Επιμέλεια: Σπύρος Θεοδωρόπουλος
Ένα συγκλονιστικό «απόλογο»
Στον βαθμό που μπόρεσα να το «ψάξω», το κείμενο αυτό, ολόκληρο και σε αυτή τη μορφή, δεν υπάρχει στο διαδίκτυο.
Αξίζει, νομίζω, και με το παραπάνω, τον κόπο να διαβαστεί. Continue reading «Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ (ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΟΥ) ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ»
[Κατά την απόβαση του ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, στα 1919, σημειώθηκαν “έκτροπα”, που είχαν ως αποτέλεσμα αρκετούς θανάτους Οθωμανών και πλιάτσικο σε περιουσίες]
Η ελληνική διοίκηση έδρασε – παρά τα λεγόμενα – αστραπιαία. Εξέδωκε ανακοίνωση στην τουρκική και στην ελληνική γλώσσα, με την οποία διαβεβαίωνε τους Τούρκους ότι οι Έλληνες για τα επεισόδια θα τιμωρηθούν αυστηρότερα από τους Τούρκους. Με αυτό η Διοίκηση σκοπούσε στο να καθησυχάσει τους Τούρκους και να κατασιγάσει το μένος των Ελλήνων. Πραγματικά, δύο ημέρες μετά την απόβαση συστήθηκε στρατοδικείο. Δεν εδίκασε Τούρκους’ εδίκασε Έλληνες. Αυτό από πολιτική άποψη είναι κατανοητό’ από νομική και ηθική άποψη άδικο. Καταδικάστηκαν σε θάνατο δύο εύζωνοι και ένας πολίτης. Η εκτέλεση έγινε σε μία πλατεία της πόλης προς εκφοβισμό και σωφρονισμό. Η σορός τους ενταφιάστηκε στο σημείο της εκτελέσεως, για να θυμίζει το μνήμα τους, ποια τύχη περιμένει στο εξής κάθε παραβάτη της τάξης. (…)
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι ένας εύζωνος καταδικάστηκε, γιατί βρέθηκε πάνω του ένα ξένο μαντήλι! Αυτός απολογούμενος είπε ότι το βρήκε πεσμένο στο δρόμο. Το θάνατό του επέβαλαν λόγοι σκοπιμότητας πολιτικά κατανοητοί, ηθικά όμως άδικοι. Το παλικάρι αυτό είχε οργώσει με το όπλο στο χέρι όλη τη Μακεδονία.
(Σαράντος Καργάκος, “Η Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922) Από το έπος στην τραγωδία”)
«Οι διώξεις και οι διακρίσεις των Εβραίων είναι παλιά υπόθεση, από τα χρόνια των αυτοκρατόρων της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης. Από τον δωδέκατο ως τον δέκατο έκτο αιώνα έγιναν πρόσκαιρες ή οριστικές απελάσεις από μεγάλο τμήμα της δυτικής Ευρώπης. Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Ναβάρα, Ιταλικά κράτη. Οι εβραϊκές κοινότητες αναζήτησαν ασφαλή καταφύγια στα ανατολικά. Στην Πολωνία και στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Μεταξύ τους όσοι απελάθηκαν με το διάταγμα του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, στα 1492, πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στη Θεσσαλονίκη» Continue reading «Οι Εβραίοι στην Ελλάδα πριν το 1940»
Το πρώτο μέρος:
Στην κατοχή
«Η Βουλγαρία βρήκε ανταπόκριση στους Έλληνες σλαβόφωνους;»
«Βρήκε, στη δυτική Μακεδονία. Σε πολλά χωριά της Φλώρινας και της Καστοριάς καταργήθηκαν οι διορισμένες κοινοτικές αρχές, ελευθερώθηκε η γλώσσα, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν τα ελληνικά σχολεία. Οι θρησκευτικές τελετές γινόντουσαν στα βουλγαρικά, εορτάζονταν ελεύθερα ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, η επέτειος της επανάστασης του 1903 και τα τοπικά επαναστατικά γεγονότα. Αρπάχτηκαν οι φάκελοι φρονημάτων από τους τοπικούς σταθμούς Χωροφυλακής, κάτι που προξένησε αναστάτωση στις τοπικές κοινωνίες, καθώς καθένας μάθαινε πως τον είχε κατατάξει η Χωροφυλακή. Αντίθετα, η κατάσταση για τους γκρεκομάνους επιδεινώθηκε, μόλις αποχώρησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι χωροφύλακες»
«Δεν αντέδρασε η κυβέρνηση Τσολάκογλου, που βασικό μέλημα της ήταν η απόκρουση της βουλγαρικής πολιτικής στη Μακεδονία;» Continue reading «Οι Σλαβομακεδόνες στην Κατοχή και τον Εμφύλιο»
Μια ξεχωριστή περίπτωση Κυπρίου αντάρτη στην πρώτη περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής στην Ελλάδα και άγνωστη στο ευρύ κοινό, ήταν ο στρατιώτης Μεχμέτ Αλή του Μεχμέτ, με το ψευδώνυμο Μιχάλης Παπακώστας ή «Μαύρος» (ως μελαψός) από τη Χρυσοχού, της επαρχίας Πάφου, που έδρασε στην περιοχή της μεσσηνιακής Μάνης. Μετά τη γερμανική εισβολή κατέληξε στη Σαϊδόνα, ανατολικά της Καλαμάτας, επικεφαλής επτά Κυπρίων στρατιωτών, με οπλισμό, που προφανώς είχαν περισυλλέξει κατά την βρετανική υποχώρηση. Εκεί επέδειξε ηγετικές ικανότητες και κατέκτησε την αποδοχή των κατοίκων, που αρνήθηκαν να τον παραδώσουν στους συνεργάτες των Ιταλών, ενώ το όνομά του έγινε θρύλος, για κατορθώματά του, πραγματικά ή όχι. Continue reading «Ένας Τουρκοκύπριος ήταν από τους πρώτους ένοπλους της Αντίστασης»
Μισώ (1943)
Μισώ το γερασμένο το κορμί.
Το κρύσταλλο ζηλεύω που πριν παλιώσει σπάει.
Τις πεταλούδες που πεθαίνουνε
τη μέρα που γεννιούνται
Τον νέο, που πριν γεράσει ξεψυχάει και πάει
Το κάθε τι που χάνεται πριν χαλάσει
Πως τ’ αγαπώ!
Όποιους λυγίζει
και τους σκύβει
και τους σπάει η ζωή
Μισώ.
Και τους μισώ.
Ω τους μισώ
Στην όψη τους το βλέμμα μου γλιστράει
Στην όψη τους την όψη μου κοιτώ
Και τους μισώ.
*
Το βρήκα στο βιβλίο του Μανώλη Νταλούκα «Ελληνικό Ροκ», σελ. 55. Ο Νταλούκας διατυπώνει μιαν εύστοχη παρατήρηση, ότι ένα στοιχείο της κοινής αργότερα νεανικής διάθεσης «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» εμφανίζεται στο ποίημα του Μαλτέζου.
*
Για τον νεαρό αστό ποιητή και επαναστάτη, δείτε εδώ:
