Απόψεις

Υπήρξε εαμική βία και στρατόπεδα συγκέντρωσης «αντιδραστικών»;

5ab81-taskitsathskatoxhs281129

Ο αγαπητός Νίκος Σαραντάκος ξεκινάει την πολύ ενδιαφέρουσα, από λεξικογραφική άποψη, ανάρτησή του για την Ορθοκωστά του Βαλτινού, με την ακόλουθη φράση: 

Το μυθιστόρημα «Ορθοκωστά» του Θανάση Βαλτινού δεν το είχα διαβάσει, ήξερα όμως ότι έχει ως θέμα του την τρομοκρατία που υποτίθεται ότι άσκησε το ΕΑΜ στην Πελοπόννησο το 1943 και το 1944. Η Ορθοκωστά είναι ένα μοναστήρι στην Κυνουρία στο οποίο υποτίθεται ότι λειτουργούσε επί Κατοχής στρατόπεδο συγκέντρωσης «αντιδραστικών».

https://sarantakos.wordpress.com/2017/05/04/orthokosta/

Εύλογα τίθενται δύο ερωτήματα, στον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Εμφύλιο της δεκαετίας του 1940:

α. Άσκησε τρομοκρατία το ΕΑΜ το 1943 -44 στην Πελοπόννησο (και αλλού) ή πρόκειται για αναπόδεικτες παραδοξολογίες των αντιεαμικών;

β. Λειτούργησαν επί Κατοχής στρατόπεδα συγκεντρώσεως των «αντιδραστικών», στην Πελοπόννησο (και αλλού);

Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.

  1. Η Μαρία Φιλοσόφου έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή με θέμα Τα ανταρτοδικεία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ΕΑΜ στην Αχαΐα, στην οποία μπορεί να βρει κανείς λεπτομερή και τεκμηριωμένα στοιχεία:  https://greekcivilwar.wordpress.com/2017/02/15/gcw-928/
  2. Σε μια δική μου ανάρτηση με τίτλο Θεόδωρος Ζέγκος, ο Έλληνας Νικολάι Γιεζόφ, παρουσιάζεται η κόκκινη τρομοκρατία σε Αργολίδα – Κορινθία κατά τη διάρκεια του 1944 με ποικίλα στοιχεία και μαρτυρίες, κυρίως όμως με το απολογητικό υπόμνημα του ίδιου του Θ. Ζέγκου προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:   https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/08/08/gcw-426/ Στο μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, που φυλάσσεται στα ΑΣΚΙ, δίνονται από πρώτο χέρι οι λεπτομέρειες του μηχανισμού που είχε στηθεί στην περιοχή, σε υλοποίηση αποφάσεων της καθοδήγησης του ΚΚΕ (οι οποίες όμως αφορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τις άλλες οργανώσεις της Εαμικής αντίστασης)
  3. Σε άλλη ανάρτηση των «σημειώσεων» τεκμηριώνεται με ντοκουμέντα συνδιασκέψεων του ΕΑΜ και αρθρογραφία εαμικών εφημερίδων, ότι αυτό που φαίνεται αδιανόητο σήμερα σε κάποιους είχε επισημανθεί και στηλιτευτεί από το ίδιο το ΕΑΜ, ως σημαντικότατο πολιτικό πρόβλημα:  https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/11/17/gcw-616/
  4. Πλήθος στελέχη του ΚΚΕ επί Κατοχής έχουν αφήσει σχετικές μαρτυρίες και εκτιμήσεις για το θέμα που συζητάμε. Ενδεικτική είναι η αφήγηση του Βασίλη Μπαρτζιώτα για την ΟΠΛΑ και τη δράση της:  https://greekcivilwar.wordpress.com/2017/02/09/%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να παραθέσω περισσότερες αναφορές για τη Ρούμελη, τη Μακεδονία, τον Έβρο ή άλλες περιοχές, στις οποίες τα δύο ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή απαντώνται θετικά: ναι, το ΕΑΜ άσκησε τρομοκρατία (και πραγματοποίησε πολλές αδικαιολόγητες δολοφονίες) και λειτούργησε πλήθος στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατουμένων επί Κατοχής. Όχι περιστασιακά, όχι τυχαία, όχι αυθόρμητα – ανοργάνωτα, αλλά με οργανωμένο, «θεσμικό» τρόπο, στη βάση αποφάσεων και εντολών της καθοδήγησης του ΚΚΕ, με αξιοθαύμαστη για τα δεδομένα της εποχής επιμονή, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα. Σήμερα είναι γνωστά τα πάντα: οι τόποι, οι άνθρωποι (θύτες και θύματα), οι ακριβείς ημερομηνίες, οι παρεμπίπτουσες τοπικές βεντέτες που εντάχθηκαν στον κύκλο του αίματος με πολιτικό προσωπείο, οι αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων και οργανώσεων (του ΕΑΜ) που αντέδρασαν στην εμφύλια βία, με άλλοτε άλλο βαθμό αποτελεσματικότητας. Παράλληλα έχει τεκμηριωθεί επαρκώς (αν και δεν είναι «κοινός τόπος») ότι η ρωμαλέα και θαυμαστή Αντίσταση της Κατοχής ήταν ταυτόχρονα και κοινωνική Επανάσταση, που εκρηγνυόταν  ή ηρεμούσε κατά διαστήματα και κατά τόπους, ανάλογα με τους σχεδιασμούς και τις πολιτικές προτεραιότητες της ηγεσίας του ΚΚΕ – χωρίς να σημαίνει ότι η ηγεσία αυτή είχε σε όλες τις περιπτώσεις τον απόλυτο έλεγχο.

Ελπίζω το παρόν να είναι χρήσιμο ερέθισμα σε όσους αναγνώστες ενδιαφέρονται περισσότερο να κατανοήσουν τι συνέβη πραγματικά στη φοβερή δεκαετία του ’40 και λιγότερο να επιβεβαιώσουν την α ή τη β παγιωμένη παραδοσιακή αφήγηση.

*

Το σκίτσο είναι του Φωκίωνα Δημητριάδη. 

 

 

 

9 σκέψεις σχετικά με το “Υπήρξε εαμική βία και στρατόπεδα συγκέντρωσης «αντιδραστικών»;”

  1. Από τη συζήτηση στο φ/μπ

    Iassonas Chandrinos «πλήθος στελεχών του ΚΚΕ επί Κατοχής έχουν αφήσει σχετικές μαρτυρίες για το θέμα που συζητάμε…». Really? 🙂

    Panos Zervas Εγώ που δεν είμαι επαγγελματίας έχω δει πολλές. Really! 🙂

    Panos Zervas Ο Γκαγκουλιάς (και άλλοι καμιά 10αριά Εβρίτες) για τον Έβρο. Ο Κωστόπουλος για τη Δυτική Μακεδονία. Συνδιασκέψεις του ΕΑΜ για το Μωριά. Και ΠΛΗΘΟΣ ακόμα.

    Iassonas Chandrinos Panos Zervas οκ, προφανώς με μπέρδεψε το «στέλεχος του ΚΚΕ», εγώ προσωπικά του δίνω πιο σφιχτο περιεχόμενο. Μπαρτζιώτας-Ρούσος-Χατζής-Βλαντάς-Κωτσάκης, τέτοια.

    *

    Γιάννης Παπαγρηγορίου Τα περί κόκκινης τρομοκρατίας είναι παραμύθια της Χαλιμάς των δοσίλογων, προκειμένου να δικαιολογήσουν τον επαίσχυντο ρόλο τους. Για τον οποίο μετά την αποχώρηση των προστατών τους ήταν επόμενο να πληρώσουν ακόμα και με την άθλια ζωή τους για την απόδοση του κοινού αισθήματος περί δικαιοσύνης. Όπως έγινε σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη. Κι ένας λόγος που η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μια σοβαρή δεξιά, σαν την υπόλοιπη Ευρώπη, ήταν ότι δεν εκτελέστηκαν- όπως έπρεπε- όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών και των άλλων κατακτητών.

    Panos Zervas Γιάννη, τα στοιχεία που παραθέτω (ενδεικτικά) είναι απολύτως συγκεκριμένα και τσεκαρισμένα. Μπορούμε να συζητήσουμε επ’ αυτών (δηλαδή επί της ουσίας) ή και όχι. Ες αύριον.

    Μου αρέσει!

  2. Anikitos Makrenoglou Οποιαδηποτε αντικαθεστωτικη ενεργεια σε οποιαδηποτε εποχη δεν χαρακτηριζεται τρομοκρατικη απο το καθεστως και επαναστατικη απο τους αντικαθεστωτικους? Και σε εκεινη την περιοδο εθνικο χαρακτηριζοταν οτι ηταν φιλογερμανικο και αντεθνικο οτι ηταν κατα των γερμανων. Η πραξη του Μανολη Γλεζου φανταζομαι θα χαρακτηριστηκε αντεθνικη ενεργεια.

    Ioanna Achei Τι κρίμα! Η «κόκκινη βία» δεν πήρε ούτε τις διαστάσεις που όφειλε, ούτε στόχευσε πάντα στα πρόσωπα που έπρεπε… Έγινε πολύ της μόδας όμως τελευταία και ανοήτως συζητάμε. Υπάρχει μωρέ πόλεμος και επανάσταση χωρίς βία;

    Konstantinos Mitroudis Η αμήχανη στιγμή που παραθέτεις στοιχεία για τυφλούς μακελάρηδες και σου μιλούν για «καλή βία», «αντικαθεστωτικές ενέργειες» και «προβοκάτσια της δεξιάς».

    Evangelos Spinthakis Η προσωπική μου απάντηση στο ερώτημα του Πάνου, είναι ΝΑΙ, υπήρξαν. Δεν μου άρεσε όταν το έμαθα από οικογενειακες ιστορίες, αλλά έτσι ήταν. Αυτό βεβαίως δεν αμαυρώνει την εθνική αντίσταση του ΕΑΜ. Απλώς δείχνει την κατάντια του ανθρώπινου είδους σε εμφυλίους πολέμους. Τα έχει γράψει ο Θουκυδίδης εδώ και τόσα χρόνια. Δεν εκπλησσόμεθα…

    Panos Zervas Και στην Κρητη;

    Evangelos Spinthakis Η συγκεκριμένη ιστορία είναι από την Κορινθία. Στην Αργολιδοκορινθία υπήρχαν γεροί πυρήνες χιτών και τα πράγματα οξύνθηκαν, την πλήρωσαν και πολλοί άσχετοι ως συνήθως

    Evangelos Spinthakis Θείος άσχετος με την αντίσταση, αλλά γιος ιδιοκτήτη λιοτριβιού (δηλ. μεγαλοαστός!) κρατήθηκε 1 μήνα. Την σκαπούλαρε, αλλά έπαθε αφωνία για 3 μήνες. Υστερότερα δεν μίλησε ποτέ για αυτή την ιστορία.

    *

    Anikitos Makrenoglou Μεταξυ ποιων ηταν ο εμφυλιος 41 -44 ? Δεν το καταλαβαινω.

    Evangelos Spinthakis Δεν μίλησα εγώ για εμφύλιο 41-44

    Anikitos Makrenoglou σορρυ, 43-44 λεει ο τιτλος. Αφου ειχαμε κατοχη, πως πολεμουσαν δεξιοι με κομμουνιστεες?

    Panos Zervas Anikitos Makrenoglou Με τον πιο εύκολο τρόπο. Εδώ ΤΩΡΑ διαξάγεται εμφύλιος (με αρκετά άτομα – και κοπέλες) στα νοσοκομεία μετά από πολύ ξύλο, μεταξύ των φοιτητικών υπερ-δυνάμεων της ανταρσύας και των λαφαζαναραίων στο ΑΠΘ!

    Anikitos Makrenoglou Για να υπαρχει εμφυλιος πολεμος πρεπει να υπαρχει τακτικος στρατος του καθεστωτος και ανταρτικος στρατος αντικαθεστωτικων. Η Ελλαδα ειχε τακτικο στρατο? Ηταν υπο διοικηση γερμανικη? Αρα οι μαχες ηταν μεταξυ ελληνογερμανικου στρατου και ατακτων ανταρτων? Και πως οι ανταρτες σαυτη την επριπτωση ειχαν κρυφα ολοκληρα στρατοπεδα?

    Anikitos Makrenoglou Καλα, θα ερθω να μου τα πεις απο κοντα. Την κυριακη ανεβαινω Μακεδονια

    Panos Zervas Anikitos Makrenoglou Θα προσπαθήσω, για 20 λεπτά, με το πρώτο τσίπουρο. Αν δω ότι δεν τα παίρνεις, θα το αφήσουμε για άλλη φορά 😉

    Konstantinos Mitroudis Πάντως ο ορισμός είναι αυτός: εμφύλιος -α -ο [emfílios] : για ένοπλη σύγκρουση ή οξύτατη διαμάχη ή αντιπαράθεση ατόμων ή ομάδων που ανήκουν στο ίδιο ευρύτερο σύνολο (κυρίως φυλή, έθνος, κράτος, οργάνωση κτλ.): ~ πόλεμος / σπαραγμός. Εμφύλια διαμάχη. Εμφύλιες έριδες / συγκρούσεις. Εμφύλιο μίσος. || (ως ουσ.) ο εμφύλιος, για εμφύλιο πόλεμο και ειδικότερα για τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα μετά το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου.

    Πουθενά – και ορθά – δεν αναφέρεται ότι εμφύλιος είναι μεταξύ εθνικού τακτικού στρατού και ανταρτών. Η ιστορία και η πράξη, δείχνουν πως εμφύλιος είναι οι γενικευμένες συγκρούσεις μεταξύ συμπατριωτών, εν ολίγοις.

    Μου αρέσει!

  3. Tomas Zak

    επειδή η ιστορία έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά καθώς αφορά ένα είδος θηλαστικού στον πλανήτη να ξαναθυμήσω κάτι που έγραψα παλιώτερα λόγω προσφυγικού: οι περισσότερες αφηγήσεις Αφγανών που έχω ακούσει συμπυκνώνονται στο εξής: ο/η πατέρας/μάνα/αδερφός/ξαδέρφη ή εγώ δουλεύαμε για το κράτος/στρατό/αστυνομία/αμρικάνους και οι Ταλιμπάν/ το ΙΣΙΣ ήρθαν στο χωριό μας και απειλήσαν όλη την οικογένεια και έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Δε ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αλλά εντελώς ταλμουδικά, κάποιοι θα χαρακτήριζαν αυτούς τους ανθρώπους [και εδώ και εκεί] ως εθνοπροδότες. Βέβαια, η αφήγηση έχει και συνέχεια όπως ξεκαθαρίσματα λογαριασμών επί του προσωπικού μέχρι επιπέδου της κατσίκας του γείτονα ή απειλές για το αν θα διδάξει ένας δάσκαλος το λόγο του θεού στο μισοταλιμπανικό χωριό του και όχι μαθηματικά. Συνεπώς έχουμε να κάνουμε με πολλαπλότητες που αναδυκνείουν ότι στις πολεμικές συράξεις 1) καποιοι βλέπουν ευκαιρίες 2) όλοι τις αντιλαμβάνονται υποκειμενικά

    Omiros Omiridis Τα στελέχη του ΚΚΕ που οργάνωναν ή ανέχθηκαν αυτές τις διώξεις ήταν μέσα στην σταλινική κουλτούρα της συλλογικής/οικογενειακής ευθύνης και εξόντωσης της «αντίδρασης» και έχασαν την ευκαιρία να κάνουν περισσότερα επειδή έχασαν τον εμφύλιο.

    Iassonas Chandrinos αν δε διαχωρίσουμε την εθνικοαπελευθερωτική από την επαναστατική βία δεν πάνε πουθενά αυτές οι συζητήσεις, πέραν από το επίπεδο μιας συλλογής μικροιστοριών. Αν βαφτίζουμε την κάθε πράξη βίας ή την κάθε εκτέλεση «επανάσταση» ή προσπάθεια επιβολής ενός άλλου πολιτικού-κοινωνικού συστήματος τότε δεν έχουμε ούτε τάξη μεγέθους ούτε κατανόηση της εποχής. Η Αριστερά στην Ελλάδα δε διαλύθηκε ως πολιτικός παράγοντας επειδή έχασε τον Εμφύλιο αλλά επειδή ούτε η ίδια δεν μπόρεσε να καταλάβει αν το ΕΑΜ ήταν μια ειρηνική επανάσταση ή μια δυναμική ανατροπής του κοινωνικού συστήματος. Το πράγμα απαντάται μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του ΚΚΕ εκείνη την εποχή, όχι εκ των υστέρων.

    Panos Zervas Ενδιαφέρουσες σκέψεις, αλλά στο πεδίο της γενικότητας. Πχ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φενεού, που τελειώνει η εθνικοαπελευθερωτική και που αρχίζει η επαναστατική βία; Το ρωτάω γιατί από το απολογητικό υπόμνημα του Ζέγκου προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι σαφής η κατηγοριοποίηση. Στο μυαλό και (κυρίως) στη δράση ενός σημαντικού τοπικού στελέχους. Την ίδια εντύπωση αποκομίζω διαβάζοντας τον Μπαρτζιώτα.

    Iassonas Chandrinos Panos Zervas Πάνο για την Πελοπόννησο δε μπορούν να αμφισβητηθούν τόσα στοιχεία και τόσες μαρτυρίες και τα πράγματα μοιάζουνι πιο ξεκάθαρα (κομματικοί ζηλωτές, άγριος διχασμός, ζώνη επιχειρήσεων όλο το 44). Αλλά το πρωτο ερώτημα στο μυαλό του καλοπροαίρετου είναι τι γίνεται την ιδια περίοδο στην Θεσσαλία, την Ήπειρο ή τη Στερεά; Αυτό είναι βασικό θέμα προσέγγισης. Γιατί αν πάμε να κάνουμε άθροισμα αγριοτήτων για να βγάλουμε μια ενιαία εικόνα δομικής (και όχι συγκυριακής) επαναστατικής βίας, τότε, συγνώμη, αλλά αυτή η εικόνα δεν προκύπτει. Επίσης, καλά και ενδιαφέροντα τα έντυπα, η προπαγάνδα και ο θρησκευτικός ζήλος κάποιων κομματικών, αλλά όπως λένε και οι διεθνείς θεωρητικοί της αντικομμουνιστικής βίας πρέπει κανείς να βλέπει τα αποτελέσματα αυτών των προθέσεων. Να μετρά πτώματα με δυο λόγια, όχι κραυγές «θάνατος στην αντίδραση». Γιατί το τελευταίο παντού λεγόταν και παντού ερέθιζε, αλλά δεν εφαρμοζόταν στην ίδια έκταση.

    Panos Zervas Iassonas Chandrinos Υποθέτω ότι στο σύντομο σχολιασμό μου (στο ποστ) πρόσεξες ότι απαντάω ακριβώς σ’ αυτό το ερώτημα. Να μη τα ξαναγράφω εδώ. Το θέμα δεν αφορά μόνο την Πελοπόννησο. «Προκύπτει» και με το παραπάνω, για τους γεωγραφικούς χώρους που έλεγχε το ΕΑΜ. Αλλά και μέσα στην Πελοπόννησο υπήρξαν εστίες (εαμικές – κομματικές) που έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια τη γραμμή για «ξεκαθάρισμα της αντίδρασης». Κάτι τέτοιο συνέβη και στο δικό μου χωριό: ο υπεύθυνος αγνόησε τη λίστα με τα 20 ονόματα «αντιδραστικών» που του έστειλε η περιφερειακή επιτροπή και δεν τους πείραξε. (Μετά οι συμμορίτες της ακροδεξιάς του χωριού τον έσερναν στα καλντερίμια δεμένον στο άλογο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

    Nikolaos Kotsovos Iassonas Chandrinos στην νοτοανατολικη Αργολιδα ξεκινησε απο τα μεσα του 1943 …

    Iassonas Chandrinos Panos Zervas λαμπρά. Κι άλλες τόσες ιστορίες από δεκάδες άλλα χωριά, και στη Ρούμελη που την ξέρω καλά. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτές οι αρκετές περιπτώσεις μη εφαρμογής κομματικών εντολών είναι εξαίρεση ενός βίαιου κανόνα και όχι τυπικές για το ΕΑΜ ως μαζικού κινήματος που επηρέαζε (ουδετεροποιούσε ανά περιπτώσεις) και τη γραμμή του ΚΚΕ. Επαναστατικές εξάρσεις υπήρχαν αλλά δεν έγιναν συμπαγής πολιτική. Και εδώ είναι η διαλεκτική ειδικού-γενικού στην ελληνική περίπτωση.

    Panos Zervas Iassonas Chandrinos Το θέτεις όμορφα. Δεν ξέρω αν οι επαγγελματίες ιστορικοί μπορούν να το απαντήσουν. Όπως είπε κάποιος παλιά (και το επανέλαβε ο Βόγλης πρόσφατα) ήταν μια αδύνατη επανάσταση. Ένα από τα χαρακτηριστικά της ήταν ότι δεν είχε συνέπεια στα ανώτατα κλιμάκια – κι αυτό αντανακλούσε και στον ΕΛΑΣ (και τρέλαινε τον Α.Β, που άλλα του ζητούσαν τη μια βδομάδα και άλλα την άλλη). Τυχαίο ή τοπικό όμως δεν υπάρχει, είναι τέτοια η γεωγραφική διασπορά που αποκλείει αυτή την εκδοχή.

    Ioanna Achei Ιάσονα θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω… Οι κατηγοριοποιήσεις … τετριμμένες… δεν συμβάλουν στην κατανόηση του συγκεκριμένου χθες. Η ειρηνική κοινωνική επανάσταση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δηλαδή η διαδικασία μετάβασης σε μια νέα μορφή εξουσίας, την λαοκρατία, και η στρατηγική της μη γενικευμένης επαναστατικής ρήξης δεν συνεπάγονται αυτομάτως την μη χρήση βίας εναντίον των αντιπάλων, πολλώ μάλλον σε ακραίες καταστάσεις, όπως ο πόλεμος και η αντίσταση που ελαχιστοποίησαν την αξία της ανθρώπινης ζωής… Βία υπάρχει και υπάρχει παντού! Αν η Πελοπόννησος δίνει το ακραίο παράδειγμα λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι δεν καταγράφεται και σε άλλες περιοχές πχ στη δυτική Στερεά Ελλάδα… Από τα μέσα του 43, άλλωστε, το φαινόμενο κλιμακώνεται. Μια και ξέρεις, όπως λες καλά τη Ρούμελη, τι έχεις να πεις για το στρατόπεδο μεταξύ Βόνιτσας και Καρβασαρά; Στην αλλαζονεία ή ακόμη τη διαστροφή κάποιων μεσαίων στελεχών προστίθεται η δυναμική της βίας που παράγει η ίδια η βία, η κατάχρηση της εξουσίας των ίδιων των στελεχών, αλλά και η κυριαρχία επί του αντιπάλου. Αυτά ως προς την ιστοριογραφική διάσταση του ζητήματος. Ως προς την πολιτική, και με την εκ των υστέρων οπτική, θα ξαναπώ. Έπρεπε να είχαν καθαρίσει τον τόπο… δυστυχώς φοβήθηκαν! Κι έπειτα ήρθε ο Δεκέμβρης… Πίσω από τον αλητόγατο η Ιωάννα Παπαθανασίου.

    Iassonas Chandrinos Panos Zervas διαφωνώ συμφωνώντας. Ίσως επειδή στη γενίκευση διαφαίνεται η μεγάλη απόσταση ανάμεσα στη «βίαιη ενέργεια» και τη «βίαιη κομμουνιστική ενέργεια για κατάληψη της εξουσίας» (τα Δεκεμβριανά και τα τραγελαφικά τους στρατηγικά σχέδια το αποδεικνύουν περίτρανα). Αυτή είναι και η μεγάλη τρύπα στο αφήγημα της Δεξιάς που επέτρεψε την αποδόμησή του. Βία ανταρτοπολέμου και βία επανάστασης διαπλέκονται αλλά όταν κάνεις ιστορία, πρέπει να διακρίνεις.

    Panos Zervas Iassonas Chandrinos Αυτό είχε ξεκαθαριστεί το Δεκέμβρη. Δηλαδή λίγους μήνες νωρίτερα. Ως το καλοκαίρι όμως τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα – μια κρίσιμη μάζα στελεχών (όπως ο Ζέγκος) υπηρετούσαν την ιδέα της επανάστασης για κατάληψη της εξουσίας.

    Ioanna Achei Αγόρι μου η κοινωνική αλλαγή, μιας και η λέξη επανάσταση σε φοβίζει -μου φαίνεται- υπάρχει εν τω γίγνεσθαι και όχι μονο εκ του αποτελέσματος. Τι σημαίνει βία ανταρτοπόλεμου και βία επανάστασης. Από το 43 αυτά τα πράγματα διαπλέκονται και γίνονται κιμας…

    Ioanna Achei Η απάντηση στο σχόλιο του Χανδρινού…

    Iassonas Chandrinos Ioanna Achei μα δε διαφωνώ βρε Ιωάννα (πολύ πετυχημένο το γατοκαμουφλάζ παρεμπιπτόντως!) αλλά πώς θα καταλάβουμε τι νόημα αποκτά ο όρος «αντίδραση» χωρίς το πλαίσιο του ανταρτοπολέμου; Για μένα η επαναστατική βία του Κόμματος και η βία στην πολιτική ελέγχου των ανταρτοκρατούμενων περιοχών δεν είναι το αυγό και η κότα. Ιεραρχούνται, το πρώτο εμπεριέχεται στο δεύτερο κι όχι αντίστροφα. Αλλιώς ο Καλύβας έχει δίκιο σε όλα.

    Ioanna Achei Iassonas Chandrinos Χαχαχα υπάρχουν κι οι Καλυβομαραντζίδηδες… ναι. Όμως -πέρα και πάνω -πάντα- από αυτούς στο φατσοβιβλίο δεν βγάζουμε άκρη. Κερνάω καφέ όταν έρθεις στην Αθήνα… όσο για τον όρο «αντίδραση» είναι όπως ξέρεις προϊόν διαχρονικό. ανθεκτικό και παντός καιρού! Φιλιά!

    Μου αρέσει!

  4. Γιάννης Παπαγρηγορίου Η Αριστερα. μεσω του ΚΚΕ, εχασε λογω των συμφωνιων του Σταλιν με τους Δυτικους, για να το πουμε χοντρα. Εκτελεσε απλα το διεθνιστικο της καθηκον, οπως το ειπε κομψα ο αρχηγος Ζαχαριαδης. Εξαλλου η αφηγηση της αντιδρασης πελαγοδρομει στην αντιφαση της σχεσης του ΚΚΕ με τη ΣΕ. Αλλοτε το παρουσιαζει ως την απολυτα – πρακτορικη σχεση κι αλλου – οπου τη βολευει- σαν να εκανε ο Ζαχαριαδης και πιο πριν ο Σιαντος του κεφαλιου του.

    Γιάννης Παπαγρηγορίου Η για να το δουμε με μια αλλη ματια. Οι διεθνεις συσχετισμοι απετρεψαν την ανετη επικρατηση του ΚΚΕ εαν το επιδιωκε, κι εκατσε και υπογραφε το ενα μνημονιο, συγνωμη τη μια συμωνια μετα την αλλη, ωσπου εφθασε στη Βαρκιζα.

    Γιάννης Παπαγρηγορίου Ευχαριστουμε Panos που μας κρατας σε ιστορικη εγρηγορση

    Panos Zervas Έβαλες ένα καλό ερώτημα. Ο Γούσιας στο βιβλίο του υποστηρίζει (μεταφέροντας την άποψη και του Πορφυρογένη) ότι το ΚΚΕ έχασε επειδή είχε στο μυαλό του την ΕΣΣΔ. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχε (λέει) πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Όχι πλήρη επικράτηση, αλλά πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Προσωπικά το βρίσκω λογικό (ως υπόθεση εργασίας)

    Μου αρέσει!

  5. (φ/μπ)
    Stavros Nikolaou Καλησπέρα… Δυστυχώς αυτά τα ζητήματα έχουν δύσκολες προσεγγίσεις και δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς την περιπτωσιολογία… Θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς με δύο βαρίδια σε σχέση με το σήμερα:

    α. Οι άμεσοι απόγονοι των θυμάτων ένθεν και ένθεν είναι ζωντανοί και γνωρίζουν την ιστορία της οικογένειας. Αυτή ΔΕΝ είναι ιστορία, άλλο η μνήμη, κι άλλο η ιστορία…

    β. Η εποχή τότε ήταν απαγορευτική για αντικειμενική πληροφόρηση, σε όποια πλευρά κι αν βρισκόσουν. Ήταν επομένως εποχή που δεν ήταν η πληροφορία που κινούσε τις ορμές του καθενός, αλλά κυρίως η ιδεολογία, η πίστη, η στάση και οι προσωπικές του αφετηρίες. Θέλω να πω δηλαδή πως ακόμη κι αν κάποιος ήταν παρών ή κοντά σε ένα γεγονός, αυτό δεν σημαίνει πως είχε και σωστή πληροφόρηση…

    Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν νομίζω πως πρόκειται ποτέ να γίνει εποικοδομητική συζύτηση, εάν και οι δύο πλευρές δεν διοργανώσουν από κοινού συνέδρια, όπου με νηφαλιότητα θα εκτεθούν χωρίς πάθη, οι ιστορίες, τα γεγονότα και τέλος τα στοιχεία που θα πιστοποιούν τη μία ή την άλλη πλευρά…

    Αυτό σαφώς προϋποθέτει να εξαφανιστούν τα διχαστικά μνημεία του μίσους και να θεσπιστούν από κοινού εορτασμοί μνήμης και συμπόνοιας συλλήβδην των θυμάτων, καθώς δεν ήταν παρά πιόνια που οι περισσότεροι από τύχη βρέθηκαν στη μία ή την άλλη πλευρά…

    Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται σύντομα, ιδίως τώρα που κάποια πολιτικά σκύβαλα ξεθάβουν τα κόκκαλα και τα ξαναεκθέτουν…

    Panos Zervas Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν κι εγώ, πριν λίγο καιρό. https://greekcivilwar.wordpress.com/2017/03/30/gcw-1150/

    Μου αρέσει!

  6. Μία προσωπική μαρτυρία με κάποιες αναφορές στην ανίερη σχέση μεταξύ ΚΚΕ Εσωτερικού και Ρουμανίας του Τσαουσέσκου.

    Το χαρτί του Τσαουσέσκου

    http://www.kathimerini.gr/908348/opinion/epikairothta/politikh/to-xarti-toy-tsaoyseskoy

    ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ

    Τ​​η δεκαετία του ’80 υπήρξα μέλος, και εγώ, της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της πολιτικής νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού. Λίγο το κλίμα της εποχής, λίγο οι οικογενειακές αξίες και η ορμητική εφηβεία με ώθησαν να ενταχθώ στον «Ρήγα». Μάλλον τυχαία βρέθηκα εκεί. Θα μπορούσα να είχα καταλήξει σε οποιαδήποτε αριστερή οργάνωση της εποχής εκείνης, δεν πολυκαταλάβαινα, εξάλλου, τις διαφορές. Για το ΚΚΕ ήξερα, βέβαια, πως ήταν σταλινικό, και καθώς είχα επηρεαστεί από τις εικόνες της διαμαρτυρόμενης Πολωνίας, της «Αλληλεγγύης» και του Λεχ Βαλέσα, μου ήταν λίγο δύσκολο να κάνω το βήμα προς τα εκεί. Εξάλλου, παιδί μικροαστικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης με πατέρα σοσιαλδημοκράτη, ήταν για μένα και αισθητικά, το ΚΚΕ, ένα απόμακρο κόμμα, παρόλο που το υπόλοιπο της οικογένειας από την πλευρά του πατέρα μου ήταν κομμουνιστές. Οι αριστεριστές πάλι δεν δραστηριοποιούνταν στα σχολεία ενώ οι αναρχικοί ήταν πολύ βίαιοι για τα γούστα μου. Για το ΠΑΣΟΚ δεν το συζητούσα, κάπως έπρεπε να εξεγερθώ ενάντια στον πατέρα μου. Τέλος πάντων, βρέθηκα χάρη και σε κάποιους μυημένους συμμαθητές μου στον «Ρήγα» στο τέλος της πρώτης λυκείου, δηλαδή στα δεκαπέντε μου χρόνια. Ο πατέρας μου δεν αντέδρασε με την επιλογή μου. Μάλλον διασκέδαζε –με είχε πάρει στο ψιλό για την ακρίβεια– γεγονός που δεν κατανοούσα και με εξόργιζε επιπλέον. Χρειάστηκαν κάποια χρόνια να περάσουν για να αντιληφθώ τη σοφία του.

    Θα πρέπει να τελείωνα το σχολείο όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο κομμουνισμός ήταν μάλλον κάτι διαφορετικό από «sex, drugs and rock & roll», δηλαδή μια ροκ κουλτούρα νεανικής διαμαρτυρίας και απελευθέρωσης. Σταδιακά συνειδητοποιούσα πως όχι μόνο δεν απελευθέρωνε, αλλά αντιθέτως αποτελούσε ένα καταπιεστικό ολοκληρωτικό σύστημα που βασικά τρομοκρατούσε και εξευτέλιζε τους ανθρώπους.

    Αν και ο Ρήγας Φεραίος όπως και το «Εσωτερικό» ήταν συστηματικά επικριτικοί για την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της, υπήρχε ένα περίεργο πέπλο σιωπής γύρω από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Το ΚΚΕ εσωτερικού υποστήριζε σχεδόν ανοικτά τον σύντροφο Τσαουσέσκου, για το καθεστώς του οποίου οι φήμες γίνονταν ολοένα και πιο τρομακτικές. Κάποιοι ρηγάδες που είχαν ζήσει ως φοιτητές στη Ρουμανία μετέφεραν έναν απερίγραπτα τρομακτικό κόσμο, τόσο τρομακτικό και εξευτελιστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη, που προκαλούσε όχι απλώς απορία αλλά κυρίως αγανάκτηση το γεγονός πως οι «ανανεωτικοί» του υποτιθέμενου σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο μπορούσαν να διατηρούν σχέσεις με ένα τέτοιο καθεστώς. «Ο Τσαουσέσκου υποστηρίζει το κόμμα ενάντια στο ορθόδοξο Κ.Κ., στέλνει χαρτί για την “Αυγή” και γενικώς βοηθάει», θυμάμαι να λέει απολογητικά κάποιος γνωστός κομματικός παράγοντας όταν το θέμα ετέθη σε κομματική συνεδρίαση. Ηταν ένα σκληρό χτύπημα στον αφελή νεανικό μου ρομαντισμό. Αρκούσε, λοιπόν λίγο χαρτί για να διατηρείς σχέσεις με ένα από τα στυγνότερα καθεστώτα του κόσμου. «Και τότε σε τι διαφέρουμε από τις άλλους;» αναρωτήθηκα φωναχτά. Ποια είναι η διαφορά με το ΚΚΕ, που υποστηρίζει τον άθλιο κομμουνιστή δικτάτορα Γιαρουζέλσκι;

    Στη συνέχεια ανακάλυψα, και μέσω της βαθύτερης ενασχόλησής μου με τον κομμουνισμό επιστημονικά, πως μία από τις πλέον διαδεδομένες ιδιότητες της αριστερής ταυτότητας είναι ο κυνισμός. Η ικανότητα δηλαδή να υποστηρίξεις οτιδήποτε, προκειμένου να μην υπονομεύσεις την οργάνωση και τη θέση της. Ο αριστερός κυνισμός επιτρέπει τη διγλωσσία και τον φαρισαϊσμό, οι αξίες ενυπάρχουν για να υπηρετούν το κόμμα και την ιδεολογία του, όχι τον άνθρωπο αυτόν καθεαυτό. Μπορείς να κατηγορείς, για παράδειγμα, την αστυνομία της χώρας σου πως παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν ασκεί υπερβολική βία, αλλά να μη λες κουβέντα για μαζικές δολοφονίες στα φιλικά καθεστώτα. Να επιδιώκεις δήθεν την κοινωνική απελευθέρωση και να εξευτελίζεις εσύ ο ίδιος όποιον άνθρωπο θεωρείς αντίπαλό σου, ακόμη και τον χθεσινό σύντροφό σου. Ο κομμουνισμός μεταμορφώνει τους οπαδούς του από ανιδιοτελείς σε κυνικούς, όπως η Κίρκη τους ανθρώπους σε γουρούνια. Οποιος γοητευόταν από τον κομμουνισμό κινδύνευε από μια τέτοια μετάλλαξη.

    Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά θα πείτε; Μα προφανώς την αφορμή μού έδωσαν τα γεγονότα στη Βενεζουέλα και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που με τεράστια πλειοψηφία καταδίκασε την ωμή καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων από τις δυνάμεις της αστυνομίας και τους παρακρατικούς του καθεστώτος.

    Και όμως, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι κατά τ’ άλλα ευαίσθητοι σε θέματα δικαιωμάτων, άνθρωποι με παρελθόν και ενεργή παρουσία στον αντιδικτατορικό αγώνα, δεν τάχθηκαν με την πλειονότητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και δεν καταδίκασαν τις αθλιότητες του αυταρχικού καθεστώτος Μαδούρο. Το αντίθετο, υποστηρίζουν ανερυθρίαστα ένα απάνθρωπο καθεστώς. Δεν ξέρω πραγματικά τι να σκεφτώ. Αν το πιστεύουν αυτό που κάνουν κρίμα, πολύ κρίμα, αλλά τουλάχιστον ας το πιστεύουν. Κανείς δεν έχει ανοσία στο λάθος, στην αφέλεια ή στον ιδεολογικό φανατισμό. Αυτό που πραγματικά, δεν θα ήθελα ποτέ να μάθω μια μέρα είναι πως όλα γίνονται πάλι για κάποιο χαρτί, το χαρτί του Μαδούρο.

    Μου αρέσει!

  7. «Τι κρίμα! Η «κόκκινη βία» δεν πήρε ούτε τις διαστάσεις που όφειλε, ούτε στόχευσε πάντα στα πρόσωπα που έπρεπε…»
    Ενδιαφερουσα αποψη, εσφαξαν αλλα δεν εσφαξαν αρκετους και αυτους που επρεπε . Γιατι δε βγαινει και δημοσια να επαναλαβει την ιδια αποψη.

    «Η ειρηνική κοινωνική επανάσταση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δηλαδή η διαδικασία μετάβασης σε μια νέα μορφή εξουσίας, την λαοκρατία, και η στρατηγική της μη γενικευμένης επαναστατικής ρήξης»

    Σε τι διεφερε η λαοκρατια απο τα καθεστωτα που επιβληθηκαν στις ανατολικες χωρες;

    «Ως προς την πολιτική, και με την εκ των υστέρων οπτική, θα ξαναπώ. Έπρεπε να είχαν καθαρίσει τον τόπο… δυστυχώς φοβήθηκαν! Κι έπειτα ήρθε ο Δεκέμβρης…»

    Αυτο επιχειρησαν να κανουν στα δεκεμβριανα αλλα δεν υπολογισαν την αντιδραση των Βρεττανων. Βεβαια δεν προκειται να το παραδεχτουν ποτε γιατι ετσι θα δικαιωναν το Δαγκουλα, τα τ/α και φυσικα τους Καλυβομαραντζιδιδες.

    Για την Ηπειρο ας ρωτησουν τον Τζουκα για τη (ανατολικη) Ρουμελη ο Καιμαρας στο βιβλιο του για το 5/42 παραθετει τα ονοματα 300 δολοφονημενων ανταρτων και μελων της ΕΚΚΑ απο το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
    ΟΚ μικρος ο αριθμος, προφανως επρεπε να σφαξουν περισσοτερους για να ολοκληρωθει η ειρηνικη μεταβαση στην λαοκρατια. Αληθεια με ποιο νουμερο θα ηταν ευχαριστημενοι;

    Συμφωνα με τον Καλυβα ο αριθμος των αμαχων θυματων του κατοχικου εμφυλιου ηταν πολυ μεγαλυτερος απο τον αντιστοιχο αριθμο της περιοδου 46-49 πραγμα που φυσικα και ισχυει

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε