ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΘΑΥΜΑ!

Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου

Μια συγκλονιστική αποκάλυψη που φαίνεται ότι καταρρίπτει έναν (ακόμα) βενιζελικό / «δημοκρατικό» (αντιδεξιό) μύθο.

Επί ένα σχεδόν αιώνα, αρχής γενομένης από το 1930, η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται ανηλεώς με ένα -όπως αποδεικνύεται- τερατώδες ιστορικό ψεύδος!

Ότι ο περιβόητος Νόμος 2870 του 1922, (ΦΕΚ 119 της 20.7.1922), ψηφίστηκε από την τότε φιλοβασιλική κυβέρνηση, ειδικά για να παρεμποδιστεί η μαζική έλευση στην Ελλάδα, των Ελλήνων προσφύγων τής Μικράς Ασίας, των θυμάτων, δηλαδή, της «διαβλεπόμενης» από την κυβέρνηση ως βέβαιης και επικείμενης, καταστροφής (κατάρρευση μετώπου)· οι «ανάλγητοι» εκείνοι κυβερνήτες, άφησαν, τάχα, ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας στο έλεος των μανιασμένων Τούρκων, για μη «μιάνουν», με τον ερχομό τους εδώ, την Αθήνα και «χαλάσουν» Παλάτι…

Πρώτη η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (Πολύμερος Μοσχοβίτης, φανατικός βενιζελικός, 1930), συνέδεσε άμεσα τον Νόμο αυτόν με την «προμελετημένη εγκατάλειψη [από την τότε κυβέρνηση] του μικρασιατικού Ελληνισμού εις το τουρκικό μαχαίρι», για να την ακολουθήσουν η εφημερίδες ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ (Παντελής Καψής, 1932) και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ (1934).

Το βαρύ πυροβολικό τής «Δημοκρατικής Παράταξης» στην υπόθεση αυτήν, πλάκωσε το 1962, δια του μικρασιατικής καταγωγής δημοσιογράφου (και μετέπειτα υπουργού τού ΠΑΣΟΚ) Γιάννη Καψή, την εποχή που ο άνθρωπος αυτός ήταν διευθυντής τής εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, και ο γνωστός ως «Ανένδοτος Αγώνας» τής Ενώσεως Κέντρου (του Γεωργίου Παπανδρέου) εναντίον τής Δεξιάς (ΕΡΕ), βρισκόταν στο αποκορύφωμά του…

Στο γνωστό βιβλίο του «Χαμένες Πατρίδες» (Αθήνα, 1962) που επανεκδόθηκε κάμποσες φορές, ο Γιάννης Καψής γράφει: «Η σκηνοθεσία τού μεγάλου δράματος είχε συμπληρωθεί. Η εκκένωση της Μικράς Ασίας αποφασισμένη – δεν έμενε παρά η εκτέλεση, που είχε ανατεθεί στον Χατζηανέστη [!!]. Και την τελευταία στιγμή οι Κυβερνήτες τής Αθήνας απαγορεύουν τη μετανάστευση των Μικρασιατών. Είναι εξοργιστικό ψέμα, ότι ήθελαν να αποφύγουν τη δημιουργία προσφυγικού ζητήματος. ……………………… Άλλος ήταν ο λόγος, που οδήγησε στην απαγόρευση της μετανάστευσης: Οι Μικρασιάτες είχαν το μίασμα του Βενιζελισμού – ήταν προτιμότερο να σφαγούν από τους διψασμένους για αίμα Τσέτες, παρά να μεταφέρουν τις επαναστατικές ιδέες τους στην Ελλάδα» (!!!)

Στη έκδοση του 1989 που έχω ελόγου μου, η δηλητηριώδης αυτή φράση βρίσκεται στη σελίδα 201 του παραπάνω βιβλίου.

Ακολούθησαν, στην ίδια ακριβώς «γραμμή», ο Φοίβος Γρηγοριάδης με το βιβλίο του «Μικρά Ασία», (Αθήνα 1971), ο μέγας τών γραμμάτων μας Ηλίας Βενέζης, με το πασίγνωστο βιβλίο του (που βρίσκεται στη 11η έκδοσή του) «Μικρασία, Χαίρε», (Αθήνα, 1974), η Βικτωρία Σολωμονίδου («Βενιζέλος – Στεργιάδης, μύθος και πραγματικότητα», στο «Βενιζέλος: Κοινωνία – Οικονομία – Πολιτική», Αθήνα 1989) και άλλοι πολλοί, με προεξάρχοντα, τελευταία, τον ποντιακής καταγωγής ιστορικό Βλάση Αγτζίδη. Αυτό ακριβώς διδάσκονταν επί δεκαετίες τα Ελληνόπουλα (και καθόλου δεν αποκλείω να διδάσκονται ακόμα) στη Γ΄ Λυκείου. (Δες Ιστορία τής τρίτης και τέταρτης Δέσμης, «Θέματα νεότερης και σύγχρονης Ιστορίας από τις πηγές», σελ. 364 και 385).

Και εμφανίζεται, κυριολεκτικά από το πουθενά, ένας εξαιρετικός ερευνητής, με σπουδές στους Υπολογιστές, στη Διοίκηση Επιχειρήσεων αλλά και στην Ιστορία (Νεότερη και Σύγχρονη), και αποδεικνύει με αδιάσειστα, κατά τη γνώμη μου, αρχειακά στοιχεία ότι ο περιβόητος αυτός Νόμος (δηλαδή ο Ν. 2870 τού 1922), ΔΕΝ έγινε για τον λόγο που, όπως φαίνεται, άκριτα και ανέρειστα υποστήριζαν και υποστηρίζουν όλοι οι παραπάνω, (δηλαδή για να παρεμποδιστεί η μαζική έλευση στην Ελλάδα, των Ελλήνων Μικρασιατών – θυμάτων τής διαβλεπόμενης ως βέβαιης και επικείμενης καταστροφής), αλλά, κυριότατα, για να παρεμποδιστεί η άτακτη μαζική έλευση στην Ελλάδα μεγάλου πλήθους πανικόβλητων και εξαθλιωμένων Ελλήνων κυριότατα, τής Νότιας Ρωσίας, (πολλοί από τους οποίους ήταν γνωστό ότι έπασχαν από φοβερές μεταδοτικές νόσους, όπως πανώλη, χολέρα, εξανθηματικό τύφο κτλ.), οι οποίοι, μετά την εκεί επικράτηση του μπολσεβικισμού (κομμουνισμού) και την υπογραφή τού (ολέθριου για την Ελλάδα) σοβιετο – κεμαλικού Συμφώνου (1921), δεν αισθάνονταν καθόλου ασφαλείς στις εστίες τους.

Πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Δ. Βλάσση και για το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του υπό τον τίτλο «Πρόσφυγες, Οικονομία και Νομοθεσία κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία», (εκδόσεις «Δούρειος Ίππος», Αθήνα 2020).

Πάντα κατά τον Κωνσταντίνο Βλάσση:

1) Ο Ν. 2870/1922, («Περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής»), κατατέθηκε στη Βουλή -και ψηφίστηκε «κατ’ αρχήν» ως κατεπείγων- την 31.5.1922, εν μέσω πρωτοφανούς προσφυγικής κρίσεως, ενώ διεφαίνετο / διεγράφετο ως άμεσα επικείμενη η ανεξέλεγκτη άφιξη στην Ελλάδα πολλών δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων κυριότατα, της Νότιας Ρωσίας, και ενώ η χώρα είχε ήδη δεχθεί στο έδαφός της ογδόντα τουλάχιστο χιλιάδες Έλληνες της Ρωσίας (Σοβ. Ένωσης).

Θυμίζω ότι οι Ρώσοι (Σοβιετικοί) έπνεαν τότε μένεα εναντίον τών Ελλήνων τής πατρίδας τους, λόγω τής γνωστής εκστρατείας μας στην Μεσημβρινή Ρωσία (1919), στο πλευρό τών Συμμάχων (Αντάντ), εναντίον τών μπολσεβίκων, με αντάλλαγμα την υπόσχεσή τους (των Συμμάχων) για άμεση προώθηση των ελληνικών εδαφικών διεκδικήσεων στην Ανατολή (Οθωμανική Αυτοκρατορία)…Θυμίζω ακόμα ότι, την ώρα εκείνη, η Ελλάδα, βρισκόταν στα έσχατα όρια των αντοχών της σε αίμα και χρήμα, έχοντας 350.000 άνδρες υπό τα όπλα, στο πλαίσιο της, τελικά ολέθριας, Μικρασιατικής Επιχείρησης (1919-1922).

Ο Νόμος ψηφίστηκε κατ’ άρθρον (α΄συζήτηση) στις 9.6.1922 και κατ’ άρθρον (β΄συζήτηση) και «εις το σύνολον» στις 11.6.1922, για να δημοσιευθεί, τελικά, στις 20.7.1922 (ΦΕΚ 119/20.7.1922), ένα, δηλαδή, μήνα προ τής ανείπωτης εκείνης Καταστροφής.

2) Ο συγγραφέας κατάφερε να εντοπίσει την «Εισηγητική Έκθεση» του Νόμου αυτού, η οποία εθεωρείτο χαμένη!! Η έκθεση αυτή δημοσιεύεται στις σελίδες 309-310 του βιβλίου του.

3) Καμία επίσημη αντίδραση, (από το «Κόμμα τών Φιλελευθέρων» ή από κάποιο στέλεχός του ή από τον αντιπολιτευόμενο Τύπο -με εξαίρεση ένα οξύτατο δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ μετά την αρχική [α΄] κατ’ άρθρον συζήτηση), δεν προκάλεσε η ψήφιση και η θέση σε ισχύ, του Νόμου αυτού!!

4) Στη γνωστή, πολύκροτη Δίκη (1922) που κατέληξε στην εκτέλεση των έξι, αυτός ο (υποτίθεται «εγκληματικός» και «αντιπροσφυγικός») Νόμος, ΔΕΝ απετέλεσε στοιχείο κατηγορίας για κανέναν από τους κατηγορουμένους!

5) Ο Νόμος αφορούσε σε πρόσωπα ομαδόν ερχόμενα «εκ της αλλοδαπής». Μετά τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), η Ανατολική Θράκη ως τις παρυφές τής Πόλης, και η περιοχή Σμύρνης ΔΕΝ είναι επ’ ουδενί «αλλοδαπή» για την Ελλάδα! Η Ελλάδα ελέγχει ουσιαστικά και διοικεί τις περιοχές αυτές, διαθέτει εκεί Ύπατους Αρμοστές, φορολογεί, επιστρατεύει, δικάζει, στήνει Πανεπιστήμιο (Σμύρνη).

6) Ο Νόμος αυτός δεν απειλούσε ποινικά τους ομαδόν ερχομένους (πρόσφυγες), αλλά μόνο τους πλοιοκτήτες, πλοιάρχους, πράκτορες κτλ, δηλαδή τους εμπλεκόμενους στην παράνομη μεταφορά.

7) Στον βαθμό που ο περιβόητος αυτός Νόμος πρόλαβε να εφαρμοσθεί, η εφαρμογή του υπήρξε ελαστική και επιεικής.

8) Αυτός ο τάχα «εγκληματικός» και «αντιπροσφυγικός» Νόμος, που ψηφίστηκε τάχα για να εγκαταλειφθούν (πάντα εσκεμμένα) οι Έλληνες της Μικράς Ασίας στην τύχη τους και «για να σφαγούν από τους διψασμένους για αίμα Τσέτες» (Γ. Καψής), από ΠΟΥΘΕΝΑ, κατά τον συγγραφέα, δεν προκύπτει ότι καταργήθηκε από το νέο καθεστώς!!

«…. Σε συλλογή ολόκληρης της ισχύουσας ελληνικής νομοθεσίας από την Επανάσταση του 1821 έως το 1931, ο νόμος αναφέρεται [ως ισχύων] στο οικείο κεφάλαιο του 1922, …….. δίχως να παρατίθενται οι πρόνοιές του. ……………… Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κάποια μνεία αντικατάστασης ή ακύρωσης του νόμου.» !!!

9) Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Νόμος αυτός «πέρασε στα μουλωχτά, χωρίς να γίνει επ’ αυτού καμία συζήτηση», όπως δέχεται ο μεγάλος Ηλίας Βενέζης, βασισμένος στη μαρτυρία τού «καλού γνώστη τών πραγμάτων» Κ. Δεσποτόπουλου…

10) Η δημοσίευση του Νόμου αυτού την 20.7.1922, ένα μόλις μήνα πριν από την Καταστροφή, δεν είναι παρά σύμπτωση. Όταν ψηφιζόταν ο Νόμος αυτός «εις το σύνολον» (11.6.1922), ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορούσε να φανταστεί αυτά που θα ακολουθούσαν…

Δική μου σκέψη:

Αν και τα (πλείστα όσα) ατράνταχτα αρχειακά στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας, με έχουν πείσει ότι ο Νόμος αυτός, (αντίθετα με ό,τι ξέραμε ως τώρα), ΔΕΝ ψηφίστηκε από την τότε κυβέρνηση, με την (άθλια και αποτρόπαιη) «πρόθεση» να αφεθούν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας στο έλεος των Τούρκων για να μη «μιάνουν» την Αθήνα και «χαλάσουν» το Παλάτι, είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ ότι, όταν το μέτωπο κατέρρευσε, η τότε κυβέρνηση προσπάθησε πράγματι, αρχικά, (ή, τουλάχιστο, εξέφρασε σαφέστατα την πρόθεση) να παρεμποδίσει κατά το δυνατόν τη μαζική Έξοδο των Ελλήνων τής περιοχής αυτής.

Το αποδεικνύουν, νομίζω, τα τηλεγραφήματα που αντηλλάγησαν την 22 Αυγούστου, μεταξύ τού ύπατου αρμοστή Στεργιάδη και του τότε πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, τα οποία μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/…/e-apayoreese-exodoe-ton…

Θεωρώ, όμως, ότι αυτή η σχεδόν «παρορμητική» προσπάθεια, η οποία και εγκαταλείφτηκε ταχύτατα, δεν αποσκοπούσε στην καταστροφή / εξόντωση τού μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά απέβλεπε στο να παραμείνει ο Ελληνισμός αυτός, κατά το δυνατόν, στις εστίες του, εν αναμονή καλύτερης ευκαιρίας στο μέλλον…Δεν θα ήταν, δα, και η πρώτη φορά που ο Ελληνισμός τής Σμύρνης, της Πόλης και γενικότερα της Ανατολής, θα υφίστατο φοβερά δεινά (σφαγές, δηώσεις, διωγμούς).

Όταν η κυβέρνηση συνειδητοποίησε το μέγεθος της Συμφοράς, έκαμε αποδεδειγμένα ό,τι (της) ήταν δυνατόν να κάμει, για να σώσει όσους γινόταν περισσότερους από τους άτυχους εκείνους Έλληνες, δίνοντας, βεβαίως, προτεραιότητα στη διάσωση του μη αιχμαλωτισθέντος Στρατού.

Προσωπικά, δεν βρίσκω αρκούντως «πειστικόν» επί της ουσίας τον διάλογο που (υποτίθεται ότι) διημείφθη στη Σμύρνη μεταξύ τού τραγικού Στεργιάδη και του Γεωργίου Παπανδρέου, λίγο πριν από την Καταστροφή, τον οποίον διάλογο μας παρέδωσε ο φανατικός βενιζελικός Γ. Δαφνής (1954):

Σ: «Βλέπω την κατάρρευσιν»

Π: «Και γιατί δεν ειδοποιείς τον κόσμον να φύγη;»

Σ: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξη ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα, θα ανατρέψουν τα πάντα». (!!)

(Δες Γρηγ. Δαφνής, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», Αθήνα 1974 (1954), τόμοςΑ΄, σελ. 16).

Τα μεγάλα λόγια για τις (πράγματι τεράστιες) ευθύνες τών αντιβενιζελικών κυβερνήσεων της περιόδου 1920-1922, είναι εύκολα.

«Ανάγκα», όμως, «και θεοί πείθονται».

Στις 31 Δεκεμβρίου 1922, η παντοδύναμη επαναστατική κυβέρνηση του 1922 (Πλαστήρας) ενημερώνει τον Έλληνα εκπρόσωπό της στην Κωνσταντινούπολη:

«Λόγω καταστάσεως ενταύθα, ……., κυβέρνησις αδυνατεί δεχθή μεταφοράν προσφύγων εκ Πόντου Ελλάδα. Θα δυνηθώμεν μόνον αντιμετωπίσωμεν μεταφοράν Ποντίων απόρων ευρισκομένων ήδη εν Κωνσταντινουπόλει, αποκλειομένης, ενοείται, πάσης νέας μεταφοράς εκ Πόντου εις Κωνσταντινούπολιν» (!!!)

Με 1.000.000 πρόσφυγες να έχουν κατακλύσει την Ελλάδα, η (από χέρι φιλοπροσφυγική) επαναστατική κυβέρνηση, δηλώνει πρακτική αδυναμία να δεχθεί άλλους πρόσφυγες… Και αυτό, τη στιγμή που στον άγρια κεμαλοκρατούμενο Πόντο, οι ζωές πάρα πολλών δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων Ποντίων, βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο! (σελ. 274).Κανείς, όμως, απ’ ό,τι ξέρω, δεν κατηγόρησε, τότε ή αργότερα, την Επανάσταση και τον «Θεό» τής «Δημοκρατικής Παράταξης» Νικόλαο Πλαστήρα, για εγκληματική αναλγησία, ή για εσκεμμένη εγκατάλειψη των Ποντίων…

Κανείς δεν μίλησε για «αίσχος» και «βδελυγμία» τού Πλαστήρα και της κυβέρνησής του, εις βάρος τού «Αλύτρωτου Ελληνισμού»…

ΥΓ Θερμά και ειλικρινή συγχαρητήρια στον συγγραφέα, και να ’ναι το (εξαιρετικά διαφωτιστικό) βιβλίο του αυτό, καλοτάξιδο!