Απόδοση τιμής ή αλλοίωση της συλλογικής μνήμης για τα γεγονότα της Κατοχής; Η περίπτωση των Πύργων Εορδαίας Κοζάνης

Πριν λίγο καιρό ένας βουλευτής Θεσσαλονίκης και πρώην υπουργός παρέστη και κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Ασβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος παρουσίασε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τη συμμετοχή του, με το ακόλουθο κειμενάκι:

Πότε Πια Φασισμός! Στο Ασβεστοχώρι σήμερα τιμήσαμε τη μνήμη και των αγώνα των είκοσι αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής τον Ιούλιο του 1944.

Το μνημείο αναφέρει: «εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής, 26 Ιουλίου 1944»[1]

Σχολίασα ως εξής:

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΘΑΥΜΑ!

Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου

Μια συγκλονιστική αποκάλυψη που φαίνεται ότι καταρρίπτει έναν (ακόμα) βενιζελικό / «δημοκρατικό» (αντιδεξιό) μύθο.

Επί ένα σχεδόν αιώνα, αρχής γενομένης από το 1930, η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται ανηλεώς με ένα -όπως αποδεικνύεται- τερατώδες ιστορικό ψεύδος!

Ότι ο περιβόητος Νόμος 2870 του 1922, (ΦΕΚ 119 της 20.7.1922), ψηφίστηκε από την τότε φιλοβασιλική κυβέρνηση, ειδικά για να παρεμποδιστεί η μαζική έλευση στην Ελλάδα, των Ελλήνων προσφύγων τής Μικράς Ασίας, των θυμάτων, δηλαδή, της «διαβλεπόμενης» από την κυβέρνηση ως βέβαιης και επικείμενης, καταστροφής (κατάρρευση μετώπου)· οι «ανάλγητοι» εκείνοι κυβερνήτες, άφησαν, τάχα, ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας στο έλεος των μανιασμένων Τούρκων, για μη «μιάνουν», με τον ερχομό τους εδώ, την Αθήνα και «χαλάσουν» Παλάτι…

Το ΚΚΕ στη Μακρόνησο

https://www.902.gr/eidisi/politiki/234991/timi-kai-doxa-stoys-hiliades-agonistes-poy-edosan-ti-zoi-toys-gia-ta

Αν ο ΕΛΑΣ καταλάμβανε την Αθήνα

Διονύσης Χαριτόπουλος

Αν είχε επιτραπεί στον EΛAΣ να μπει τον Οκτώβριο του ’44 στην Αθήνα, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη της χώρας. Δεν θα υπήρχε λόγος για το αιματοκύλισμα στα Δεκεμβριανά και στον Εμφύλιο που ακολούθησε, ούτε θα πρωταγωνιστούσαν μεταπολεμικά οι ακροδεξιές δυνάμεις που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967 και την προδοσία της Κύπρου το 1974.

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα αφιχθεί στις 18 του μήνα.

Η πρωτεύουσα ήταν ορθάνοιχτη, μα ο ΕΛΑΣ δεν μπήκε.

Παρά τις καυχησιολογίες και τους παλικαρισμούς διαφόρων ακροδεξιών, ο καθ’ ύλην αρμόδιος στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας, στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, δεν είχε αυταπάτες:

Σελίδες: 1 2

Ο Δόκιμος, ο Μαύρος και η Ζίβκα

Στον Έβρο, ήμουν οδηγός. Πολύ δουλειά, αλλά επειδή ήταν στ’ αυτοκίνητα, δε με πείραζε. Μια μέρα ήρθε στο ΚΨΜ ένας ψηλός έφεδρος, υπεύθυνος στην αποθήκη πυρομαχικών. Χρειαζόταν μια μεταφορά, από μιαν άλλη αποθήκη. Έτσι γνωριστήκαμε. Η μεταφορά τελείωσε σε λίγα λεπτά, με ρώτησε αν γουστάρω να ρίξουμε καμιά σφαίρα.

«Έχω 140 σφαίρες πιστολιού περίσσευμα» είπε «Καλύτερα να τις μπουμπουνίσω, παρά τις εμφανίσω σε κάποια κατάσταση» Τον κοίταξα περίεργα, επειδή τα έλεγε αυτά γελαστός.

Πίσω από τον όρχο υπήρχε κάτι σαν άτυπο σκοπευτήριο. Είχα δει αξιωματικούς να πηγαίνουν και να ρίχνουν. Ο δόκιμος είχε ένα πιστόλι, υπηρεσιακό, έριξε έξι σφαίρες, οι μισές πήγαν στο κέντρο του ταλαιπωρημένου μεταλλικού στόχου.

«Σειρά σου» είπε.

Η συνέχεια εδώ: https://panosz.wordpress.com/2020/08/13/zivca/

Στο τέλος

Όταν μπήκε στο αμάξι δεν είχε προορισμό.  Ήθελε  να φύγει  από το νοσοκομείο, αλλά δεν ήξερε που  θα πήγαινε.

Αναρωτήθηκε μόλις άφησε τη Βέροια δεξιά και άρχισε να ανηφορίζει.

Ως τότε, οδηγούσε μηχανικά. Δε σκεφτόταν κάτι  συγκεκριμένο. Μια μικρή φρασούλα ερχόταν, έφευγε και επέστρεφε, καμιά φορά την ψιθύριζε ή την έλεγε δυνατά.

“Αυτό είναι το τέλος…”

Μια  φορά, τη δοκίμασε με ερωτηματικό:

“Αυτό είναι το τέλος;”

Θύμωσε με τον εαυτό του:

“Μη γίνεσαι μαλάκας… Αυτό είναι το τέλος, είτε σου αρέσει είτε δεν σου αρέσει!”

Λόγω επαγγέλματος και ειδικότητας δεν μπορούσε να έχει αμφιβολίες, όπως  πολλές φορές το έκανε με τους ασθενείς του.

“Είναι δύσκολο χειρουργείο, αλλά…”

Στη δική του περίπτωση δεν είχε “αλλά”. Όλα κι όλα τα συμπτώματα ήταν λίγες ζαλάδες και κεφαλαλγίες, τα οποία απέδωσε στην κούραση της δουλειάς και δεν τους έδωσε σημασία. Ώσπου σήμερα το πρωί, με την ολοκλήρωση του πρώτου χειρουργείου της μέρας, κατέρρευσε.

Ήθελε να σκεφτεί.

“Πρέπει να σταματήσω κάπου, για να μπορέσω να συγκεντρωθώ”

Εκείνη  τη στιγμή είδε την πινακίδα προς Καστοριά και γύρισε μηχανικά το τιμόνι.

Η συνέχεια εδώ: https://panosz.wordpress.com/2020/08/08/end/

Ο Θανάσης Χατζής περιγράφει την πρώτη (και τελευταία) σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου στις Κορυσχάδες, 14-27 Μαΐου 1944

Στις Κορυσχάδες.

Αντιπρόσωποι τού λαού απ’ όλη την Ελλάδα πήραν τα βουνά και πορεύονταν προς το άγνωστο μέχρι τότε χωριαδάκι τής Ευρυτανίας ΚΟΡΥΣΧΑΔΕΣ, που θα μείνει στην Ιστορία τής νεώτερης Ελλάδα σαν την Επίδαυρο της Εθνικής Επανάστασης του 1821. Μορφές αγωνιστικές, οι περισσότεροι μπαρουτοκαπνισμένοι, πολλοί με διάτρητα τα κορμιά τους από φασιστικές σφαίρες, άλλοι σακατεμένοι από τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ξερονήσια της εξορίας, άντρες και γυναίκες, οδοιπορούσαν νύκτα και μέρα, περνούσαν μέσα από κλοιούς και ενέδρες τις εχθρικές γραμμές, για να φτάσουν έγκαιρα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της νέας Ελεύθερης, Ανεξάρτητης και Λαοκρατικής Ελλάδας.

Οικολογία και αφασία

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 22

Του Αντώνη Ματζάρη
Με αυτή την ανάρτηση θα κλείσει ο Πρώτος κύκλος αυτού του αφηγήματος τα καλοκαίρια της παραλίας της Περαίας.
Πριν κλείσω θα αναφέρω ένα πεδίο δόξης λαμπρό, τα μακροβούτια, τις βουτιές και τα τσακνάκια, φιγούρες με καταδύσεις εφάμιλλες των αθλητών ολυμπιακών αγώνων που γινότανε από τη σκάλα κυρίως.
Όχι λίγες φορές όμως κάποιοι τολμηροί ανέβαιναν σε βαποράκι και βουτούσαν από το κατάρτι του στη θάλασσα ενώ οι επιβάτες χειροκροτούσαν.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 21 ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Του Αντώνη Ματζάρη
Ουσιαστικά με τις τελευταίες ενότητες προσπαθώ να συγκεντρώσω κάποια θέματα ως μια ενότητα χωρίς να κρατώ αυστηρή αλληλουχία γεγονότων. Στη σημερινή ανάρτηση θα αναφερθώ σε περιστατικά που άπτονται της επιρροής του τρόπου ζωής των Θεσσαλονικέων στη ζωή των Περαιωτών και όχι μόνο.
Έχω ήδη αναφερθεί στην περίπτωση ενός Περαιώτη, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν δεν έπινε κανά δυό ουισκάκια