών Μποτσαραίων, αλλά και το άφθονο χρήμα τού Αλή Πασά, οδήγησαν τη φάρα αυτή (170 οικογένειες!) στην εθελούσια υποταγή της στην οθωμανική «νομιμότητα» του Αλή Πασά (ΑΠ).

Δεν ήταν αγνές ψυχές ήταν μεγάλες. Κι οι μεγάλες ψυχές είναι πάντα επικίνδυνες

Η φράση του τίτλου είναι του Νίκου Καζαντζάκη, από την Αναφορά στον Γκρέκο. Τη χρησιμοποιεί όταν μιλάει για τους ανθρώπους που θεμελίωσαν τη νεότερη Ελλάδα, με αφορμή την πασίγνωστη αποστροφή του Καραϊσκάκη με τις τρουμπέτες και τα τουμπερλέκια. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν την πρωτοείδα στην Αναφορά,μαθητής ακόμα στο Γυμνάσιο. Και δεν την ξέχασα ποτέ.

Θα αναρωτηθείτε γιατί σας τα λέω αυτά, σαββατιάτικα. Χθες βράδυ τελείωσα το βιβλίο της Βάσως Ψιμούλη Σούλι και Σουλιώτες («γκουμούτσα» κατά τον Νίκο Σαραντάκο) και πέρασα το πρωινό περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο: μάχη του Σέλτσου (μου διέφευγαν οι λεπτομέρειες), Καραμπελιάς, συνωστισμένες στο Ζάλογγο, εθνολαϊκισμός και εθνομηδενισμός κλπ.

Μην ανησυχείτε, δεν ακολουθεί κείμενο 4.000 λέξεων. Απλά κάνω μια ενδεικτική καταγραφή στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο για το Σάββατο 27 Απριλίου, σωτηρίου έτους 2013.