Τα συγκεκριμένα λόγια της που κακόβουλα απομονώθηκαν, αποτελούν στην παρουσίαση σχόλιο σε δικό μου κείμενο μέσα στο βιβλίο (η μορφή του είναι διάλογος), τα οποία η Δόμνα σχολίασε ελεύθερα. Η δε αναφορά στην ψυχική νόσο είναι δική μου, όχι δική της. Σχολιάζοντας εκείνη κάτι που υπήρχε στο βιβλίο, δεν είχε κανένα λόγο να δώσει έκταση ή να αναπαράγει το σχόλιό μου επακριβώς–αυτό ήταν το θέμα της εκδήλωσης: το βιβλίο, που υπήρχε και ήταν εκεί. Εμένα σχολίαζε μιλώντας. Mea verba. Δικά μου λόγια είπε, και βρήκε τον μπελά της».
Ο Απόστολος Δοξιάδης ανήρτησε και το κείμενο από το βιβλίο που διάβασε η Δόμνα Μιχαηλίδου: (δες στην πηγή)
Δεν μας τα λέει καλά ο (πολύ καλός) συγγραφέας. Το ότι από τις εκατοντάδες σελίδες του βιβλίου η κ. Μιχαηλίδου επέλεξε να διαβάσει και να σχολιάσει (καθόλου απορριπτικά) τη συγκεκριμένη σελίδα, τι σημαίνει άραγε;
Σε κάθε περίπτωση κανένας δεν θα έδινε την παραμικρή σημασία αν η εν λόγω κυρία δεν γινόταν μέλος της κυβέρνησης.
Εφ’ όσον έγινε, καλώς επισημάνθηκε το γεγονός και πολύ καλώς της έγινε κριτική – από αντιστασιακούς και μη. Γιατί επιλέγοντας αυτή τη σελίδα και όχι άλλη αναδέχτηκε το βάρος μιας πολύ βαριάς απόφανσης, η οποία δεν ταιριάζει στα κυβικά της.
Just for the record, το θέμα της αντίστασης κατά της Χούντας ως ψυχικής νόσου το έχει θίξει στα 2008 ο Ηλίας Μαγκλίνης, στη εξαιρετική του νουβέλα «η ανάκριση» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ). Ενδεχομένως και άλλοι, που μου διαφεύγουν. Το βιβλίο του Δοξιάδη δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά σκοπεύω να το κάνω το συντομότερο: έχω ακούσει ότι είναι σκανδαλωδώς ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί ο (πολύ καλός) συγγραφέας διαπραγματεύεται ΤΟ θέμα, αλλά γιατί έχει ήδη γράψει άλλα, καταπληκτικά βιβλία.
Αυτά όμως δεν θα έπρεπε να αφορούν την κ. Μιχαηλίδου στο δημόσιο λόγο. Κακώς ανακατεύτηκε, κακώς σχολίασε πράγματα για περιόδους που, προφανώς, αγνοεί. Τα παθήματα, μαθήματα.
Πηγή: iefimerida.gr –
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 