Ο Μπρένταν Μπήαν (Brendan Behan, 1923- 1964) ήταν Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Τον ξέρουμε για το έργο του «ένας όμηρος» και – κυρίως – για το «γελαστό παιδί» το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Συνέχεια ανάγνωσης «Ποιος σκότωσε το Γελαστό Παιδί;»
Όταν ο Ν. έφτασε σε ηλικία γάμου, του προξένεψαν μια κοπέλα από ένα γειτονικό χωριό. Ήταν μετά τον Εμφύλιο, που στην περιοχή της Πυλίας είχε αρκετές χιλιάδες θύματα, νεκροί ή σακάτηδες, οι περισσότεροι νέοι άνδρες. Πολλές κοπέλες έμεναν ανύπαντρες και οι απαιτήσεις των οικογενειών από τους υποψήφιους γαμπρούς είχαν πέσει δραματικά. Έτσι έφτασε και η σειρά του Ν, ο οποίος ξεκίνησε από το χωριό του με τη συνοδεία ενός μακρινού του θείου και μετά από λίγες ώρες ποδαρόδρομο έφτασαν στο χωριό και το σπίτι της νύφης.
Φυσικά, έστρωσαν τραπέζι για το γαμπρό, ο οποίος δεν είχε ιδέα ότι η οικογένεια της μελλοντικής καλής του ήταν εαμίτες. Έτσι, όταν καταναλώθηκε κάμποσο κρασί και όλοι απαίτησαν να πει ένα τραγούδι και ο γαμπρός, ο Ν, ενθουσιασμένος από την περίσταση, άρχισε να τραγουδάει δυνατά:
Τα συγκεκριμένα λόγια της που κακόβουλα απομονώθηκαν, αποτελούν στην παρουσίαση σχόλιο σε δικό μου κείμενο μέσα στο βιβλίο (η μορφή του είναι διάλογος), τα οποία η Δόμνα σχολίασε ελεύθερα. Η δε αναφορά στην ψυχική νόσο είναι δική μου, όχι δική της. Σχολιάζοντας εκείνη κάτι που υπήρχε στο βιβλίο, δεν είχε κανένα λόγο να δώσει έκταση ή να αναπαράγει το σχόλιό μου επακριβώς–αυτό ήταν το θέμα της εκδήλωσης: το βιβλίο, που υπήρχε και ήταν εκεί. Εμένα σχολίαζε μιλώντας. Mea verba. Δικά μου λόγια είπε, και βρήκε τον μπελά της».
Ο Απόστολος Δοξιάδης ανήρτησε και το κείμενο από το βιβλίο που διάβασε η Δόμνα Μιχαηλίδου: (δες στην πηγή)
Επιμέλεια: Σπύρος Θεοδωρόπουλος
Ένα συγκλονιστικό «απόλογο»
Στον βαθμό που μπόρεσα να το «ψάξω», το κείμενο αυτό, ολόκληρο και σε αυτή τη μορφή, δεν υπάρχει στο διαδίκτυο.
Αξίζει, νομίζω, και με το παραπάνω, τον κόπο να διαβαστεί. Συνέχεια ανάγνωσης «Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ (ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΟΥ) ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ»
[Κατά την απόβαση του ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, στα 1919, σημειώθηκαν “έκτροπα”, που είχαν ως αποτέλεσμα αρκετούς θανάτους Οθωμανών και πλιάτσικο σε περιουσίες]
Η ελληνική διοίκηση έδρασε – παρά τα λεγόμενα – αστραπιαία. Εξέδωκε ανακοίνωση στην τουρκική και στην ελληνική γλώσσα, με την οποία διαβεβαίωνε τους Τούρκους ότι οι Έλληνες για τα επεισόδια θα τιμωρηθούν αυστηρότερα από τους Τούρκους. Με αυτό η Διοίκηση σκοπούσε στο να καθησυχάσει τους Τούρκους και να κατασιγάσει το μένος των Ελλήνων. Πραγματικά, δύο ημέρες μετά την απόβαση συστήθηκε στρατοδικείο. Δεν εδίκασε Τούρκους’ εδίκασε Έλληνες. Αυτό από πολιτική άποψη είναι κατανοητό’ από νομική και ηθική άποψη άδικο. Καταδικάστηκαν σε θάνατο δύο εύζωνοι και ένας πολίτης. Η εκτέλεση έγινε σε μία πλατεία της πόλης προς εκφοβισμό και σωφρονισμό. Η σορός τους ενταφιάστηκε στο σημείο της εκτελέσεως, για να θυμίζει το μνήμα τους, ποια τύχη περιμένει στο εξής κάθε παραβάτη της τάξης. (…)
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι ένας εύζωνος καταδικάστηκε, γιατί βρέθηκε πάνω του ένα ξένο μαντήλι! Αυτός απολογούμενος είπε ότι το βρήκε πεσμένο στο δρόμο. Το θάνατό του επέβαλαν λόγοι σκοπιμότητας πολιτικά κατανοητοί, ηθικά όμως άδικοι. Το παλικάρι αυτό είχε οργώσει με το όπλο στο χέρι όλη τη Μακεδονία.
(Σαράντος Καργάκος, “Η Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922) Από το έπος στην τραγωδία”)
«Οι διώξεις και οι διακρίσεις των Εβραίων είναι παλιά υπόθεση, από τα χρόνια των αυτοκρατόρων της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης. Από τον δωδέκατο ως τον δέκατο έκτο αιώνα έγιναν πρόσκαιρες ή οριστικές απελάσεις από μεγάλο τμήμα της δυτικής Ευρώπης. Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Ναβάρα, Ιταλικά κράτη. Οι εβραϊκές κοινότητες αναζήτησαν ασφαλή καταφύγια στα ανατολικά. Στην Πολωνία και στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Μεταξύ τους όσοι απελάθηκαν με το διάταγμα του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, στα 1492, πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στη Θεσσαλονίκη» Συνέχεια ανάγνωσης «Οι Εβραίοι στην Ελλάδα πριν το 1940»
Το πρώτο μέρος:
Στην κατοχή
«Η Βουλγαρία βρήκε ανταπόκριση στους Έλληνες σλαβόφωνους;»
«Βρήκε, στη δυτική Μακεδονία. Σε πολλά χωριά της Φλώρινας και της Καστοριάς καταργήθηκαν οι διορισμένες κοινοτικές αρχές, ελευθερώθηκε η γλώσσα, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν τα ελληνικά σχολεία. Οι θρησκευτικές τελετές γινόντουσαν στα βουλγαρικά, εορτάζονταν ελεύθερα ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, η επέτειος της επανάστασης του 1903 και τα τοπικά επαναστατικά γεγονότα. Αρπάχτηκαν οι φάκελοι φρονημάτων από τους τοπικούς σταθμούς Χωροφυλακής, κάτι που προξένησε αναστάτωση στις τοπικές κοινωνίες, καθώς καθένας μάθαινε πως τον είχε κατατάξει η Χωροφυλακή. Αντίθετα, η κατάσταση για τους γκρεκομάνους επιδεινώθηκε, μόλις αποχώρησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι χωροφύλακες»
«Δεν αντέδρασε η κυβέρνηση Τσολάκογλου, που βασικό μέλημα της ήταν η απόκρουση της βουλγαρικής πολιτικής στη Μακεδονία;» Συνέχεια ανάγνωσης «Οι Σλαβομακεδόνες στην Κατοχή και τον Εμφύλιο»
