(Από τον Ερμή)
«Στην Πολωνία αναπτύχθηκε το πρώτο παρτιζάνικο κίνημα της κατεχόμενης Ευρώπης, αμέσως μετά την κατάληψή της από τους Γερμανούς. Με την υποστήριξη της εξόριστης κυβέρνησης δημιουργήθηκε η κυριότερη παρτιζάνικη δύναμη, η Άρμια Κραγιόβα, ο Στρατός της Πατρίδας. Η οποία έκανε αλλεπάλληλα σαμποτάζ, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή»
«Η οποία πότε ήρθε;»
«Την 1η Αυγούστου 1944, αλλά αποδείχτηκε πραγματική καταστροφή για τους παρτιζάνους και για την Πολωνία»
«Γιατί;»
Ο Ερμής αναστέναξε.
«Πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1939. Μετά τη συμφωνία της Γερμανίας και της Ρωσίας έγινε μια διπλή εισβολή από τους δύο συμμάχους, οι οποίοι διαμέλισαν την Πολωνία και τη μοίρασαν μεταξύ τους. Ένα τμήμα της παρέμεινε ως προτεκτοράτο, με Γερμανό διοικητή. Και οι δύο σύμμαχοι κατακτητές έβαλαν ως στόχο την καταστροφή της πολωνικής ελίτ, ώστε να μην υπάρξει πολωνική ηγεσία ικανή να τους φέρει δυσκολίες στο μέλλον»
«Τότε έγινε η σφαγή στο Κατύν;»
«Ναι. Την άνοιξη του 1940, σχεδόν τέσσερις χιλιάδες πεντακόσιοι αξιωματικοί δολοφονήθηκαν στο δάσος του Κατύν από τη σοβιετική NKVD. Κι άλλοι, σε άλλα σημεία. Στα 1941 ολόκληρη η Πολωνία πέρασε στα χέρια της Γερμανίας. Τότε άρχισε να δημιουργείται ένα δεύτερο παρτιζάνικο κίνημα στο πρώην σοβιετικό τμήμα. Με την πολιτική κάλυψη του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος, δηλαδή του φιλοσοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος. Αυτά τα δύο πολωνέζικα παρτιζάνικα βρέθηκαν να έχουν κοινό εχθρό τους Γερμανούς, ενώ ταυτόχρονα μισούνταν θανάσιμα μεταξύ τους»
«Όπως συνέβη και σε άλλες χώρες…»
«Ναι. Σχεδόν σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, αλλά πουθενά με την ένταση και το βάθος του μίσους που είχαν μεταξύ τους οι φιλοδυτικοί και οι φιλοσοβιετικοί Πολωνοί της αντίστασης. Αν εξαιρέσουμε τους Τσέτνικ και τους παρτιζάνους του Τίτο. Ωστόσο, η συνεργασία των δύο αντιστάσεων ήταν μονόδρομος, αφού η Σοβιετική Ένωση ήταν πια σύμμαχος χώρα με τους Βρετανούς. Αλλά δεν κράτησε παρά ως τα μέσα του 1943. Μετά χτυπήθηκαν μεταξύ τους, αν και κατά περιόδους κρατιούνταν τα προσχήματα. Στο μεταξύ οι φιλοδυτικοί Πολωνοί είχαν πετύχει κάτι πρωτοφανές, είχαν σχηματίσει ένα μυστικό κράτος, το οποίο λειτουργούσε με υπαλλήλους, δικαστήρια, σχολεία, πολιτικά γραφεία, εφημερίδες και στρατό»
«Την Άρμια Κραγιόβα;»
Ο Ερμής έγνεψε καταφατικά.
«Οι φιλοδυτικοί Πολωνοί βρέθηκαν σε τρομερό δίλλημα από τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός πέρασε τα Πολωνικά σύνορα απωθώντας τους Γερμανούς. Έπρεπε να κάνουν κάτι πριν οι σοβιετικοί φτάσουν στη Βαρσοβία και εγκατασταθούν εκεί ως ελευθερωτές αλλά και ως οι επόμενοι κατακτητές της Πολωνίας. Προετοίμασαν λοιπόν μόνοι τους την εξέγερση της Βαρσοβίας, η οποία ξέσπασε την 1η Αυγούστου 1944, ενώ ο σοβιετικός στρατός είχε φτάσει στην ανατολική όχθη του ποταμού Βιστούλα και αγνάντευε την πόλη»
«Τι συσχετισμοί δύναμης υπήρχαν;»
«Οι Γερμανοί στρατιώτες και αστυνομικοί ήταν από δεκατρείς έως είκοσι χιλιάδες, άριστα εξοπλισμένοι, κατείχαν τα σημεία – κλειδιά της Βαρσοβίας και ήταν προετοιμασμένοι για τη εξέγερση. Στη συνέχεια δέχτηκαν ενισχύσεις. Οι Πολωνοί ήταν στην αρχή δεκατέσσερις χιλιάδες και αργότερα έφτασαν τις τριάντα έξι χιλιάδες. Αλλά χωρίς πυροβολικό, άρματα μάχης και αεροπορία»
«Μ’ αυτούς τους συσχετισμούς δεν είχαν καμιά πιθανότητα…»
«Η ελπίδα στεκόταν στην απέναντι όχθη του Βιστούλα. Αλλά προείχε η πολιτική ανάγκη η Βαρσοβία να απελευθερωθεί από τους φιλοδυτικούς παρτιζάνους και όχι από τον Κόκκινο Στρατό. Ο οποίος άφησε τους Πολωνούς στην τύχη τους, ενώ ο Στάλιν διαμαρτυρόταν ότι αν τους υποστήριζε στη βιαστική τους κίνηση θα έθετε σε κίνδυνο την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος έπρεπε να προετοιμαστεί κατάλληλα πριν προχωρήσει»
«Είχε δίκιο;»
«Μπορεί και να είχε, μπορεί και όχι. Αλλά ποιος τολμούσε να του ζητήσει τα ρέστα, την ώρα που πλησίαζε στη Γερμανία; Άλλωστε οι Βρετανοί είχαν στενές σχέσεις με τους εξεγερμένους Πολωνούς και οι πολιτικές τους επιδιώξεις ταυτίζονταν. Οι Πολωνοί πήραν την πρωτοβουλία της εξέγερσης χωρίς συνεννόηση με τον Στάλιν, ακριβώς για να μην απελευθερώσουν οι σοβιετικοί τη Βαρσοβία. Πάντως οι σοβιετικοί δεν εμπόδισαν την πολωνική στρατιά Μπέρλιν που πολεμούσε μαζί με τον Κόκκινο Στρατό να περάσει τον Βιστούλα και να βοηθήσει τους Πολωνούς της Βαρσοβίας, με τους οποίους άλλωστε είχαν συνταχθεί και οι φιλοσοβιετικοί παρτιζάνοι. Αλλά αυτά δεν άλλαξαν το αποτέλεσμα. Στις 2 Οκτωβρίου η εξέγερση τελείωσε»
«Με μεγάλες απώλειες, υποθέτω…»
«Ναι. Δεκαέξι χιλιάδες ένοπλοι Πολωνοί νεκροί, δεκαπέντε χιλιάδες αιχμάλωτοι, εκατόν πενήντα χιλιάδες άμαχοι νεκροί, εξήντα χιλιάδες άμαχοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περισσότερους από πεντέμισι χιλιάδες νεκρούς είχε η πολωνική στρατιά Μπέρλιν. Οι εκατόν ογδόντα χιλιάδες άμαχοι της Βαρσοβίας που απόμειναν εκδιώχτηκαν από την πόλη, η οποία κατεδαφίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της από τους Γερμανούς, αφού πρώτα λεηλατήθηκε συστηματικά. Ήταν μια βάρβαρη πράξη εκδίκησης, χωρίς στρατιωτικό νόημα. Οι Γερμανοί είχαν από είκοσι έως είκοσι έξι χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους. Η φοβερή αυτή σύγκρουση είχε ως πραγματικό νικητή αυτόν που δεν πήρε μέρος»
«Τους σοβιετικούς»
«Ναι. Ήταν ένα μοιραίο στρατηγικό λάθος της φιλοδυτικής πολωνικής ηγεσίας, για το οποίο έχουν ευθύνες και οι Βρετανοί. Γιατί μετά την καταστροφή της Βαρσοβίας ουσιαστικά διαλύθηκε και το μυστικό κράτος και ο παρτιζάνικος στρατός της Άρμια Κραγιόβα και διευκολύνθηκε πολύ ο Στάλιν στην επιβολή των δικών του σχεδίων»
«Πότε μπήκαν οι σοβιετικοί στη Βαρσοβία;»
«Δεν υπήρχε πια Βαρσοβία, αλλά ερείπια και η αμυντική γραμμή των Γερμανών. Οι σοβιετικοί την έσπασαν το Γενάρη του 1945 και απελευθέρωσαν τα ερείπια»
Ο Ερμής ξαφνικά σήκωσε το χέρι του, σα να θυμήθηκε κάτι.
«Αυτή ήταν η δεύτερη εξέγερση της Βαρσοβίας. Υπήρχε κι άλλη μια, που ξέσπασε στις 19 Απριλίου 1943»
«Πάλι από την Άρμια Κραγιόβα;»
«Όχι. Από τους Εβραίους στο γκέτο της Βαρσοβίας. Οι Γερμανοί είχαν στοιβάξει εκεί δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι πέθαιναν από τις ασθένειες και από την πείνα»
«φαντάζομαι ότι οι Γερμανοί δεν δυσκολεύτηκαν πολύ…»
«Κι όμως, οι εξεγερμένοι Εβραίοι πήραν τον έλεγχο, έφτιαξαν δεκάδες θέσεις μάχης, εκτέλεσαν όσους δικούς τους συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και περίμεναν»
«Πόσοι ήταν;»
«Οι ένοπλοι από τετρακόσιοι έως χίλιοι, όταν ξέσπασε η εξέγερση. Όταν λέμε ένοπλοι εννοούμε πως είχαν κυρίως πιστόλια και περίστροφα και ελάχιστα πυρομαχικά. Είχαν όμως φτιάξει αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και χρησιμοποίησαν πολύ τα κοκτέιλ Μολότοφ»
«Δεν τους βοήθησαν οι Πολωνοί;»
«Έκαναν προσπάθειες να περάσουν εφόδια στο γκέτο, αλλά δεν ήταν εύκολο. Κάποιοι Πολωνοί πέρασαν τον τοίχο και πολέμησαν μέσα στο γκέτο. Τους Εβραίους ευνοούσε ότι ήταν μια μάχη από οικοδομή σε οικοδομή και από τετράγωνο σε τετράγωνο. Οι Γερμανοί άρχισαν να καίνε τα σπίτια με φλογοβόλα, ένα προς ένα, συστηματικά και χρησιμοποίησαν αέρια για να αναγκάζουν τους Εβραίους να βγαίνουν στο δρόμο. Δέκα μέρες μετά η εξέγερση έσβησε. Κάποιοι από τους Εβραίους μαχητές αυτοκτόνησαν, κάποιοι κατάφεραν να διαφύγουν από τους υπονόμους»
«Αυτή ήταν λοιπόν η πολωνική αντίσταση…»
«Ναι, αλλά όχι ολόκληρη. Η Πολωνική Υπηρεσία Πληροφοριών είχε συνεχή δράση από το 1939 ως το 1945 και η συμβολή της στην εξέλιξη του πολέμου ήταν σημαντική. Πολωνοί πράκτορες έδρασαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε άλλα σημεία του πλανήτη και από παντού έστελναν πολύτιμες πληροφορίες στους Βρετανούς και τους Αμερικανούς. Έφτασαν ακόμα και στην καρδιά του Βερολίνου, κάνοντας επιθέσεις με βόμβες στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ώσπου τους ανακάλυψαν οι Γερμανοί και τους εξόντωσαν»
«Ήταν δηλαδή πολύτιμοι για τους συμμάχους»
«Ναι. Αλλά η μοίρα της Πολωνίας είχε καθοριστεί από τοις εξελίξεις του πολέμου και την ισχύ του Κόκκινου Στρατού. Αυτό όμως δεν το ήξεραν οι δεκάδες χιλιάδες Πολωνοί που δραπέτευσαν από την Πολωνία ή από την αιχμαλωσία και ενίσχυσαν τα κινήματα αντίστασης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στη Γαλλία»
«Πόσοι Πολωνοί βρέθηκαν στη γαλλική αντίσταση;»
«Στο τέλος του πολέμου ήταν τριάντα έξι χιλιάδες, από τους οποίους οι πέντε χιλιάδες σκοτώθηκαν. Αλλά δεν ήταν μόνο στη Γαλλία. Περίπου χίλιοι Πολωνοί πολέμησαν στη Γιουγκοσλαβία, με τρία δικά τους παρτιζάνικα σώματα. Συμμετείχαν με δικές τους ομάδες στην αντίσταση στον Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Δανία και στη Νορβηγία, ενώ είχαν ανάμιξη στα αντιστασιακά κινήματα σχεδόν όλων των χωρών της Ευρώπης»
«Και στην Ελλάδα;»
Ο Ερμής χαμογέλασε.
«Ξεχνάς ότι ο μεγαλύτερος σαμποτέρ της ελληνικής αντίστασης ήταν Πολωνός;»
«Ο Γιέρζυ Ιβάνοφ!»
«Ναι. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας βρέθηκε στην Παλαιστίνη, όπου φυσικά υπήρχε μια πολωνική ταξιαρχία τυφεκιοφόρων, εντάχθηκε σ΄ αυτή και εκπαιδεύτηκε στα σαμποτάζ και στη χρήση ασυρμάτου, με σκοπό να επιστρέψει στην Ελλάδα ως πράκτορας των Πολωνών, για λογαριασμό των συμμάχων. Τον πρόσεξαν όμως οι Βρετανοί, τον στρατολόγησαν στη δική τους ομάδα ειδικών αποστολών, τη SOE, τον εκπαίδευσαν στον ανορθόδοξο πόλεμο κι έτσι τον έστειλαν αυτοί στην Ελλάδα»
*
Φωτογραφία: https://gr.pinterest.com/pin/543739354996048782/
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Στο μεταξύ οι φιλοδυτικοί Πολωνοί είχαν πετύχει κάτι πρωτοφανές, είχαν σχηματίσει ένα μυστικό κράτος, το οποίο λειτουργούσε με υπαλλήλους, δικαστήρια, σχολεία, πολιτικά γραφεία, εφημερίδες και στρατό»
Είχα διαβάσει πριν χρόνια για την ύπαρξη αυτού του κράτους. Επρόκειτο, κυριολεκτικά, για ένα αόρατο κράτος το οποίο όμως ήταν απολύτως πραγματικό. Ήταν ένα άκρως εντυπωσιακό επίτευγμα, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι έλαβε χώρα ενω η Πολωνία βρίσκονταν υπό ναζιστική κατοχή.
«η μοίρα της Πολωνίας είχε καθοριστεί από τοις εξελίξεις του πολέμου και την ισχύ του Κόκκινου Στρατού.»
Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Στην διάσκεψη της Γιάλτας οι σοβιετικοί ζήτησαν από τους άλλους δύο συμμάχους να αναγνωρίσουν την προσωρινή κυβέρνηση της Πολωνίας που είχε σχηματιστεί και η οποία βρίσκονταν κάτω από την επιρροή τους. Σε αντάλλαγμα προς τους δυτικούς αποδέχτηκαν την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών στην Πολωνία. Και ενω οι δυτικοί τίμησαν το δικό τους μέρος από την συμφωνία όλοι ξέρουμε πόσο τίμησαν και οι σοβιετικοί το δικό τους…
Οι φιλοδυτικοί πολωνοί αντιστασιακοί βρίσκονταν κάτω από την εντύπωση (εκ των υστέρων θα την χαρακτηρίζαμε μάλλον ως αυταπάτη) ότι οι σοβιετικοί θα τηρούσαν το δικό τους μέρος της συμφωνίας και ότι τέλος πάντων οι δυτικοί θα τους υποστήριζαν αν οι σοβιετικοί υπαναχωρούσαν από τα συμφωνηθέντα.
Τελικά όμως οι σοβιετικοί υπαναχώρησησαν, οι αγγλοαμερικάνοι δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν τους πολωνούς, στην Πολωνία επιβλήθηκε μία κομμουνιστική δικτατορία, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
https://en.wikipedia.org/wiki/Yalta_Conference
Key points
* The status of Poland was discussed. It was agreed to reorganize the communist Provisional Government of the Republic of Poland that had been installed by the Soviet Union «on a broader democratic basis.»[10]
* The Polish eastern border would follow the Curzon Line, and Poland would receive territorial compensation in the west from Germany.
* Stalin pledged to permit free elections in Poland.
Democratic elections
Regarding Poland, the Yalta report further stated that the provisional government should «be pledged to the holding of free and unfettered elections as soon as possible on the basis of universal suffrage and secret ballot.»[13] The agreement could not conceal the importance of acceding to pro-Soviet short-term Lublin government control and of eliminating language calling for supervised elections.[14]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πέρα από τη διατύπωση, εννοούμε το ίδιο πράγμα. Η ισχύς του Κόκκινου Στρατού ήταν ο μοναδικός λόγος που Σοβ. Ένωση δεν τήρησε τις υποσχέσεις της για ελεύθερες εκλογές. Με τον ίδιο τρόπο που οι Βρετανοί επέβαλαν τις δικές τους επιλογές αλλού.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
«Η ισχύς του Κόκκινου Στρατού ήταν ο μοναδικός λόγος που Σοβ. Ένωση δεν τήρησε τις υποσχέσεις της για ελεύθερες εκλογές.»
Σε αυτό φυσικά συμφωνώ, ήταν η στρατιωτική ισχύς τους σε συνδυασμό με τα στρατηγικά τους συμφέροντα που τους έκανε να αθετούν τις υποσχέσεις τους.
Από την άλλη όμως η αναλογία σοβιετικών και βρετανών που επιχειρείς δεν είναι το ίδιο ευσταθής. Και αυτό γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας (σε αυτή υποθέτω αναφέρεσαι με την αναφορά στους βρετανούς) υπήρχε και η συμβολή του ντόπιου πολιτικού προσωπικού στις όποιες βρετανικές αποφάσεις. Ακόμα και αν δεχτεί κανείς πως η συμβολή των βρετανών στις τελικές αποιφάσεις ήταν μεγαλύτερη, παρόλα αυτά η συμβολή του εδω πολιτικού προσωπικού συνιστά μία πραγματικοτητα η οποία επηρέαζε σε κάποια βαθμό αυτές τις τελικές αποφάσεις. Σε πλήρη αντίθεση με τις χώρες που εκείνα τα χρόνια βρεθηκαν κάτω από την κυριαρχία του σοβιετικού στρατού και όπου εκεί η όποια συμμετοχή του ντόποιου πολιτικού προσωπικού στις όποιες αποφάσεις των σοβιετικών κινούνταν στα όρια της ανυπαρξίας – συν το γεγονός ότι αυτό το προσωπικό ήταν εξαιρετικά περιορισμένο, αποκλειστικά στους κομμουνιστές, και μόνο σε αυτούς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το «Κι άλλοι, σε άλλα σημεία», τού ΕΡΜΗ, αφήνει απέξω (στο σκοτάδι δηλαδή) 17.500 [!!] εκτελεσμένους Πολωνούς, και γι αυτό νομίζω ότι επιβάλλεται να γίνει «και άλλοι 17.500, σε άλλα σημεία».
Θα πρότεινα να προστεθεί ότι ο συνολικός αριθμός τών εκτελεσθέντων (22.000) συμπεριλάμβανε τους μισούς περίπου αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεν και των ΣΑ της Πολωνίας, καθώς και μεγάλο μέρος τής πολωνικής «ιντελιγκέντσιας». (Καθηγητές πανεπιστημίου, γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, δασκάλους, συγγραφείς, δημοσιογράφους κ.τ.λ.).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
https://epdf.tips/civil-war-in-poland-1942-1948-studies-in-russian-amp-eastern-european-history.html Civil War in Poland, 1942–1948 Anita J. Prazmowska Studies in Russia and East Europe
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
https://www.doomedsoldiers.com/
εδω λεπτομερειες για την ιστορια και δραση των καταραμενων στρατιωτων
During 1944 -1947, there were 88 major assaults on Communist detention centers and prisons. During more than 100 such operations, the prisoners were not only freed from Communist militia stations, jails, transport convoys and hospitals, but more often-than-not, were saved from certain death. While carrying out these operations, and risking their own lives, the partisans brought freedom to their brothers-in-arms, and their countrymen in general; all in all, around 5,000 individuals were freed.
το 1947 χορηγηθηκε αμνηστια απο το καθεστως και η μεγαλη πλειοψηφια παραδοθηκε δεν ξερω αν ειχαν θεσει ορους οπως εκαναν οι δικοι μας «καταδιωκομενοι» οπως αποσυρση των σοβιετικων στρατευματων, ελευθερες εκλογες ισως, μαλλον οχι, η αμνηστια ηταν αρκετη δεν ξερω βεβαια κατα ποσο εφαρμοστηκε και αν καποιοι βρεθηκαν να κανουν διακοπες στην σιβηρια
απο κειμενο του history-point:
«Η NKVD και το πολωνικό παρακλάδι της, η UB, επιχείρησαν εξ αρχής να καταστείλουν με ωμή βία τους «αντιδραστικούς» Πολωνούς μαχητές, που πολεμούσαν από τον χειμώνα του 1939 τους Γερμανούς κατακτητές.
Τον Ιούλιο του 1945, τμήματα της NKVD, έκαναν μπλόκο στην μικρή πόλη Αυγούστοβο, στα σημερινά σύνορα Πολωνίας- Λιθουανίας. Εκεί συνέλαβαν 2.000 ανθρώπους. Από αυτούς οι 600 εκτελέστηκαν. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η σφαγή της Κακολέβνιτσα, κοντά στα σημερινά σύνορα Πολωνίας- Λευκορωσίας, όπου 1.800 Πολωνοί εκτελέστηκαν.
Ο τόπος εκτέλεσης, όχι τυχαία, ονομάστηκε από τους Πολωνούς «μικρό Κατίν». Το φθινόπωρο του 1946, για παράδειγμα, κυριολεκτικά σφαγίασαν 200 Πολωνούς μαχητές της οργάνωσης «Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις».
Δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των «καταραμένων στρατιωτών» που έπεσαν θύματα του σταλινισμού, στο διάστημα 1944-63. Ωστόσο, βάσει των επίσημων αρχείων, μόνο οι εκτελεσθέντες ξεπέρασαν τους 6.000 άνδρες και γυναίκες. Άλλοι 21.000 πέθαναν από τα βασανιστήρια στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Περί τους 10.000 σκοτώθηκαν στις μάχες με τους Σοβιετικούς και τους Πολωνούς συνεργάτες τους. Πολλοί άλλοι χάθηκαν «μυστικά», πέφτοντας θύματα των «ειδικών ομάδων θανάτου» της κομμουνιστικής πολωνικής μυστικής αστυνομίας (UB). Μερικές χλστιάδες πέθαναν «από φυσικά αίτια», λίγο μετά την αποφυλάκισή τους από τα σοβιετικά κάτεργα, λόγω της «ιδιαίτερης» μεταχείρισης που είχαν τύχει.
Πάνω από 50.000 στάλθηκαν σε σοβιετικά γκουλάγκ στη Σιβηρία, από τους οποίους λίγοι γύρισαν. Τέλος, άλλοι 250.000 καταδικάστηκαν και εξέτισαν μικρότερες ή μεγαλύτερες ποινές, κατηγορούμενοι για προδοσία και «πολιτικά εγκλήματα» κατά του κράτους, ενώ άλλοι 6.000.000 Πολωνοί υπήκοοι θεωρούνταν «ύποπτοι» και κατά καιρούς περνούσαν από ανακρίσεις και φυλακίσεις! Παρόλα αυτά η αντίσταση συνεχίστηκε, μέχρι το 1963, όποτε σκοτώθηκε ο τελευταίος «καταραμένος στρατιώτης», ο Γιόζεφ Φράντσακ.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!