Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Α. ΣΤΕΡΓΙΑΔΗ ΜΕ ΤΟΝ Κ. ΟΥΡΑΝΗ (1927)

Γράφει ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος

(Ολόκληρο το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», της 7.4.1927)

Ένα ακόμα, σχεδόν άγνωστο στους πολλούς, ιστορικό κείμενο.Οι εδώ φίλοι μου θα ξέρουν ότι έχω πολλές φορές ως τώρα ασχοληθεί με τον Αριστείδη Στεργιάδη, τον τραγικό Ύπατο της (κάποτε «ελληνικής») Σμύρνης.Και αυτό, ακριβώς επειδή τον θεωρώ τον Μεγάλο Αδικημένο τής ΝΕ Ιστορίας.

Εντελώς αβάσιμα και άδικα, όλοι, Βενιζελικοί και Αντιβενιζελικοί, ιδίως οι Πρόσφυγες, βρήκαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό» αποδιοπομπαίο τράγο, και του φόρτωσαν όλες τις αμαρτίες που οδήγησαν στη Μικρασιατική Συμφορά… Αυτός, είπαν, ήταν ο μεγάλος (υπ)αίτιος του ξερριζωμού τού Μικρασιατικού Ελληνισμού.

ΜΙΑ (ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΗ) ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Σπύρος Α. Θεοδωρόπουλος

Ολόκληρη η από 5 Μαρτίου 1968 επιστολή τού Πέτρου Γουναράκη, διατελέσαντος Γενικού Γραμματέα τής Ύπατης Αρμοστείας Σμύρνης, προς την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, (η οποία δεν την δημοσίευσε ποτέ)…

Μια συγκλονιστική συνηγορία υπέρ τού τραγικού Υπάτου Αρμοστού Σμύρνης Στεργιάδη, του Μεγάλου αυτού Αδικημένου της ΝΕ Ιστορίας, τον οποίον πάρα πολλοί Έλληνες θεωρούν, ακόμα σήμερα, εντελώς άδικα, ως ένα εκ των μεγάλων υπαιτίων τού ξερριζωμού τού Μικρασιατικού Ελληνισμού…

Ο Μέγας αλλά ατυχής Αριστείδης Στεργιάδης (1861-1949), ο εκλεκτός τού Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και των (φιλοβασιλικών) διαδόχων του (μετά την μοιραία εκείνη για τον Ελληνισμό τής Ανατολής ήττα του στις εκλογές τού Νοεμβρίου 1920), ο άνθρωπος που έφαγε τη Μικρασιατική Επιχείρηση με το κουτάλι από την αρχή ως το πικρό τέλος (Μάιος 1919-Αύγουστος 1922), που τη γνώριζε όσο ελάχιστοι, και έδωσε και την τελευταία του ικμάδα του για την επιτυχία της, δεν έγραψε και δεν μίλησε, ουσιαστικά, γι’ αυτήν ποτέ!