Ένας Τουρκοκύπριος ήταν από τους πρώτους ένοπλους της Αντίστασης

Πέτρος Παπαπολυβίου

Μια ξεχωριστή περίπτωση Κυπρίου αντάρτη στην πρώτη περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής στην Ελλάδα και άγνωστη στο ευρύ κοινό, ήταν ο στρατιώτης Μεχμέτ Αλή του Μεχμέτ, με το ψευδώνυμο Μιχάλης Παπακώστας ή «Μαύρος» (ως μελαψός) από τη Χρυσοχού, της επαρχίας Πάφου, που έδρασε στην περιοχή της μεσσηνιακής Μάνης. Μετά τη γερμανική εισβολή κατέληξε στη Σαϊδόνα, ανατολικά της Καλαμάτας, επικεφαλής επτά Κυπρίων στρατιωτών, με οπλισμό, που προφανώς είχαν περισυλλέξει κατά την βρετανική υποχώρηση. Εκεί επέδειξε ηγετικές ικανότητες και κατέκτησε την αποδοχή των κατοίκων, που αρνήθηκαν να τον παραδώσουν στους συνεργάτες των Ιταλών, ενώ το όνομά του έγινε θρύλος, για κατορθώματά του, πραγματικά ή όχι.

Advertisements

Μισώ. Ένα ποίημα του Κίτσου Μαλτέζου

Μισώ (1943)

Μισώ το γερασμένο το κορμί.

Το κρύσταλλο ζηλεύω που πριν παλιώσει σπάει.

Τις πεταλούδες  που πεθαίνουνε

τη μέρα που γεννιούνται

Τον νέο, που πριν γεράσει ξεψυχάει και πάει

Το κάθε τι που χάνεται πριν χαλάσει

Πως τ’ αγαπώ!

Όποιους λυγίζει

και τους σκύβει

και τους σπάει η ζωή

Μισώ.

Και τους μισώ.

Ω τους μισώ

Στην όψη τους το βλέμμα μου γλιστράει

Στην όψη τους την όψη μου κοιτώ

Και τους μισώ.

*

Το βρήκα στο βιβλίο του Μανώλη Νταλούκα «Ελληνικό Ροκ», σελ. 55. Ο Νταλούκας διατυπώνει μιαν εύστοχη παρατήρηση, ότι ένα στοιχείο της κοινής αργότερα νεανικής διάθεσης «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» εμφανίζεται στο ποίημα του Μαλτέζου. 

*

Για τον νεαρό αστό ποιητή και επαναστάτη, δείτε εδώ:

Κίτσος Μαλτέζος 

Η δολοφονία του Λαμπράκη

(Από τον Ερμή. Το κείμενο δεν είναι οριστικό)

Βιογραφικά

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης καταγόταν από την Αρκαδία. Γεννήθηκε στα 1912. Ήταν το τελευταίο παιδί  μιας πολυμελούς οικογένειας. Το Σεπτέμβριο του 1931 γράφτηκε σε μία ετήσια ιδιωτική εμπορική και λογιστική σχολή και το καλοκαίρι του 1932 επέστρεψε στη γενέτειρά του, την Κερασίτσα, για να ασχοληθεί με τα χωράφια και το πατρικό μαγαζί. Την επόμενη χρονιά, σε ηλικία 21 ετών, έδωσε εξετάσεις και πέρασε από τους πρώτους στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, για την οποία πήρε κάποια υποτροφία. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή η μεγάλη στροφή από τα  χωράφια και το εμπόριο στην Ιατρική, οφειλόταν στο μεγαλύτερο αδελφό του Θεόδωρο, ο οποίος ήταν ήδη γιατρός  χειρουργός, εγκατεστημένος στον Πειραιά. Ήταν η πρώτη  καθοριστική επίδραση που είχε στον Γρηγόρη, ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος Θεόδωρος, ο οποίος ήταν ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία και λειτούργησε ως πρότυπο για τον μικρότερο αδερφό. Στην κατοχή είχε βγει στα βουνά, όπου υπηρέτησε σαν γιατρός την αντίσταση. Υπήρξε φημισμένος χειρουργός στον Πειραιά, όπου έστησε μαζί με άλλους κλινική, τον Λευκό Σταυρό. Στα 1956, ο Παπαπολίτης, που είχε διαδεχτεί τον Πλαστήρα στην ΕΠΕΚ, τον έπεισε να κατέβει ως υποψήφιος στις εκλογές. Το έκανε και εξελέγη, αλλά λίγους μήνες μετά πέθανε, σε ηλικία πενήντα δύο ετών. Ο Γρηγόρης έδωσε το όνομα του αδερφού του στον δεύτερο από τους τρεις γιους που απέκτησε. Η ενασχόληση με την πολιτική πιθανότατα ήταν η δεύτερη καθοριστική επίδραση του μεγαλύτερου αδερφού στον μικρότερο. Ο οποίος επιδίωξε να είναι υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου, αλλά δεν τον δέχτηκαν στα ψηφοδέλτια . Έτσι συνεργάστηκε με την ΕΔΑ και εξελέγη, στις εκλογές του 1961.

Κωνσταντίνος Καραμανλής

(Από τον «Ερμή».  Το κείμενο δεν είναι τελικό)

Προϊστορία

Ο Καραμανλής είναι γέννημα της ελληνικής επαρχίας και μάλιστα των Νέων Χωρών, αφού γεννήθηκε  στο Κιούπκιοϊ, νυν Πρώτη, των Σερρών. Εκπληκτικό πολιτικό ένστικτο, αλλά αυτό το είχαν κι άλλοι. Ο Καραμανλής διέθετε, επιπλέον, το σπανιότατο χάρισμα της αποτελεσματικότητας. Το τρίτο βασικό χαρακτηριστικό του, που αναπτύχθηκε με τα χρόνια, ήταν η αίσθηση  της αποστολής, μέσω της αφοσίωσης στην πολιτική, η οποία κάλυπτε σε μεγάλο βαθμό τον απεριόριστο ναρκισσισμό που τον διακατείχε. Οι αριστεροί δεν τον χώνεψαν ποτέ, το ίδιο οι κεντρώοι. Οι δικοί του όμως τον λάτρεψαν, μια λατρεία που άγγιζε και πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια της υπερβολής και την οποία ο ίδιος αποδεχόταν ευχαρίστως, ως αντίδωρο στα οδυνηρά παρεπόμενα της ολοκληρωτικής αφοσίωσής του στην πολιτική.

Δημήτρης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης

(Από τον «Ερμή»)

«Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Μπελογιάννη σκιαγραφείται σε μεγάλο βαθμό από ένα γράμμα του Ζαχαριάδη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ΕΠΟΝ Αθήνας, στις 24 Ιουνίου 1952, απευθυνόμενο στους Επονίτες και στις Επονιτοπούλες. Νωρίτερα είχε δημοσιευτεί στον παράνομο Ριζοσπάστη και είχε μεταδοθεί από την Ελεύθερη Ελλάδα, αφού στη πραγματικότητα ήταν μια βαρυσήμαντη πολιτική τοποθέτηση που απευθυνόταν κυρίως στα μέλη του ΚΚΕ»

Οι ασύρματοι του 1951

(Από τον «Ερμή»)

– Αυτό που απασχολούσε τον Μπελογιάννη συνεχώς ήταν ποιος ήταν ο χαφιές που οδήγησε στη σύλληψή του. Και που ήταν.  Στο Παρίσι ή στην Αθήνα;

-Μπορούσε να είναι στο Παρίσι;

Ένα άγνωστο θαύμα της Μεγαλόχαρης της Τήνου

Στις 5 του Σεπτέμβρη 1974 εκδόθηκε συντακτική πράξη. Όριζε πως ο υπουργός Δικαιοσύνης είχε δικαίωμα μέσα σε τρεις μήνες να ασκήσει πειθαρχική δίωξη εναντίον δικαστών και εισαγγελέων που, από τις 21 του Απρίλη 1967 έως τις 23 Ιουλίου 1974 είχαν παραβεί τους κανόνες απονομής της Δικαιοσύνης, της εσωτερικής λειτουργίας της ή η συμπεριφορά τους ήταν αναξιοπρεπής. Πέρασαν τρεις μήνες απραξίας’ ο Υπουργός Δικαιοσύνης εδίωξε πειθαρχικώς μόνο δύο, τον πρόεδρο και τον εισαγγελέα Αρείου Πάγου. Έτσι όλοι οι άλλοι, πρόεδροι και επίτροποι στρατοδικείων στον καιρό της Δικτατορίας ήταν απολύτως όμοιοι με τους άλλους συναδέλφους τους, είχαν λευκό μητρώο και άψογη συμπεριφορά.