ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 22

Του Αντώνη Ματζάρη
Με αυτή την ανάρτηση θα κλείσει ο Πρώτος κύκλος αυτού του αφηγήματος τα καλοκαίρια της παραλίας της Περαίας.
Πριν κλείσω θα αναφέρω ένα πεδίο δόξης λαμπρό, τα μακροβούτια, τις βουτιές και τα τσακνάκια, φιγούρες με καταδύσεις εφάμιλλες των αθλητών ολυμπιακών αγώνων που γινότανε από τη σκάλα κυρίως.
Όχι λίγες φορές όμως κάποιοι τολμηροί ανέβαιναν σε βαποράκι και βουτούσαν από το κατάρτι του στη θάλασσα ενώ οι επιβάτες χειροκροτούσαν.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 21 ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Του Αντώνη Ματζάρη
Ουσιαστικά με τις τελευταίες ενότητες προσπαθώ να συγκεντρώσω κάποια θέματα ως μια ενότητα χωρίς να κρατώ αυστηρή αλληλουχία γεγονότων. Στη σημερινή ανάρτηση θα αναφερθώ σε περιστατικά που άπτονται της επιρροής του τρόπου ζωής των Θεσσαλονικέων στη ζωή των Περαιωτών και όχι μόνο.
Έχω ήδη αναφερθεί στην περίπτωση ενός Περαιώτη, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν δεν έπινε κανά δυό ουισκάκια

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 20 – Ο Βαρδάρης

Του Αντώνη Μαντζάρη
Μέχρι στιγμή όλη η αφήγηση μοιάζει να εξελίσσεται σε ένα παραδείσιο περιβάλλον λαμπερό ήλιο, καταγάλανα νερά, ήσυχη θάλασσα την οποία ήταν χάρμα οφθαλμών να τη βλέπεις καθώς την διέσχιζαν τη μέρα και το βράδυ με τα πολύχρωμα πλουμιστά φωτάκια τα καραβάκια. Καιρός είναι να μιλήσουμε για τον βαρδάρη.
Σε ένα προσφυγικό χωριό όπως η Περαία, που οι κάτοικοί του προέρχονταν από την Αν. Θράκη και την Μικρασία ο Βαρδάρης ήταν πρωτόγνωρος. Από την πρώτη χρονιά που ήρθανε τον γνώρισαν για τα καλά. Όταν έπιανε, σάρωνε στο διάβα του ό,τι έβρισκε. Κι αν κρατούσε μέρες λέγανε καλώς τον «ήρθε με τα παιδιά του».

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 19

Του Αντώνη Ματζάρη
Ο χρόνος που περιγράφω αυτές τις ιστορίες είναι ασυνεχής. Δεν γίνεται δηλαδή αναφορά για ανθρώπους, πράγματα και τεκτενόμενα με τη μορφή ημερολογίου γιαυτό πιθανόν να εμφανίζονται πισωγυρίσματα στην αφήγηση.
Μερικές φορές το απαιτεί η ενότητα όπως η αναφορά μου στην πλαζ της Αγίας Τριάδας ή στις καινούριες γεύσεις που μπήκανε στην περίοδο που αναφέρομαι. Εδώ πρέπει να εξομολογηθώ και κάτι.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 18 ΝΕΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ

Του Αντώνη Ματζάρη
Όταν κατεβήκαμε από το σπίτι της άνω Περαίας σαυτό της κάτω Περαίας Αμπελοκήπων 21(33) ήταν πρώτη Ιανουαρίου του 1960. Τότε τα σπίτια στον κάμπο ήταν ελάχιστα Στην Αμπελοκήπων ξεκινώντας από τη Θερμαϊκου προς τη λεωφόρο Θεσσαλονίκης ήταν το σπίτι του Νιζάμη (Αμπελοκήπων 13) το σπίτι υπάρχει ακόμα. Του Κώστα Καλαϊτζή (Αμπελοκήπων 22) απέναντι του Κώστα Ανθουλάκη (Αμπελοκήπων 29) έγινε πολυκατοικία και το δικό μας (Αμπελοκήπων 31) υπάρχει ακόμα. Τα γράφω αυτά για να δείξω ότι είμαστε τόσο αραιοκατοικημένοι ώστε μπορούσαμε να δούμε από το σπίτι μας το λεωφορείο όταν ερχότανε από του Νέους Επιβάτες. Σαυτή την ερημιά λοιπόν και συγκεκριμένα στην θέση Θερμαϊκού 152 (Δημοκρατίας) σήμερα ερείπιο έκτισε την πρώτη χασαποταβέρνα στη νοτιοανατολική ακτή του Θερμαϊκού ο
Μανόλης Τσιφρής. Όλοι οι Περαιώτες τον λυπόμασταν που πήγε και έκανε μαγαζί στην ερημιά. Ψυχή δεν θα πατούσε.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 17 Πλαζ Αγίας Τριάδας

Του Αντώνη Ματζάρη
Θα ήταν παράλειψη αν με όλη αυτή μου την αναφορά στα καλοκαίρια της Περαίας δεν έγραφα και για την πλαζ της Αγίας Τριάδας ό,τι καλύτερο έχει γίνει από άποψη τουριστικής ανάπτυξης στις νότιες ακτές του Θερμαϊκού.
Το κάμπινγκ άρχισε να φτιάχνεται τη δεκαετία του 1960 δίπλα στο ανατολικό όριο του οικισμού της Αγίας Τριάδας εκεί που υπήρχαν από τα πιο εύφορα αμπέλια. Ίσως γιαυτό υπήρξε αντίδραση για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις προκειμένου να δημιουργηθεί η έκταση των 124 στρεμμάτων, που απαιτείτο για

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 16 Έρωτες και συντελεστές δόμησης

Του Αντώνη Ματζάρη
Αυτό που ήθελα να δείξω ξεκινώντας αυτή τη δημοσίευση ήταν πως ένα χωριό έχοντας το συγκριτικό πλεονέκτημα της παραλιακής ζώνης μετεξελίχθηκε και από αγροτική κοινωνία έγινε ημιαστική και τελικά σήμερα αστική.
Αυτό για να ολοκληρωθεί ακολούθησε τρία στάδια
Το πρώτο στάδιο είναι ο παραθερισμός, που χρονικά καλύπτει τη δεκαετία του 50 και χωρίζεται σε δύο μέρη όχι απόλυτα διακριτά.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 15 ΣΤΕΚΙΑ ΙΙ

Του Αντώνη Μαντζάρη
Σύμφωνα και από κάτι δημοσιεύσεις φίλων μου αναδεικνύεται η απάτη της λειτουργίας δήθεν του ιατρείου του Ε.Ε.Σ στο συγκεκριμένο οικόπεδο. Τα μόνα ιατρικά υλικά που είχαν ήταν μπαμπάκι, οινόπνευμα άντε και οξυζενέ. Κανένας εξοπλισμός για διάσωση σε περίπτωση πνιγμού. Απλώς χρησιμοποιούσαν το οίκημα για να μένει καμιά νοσοκόμα, που το μόνο που έκανε ήταν να ψαρεύει.
Καμιά φορά έριχνε τα δίχτυα και στους νεαρούς που συχνάζανε μπροστά στην αμμουδιά του Ε.Ε.Σ. Έτσι όμως δικαιολογούσε την ιδιοκτησιακή της παρουσία.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 14 ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ Ι

Του Αντώνη Ματζάρη
Τα καλοκαίρια οι νόμοι του χάους διαμορφώνανε τα στέκια, δηλαδή τα μέρη που μαζευόμαστε εκείνα τα καλοκαίρια της ξεγνασιάς και του ονείρου.
Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι πώς και γιατί τα στέκια δημιουργούνταν στους συγκεκριμένους χώρους.
Ένας λόγος ήταν να υπάρχει καλή αμμουδιά, ένας άλλος να είναι κοντά ένα κέντρο, που συνήθως προσέφερε καμπίνες και ντουζ και για μας τους νέους, να υπάρχουν όμορφες παραθερίστριες γιατί με το μυαλό μας μπαϊράκι πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να τις ..ρίξουμε.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ 13

Του Αντώνη Ματζάρη
Ο παραθερισμός και οι διακοπές γινόταν τότε σε μέρη, που ήταν κοντά στην πόλη και τέτοια μέρη ήταν η Περαία, οι Νέοι Επιβάτες, η Αγία Τριάδα κατά κύριο λόγο και κατά δεύτερο λόγο η Μηχανιώνα και η Επανομή. Η Χαλκιδική μέχρι και τη δεκαετία του 60
ήταν τόπος άγνωστος.
Όταν βρισκόντουσαν οι παραθεριστές, δημιουργούσαν παρέες μεταξύ τους ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια, την γνωριμία από την κοινή φοίτηση των παιδιών τους (Αμερικάνικο κολέγιο, Καλαμαρί, Δημόσιο) και την επαγγελματική τους κατάσταση.