[Κατά την απόβαση του ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, στα 1919, σημειώθηκαν “έκτροπα”, που είχαν ως αποτέλεσμα αρκετούς θανάτους Οθωμανών και πλιάτσικο σε περιουσίες]
Η ελληνική διοίκηση έδρασε – παρά τα λεγόμενα – αστραπιαία. Εξέδωκε ανακοίνωση στην τουρκική και στην ελληνική γλώσσα, με την οποία διαβεβαίωνε τους Τούρκους ότι οι Έλληνες για τα επεισόδια θα τιμωρηθούν αυστηρότερα από τους Τούρκους. Με αυτό η Διοίκηση σκοπούσε στο να καθησυχάσει τους Τούρκους και να κατασιγάσει το μένος των Ελλήνων. Πραγματικά, δύο ημέρες μετά την απόβαση συστήθηκε στρατοδικείο. Δεν εδίκασε Τούρκους’ εδίκασε Έλληνες. Αυτό από πολιτική άποψη είναι κατανοητό’ από νομική και ηθική άποψη άδικο. Καταδικάστηκαν σε θάνατο δύο εύζωνοι και ένας πολίτης. Η εκτέλεση έγινε σε μία πλατεία της πόλης προς εκφοβισμό και σωφρονισμό. Η σορός τους ενταφιάστηκε στο σημείο της εκτελέσεως, για να θυμίζει το μνήμα τους, ποια τύχη περιμένει στο εξής κάθε παραβάτη της τάξης. (…)
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι ένας εύζωνος καταδικάστηκε, γιατί βρέθηκε πάνω του ένα ξένο μαντήλι! Αυτός απολογούμενος είπε ότι το βρήκε πεσμένο στο δρόμο. Το θάνατό του επέβαλαν λόγοι σκοπιμότητας πολιτικά κατανοητοί, ηθικά όμως άδικοι. Το παλικάρι αυτό είχε οργώσει με το όπλο στο χέρι όλη τη Μακεδονία.
(Σαράντος Καργάκος, “Η Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922) Από το έπος στην τραγωδία”)
