Τα τραγικά γεγονότα της 7ης Μεραρχίας του ΔΣΕ

Βρισκόμαστε στους τελευταίους μήνες του 1949. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει, με την κατάληψη του Γράμμου και την αποχώρηση των δυνάμεων του ΔΣΕ προς την Αλβανία. Αυτό γνωρίζουμε όλοι – αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι: ο ΔΣΕ εξακολουθεί να μάχεται σε ελληνικό έδαφος! Πρόκειται για την 7^ηΜεραρχία, της Θράκης, η οποία έχει επιφορτιστεί με το δύσκολο καθήκον να υλοποιήσει την (παρανοϊκή) πολιτική του «όπλου παρά πόδα» σε συνδυασμό με την ύπαρξη αντάρτικης δύναμης σε ελληνικό έδαφος, «σα μέσο πίεσης στο μοναρχοφασισμό»:

http://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_83_09-02-97_12.jsp

και

http://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_91_21-02-97_13-14.jsp

Η Θράκη διαλέχτηκε για γεωγραφικούς λόγους, λόγω της γειτνίασής της με τη φιλική προς τον ΔΣΕ Βουλγαρία. Η 7^η Μεραρχία θα είχε έτσι ένα σταθερό σημείο στήριξης. Ωστόσο, η 7^η Μεραρχία δεν είχε να παρουσιάσει σημαντική δράση, τουλάχιστον μετά το καταστροφικό πολιτικά (για το ΚΚΕ και το ΔΣΕ) χτύπημα της Δράμας (Αύγουστος 1949). Κύρια αποστολή της ήταν η συντήρηση της ένοπλης παρουσίας της, εν αναμονή των εξελίξεων. Όμως, η τελευταία μεραρχία του ΔΣΕ είχε άδοξο τέλος, αφού ουσιαστικά αυτοδιαλύθηκε, με τρόπο βάρβαρο και ατιμωτικό για δεκάδες ιδεολόγους μαχητές της, οι οποίοι βασανίστηκαν άγρια, εκτελέστηκαν και σπιλώθηκαν ως πράκτορες και προδότες από τους ίδιους τους συντρόφους τους. Αυτά που θα αφηγηθώ στη συνέχεια βασίζονται στο ομότιτλο με το ποστ βιβλίο του Γιώργου Γκαγκούλια (από τη σειρά ΒΗΜΑ μαρτυρίες) και σε άλλες πηγές.